Tag: dagelijkse levensonderhoud

Van bezoek tot Stichting Tileng (deel 3)

Geschreven door Remco Lange op 10 oktober 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Deel 1 gemist? Klik hier! Deel 2 gemist? Klik hier!

In de afgelopen twee delen hebt u kunnen lezen hoe het allemaal is begonnen met Stichting Tileng. Nu terug naar het heden. Inmiddels is de stichting al meer dan veertien jaar actief en dat is niet ongemerkt gebleven. Niet in Nederland, maar vooral niet in Indonesië.

Tijdens de in de vorige delen beschreven reizen en ontmoetingen heb ik twee geweldige mensen ontmoet: Puri Purwanto en Tekad Santosa. Puri woont in Imogiri en Santos in Baturraden. Zij vonden dat de stichting ook het goede werk zou kunnen doen in hun desa’s, Imogiri en Baturraden. In eerste instantie konden wij projecten daar niet honoreren omdat ze buiten het statutaire werkgebied (desa Tileng) van de stichting waren gelegen. Om hen beiden niet al te zeer teleur te moeten stellen, kon een aantal van die verzoeken, via bemiddeling van onze stichting, door een aantal andere instanties alsnog worden gehonoreerd.

Aangezien het bestuur deze werkwijze, mede gelet op het feit dat het merendeel van die projecten ook echt steun verdiende, nogal omslachtig vond, is in 2005 besloten de statuten van de stichting aan te passen. Dat is in 2007 geëffectueerd door de notaris. Het werkgebied desa Tileng werd verruimd tot geheel Java. De stichting steunt nu drie desa’s (dorpen): Tileng, Imogiri en Baturraden op het eiland Java in Indonesië.

We hebben met behulp van onze sponsors, donateurs en de mensen uit de desa’s veel mooie en duurzame projecten kunnen realiseren. Inmiddels hebben we tientallen projecten afgewerkt en gaan we, dankzij uw hulp, verder met lagere scholen in Baturraden, huizen in Imogiri, een landbouw- en veeteelt coöperatie in Tileng, en nog veel meer.

Voor al die projecten tezamen hebben wij nu inmiddels meer dan vier ton euro effectief besteed in Indonesië. Een resultaat waar wij als kleine organisatie, uitsluitend steunend op vrijwilligers, ongelofelijk trots op zijn. Zeker als je bedenkt, dat er tot op heden minder dan 1% aan overheadkosten in Nederland is achtergebleven; vandaar onze bestedingsgarantie van 99%.

Ik besluit deze reeks in de hoop dat u het leuk en interessant vond. Mocht u geïnteresseerd zijn in meer gedetailleerde informatie over de stichting, kijk dan op de website van de stichting (www.tileng.nl) of mail naar info@tileng.nl.

Van bezoek tot Stichting Tileng (deel 2)

Geschreven door Remco Lange op 3 oktober 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Deel 1 gemist? Klik hier!

Gelukkig duurde de nacht niet zo lang. Deze mensen komen om 04.00 uur weer tot leven, dan begint de vrouw alweer aan haar dagelijkse bezigheden. Na een simpel en goed ontbijt zijn wij met de familie naar het schooltje van Ribut geweest en hebben inkopen gedaan op de pasar. Een uur rijden vanaf Manggung. Daar hebben wij kleren en andere noodzakelijkheden voor Ribut en haar vader en moeder gekocht.

Na terugkomst van de pasar hebben wij thee gedronken en nog wat rondgewandeld in de dusun. Toen werd tijdens de gesprekken met de dorpelingen het idee geboren om wat meer te gaan doen voor de bewoners in de dusun Manggung.

Ik heb hen gevraagd een plan te ontwikkelen voor het bouwen/renoveren van woningen in de dusun. Ik zou dan in Nederland op pad gaan om sponsors te vinden die dat plan zouden willen financieren. Na toch wel twee vermoeiende dagen namen wij voldaan afscheid van de familie en de dorpelingen met de toezegging dat wij over twee jaar terug zouden komen.

Snel nadat wij weer in Nederland kwamen, kwam ik in het bezit van het door de bewoners opgezette plan. Het betrof de nieuwbouw van drie woningen en het renoveren van zeven woningen. Met dit plan ben ik op pad gegaan en heb een sponsor gevonden. Nu konden de bewoners met een aantal vaklui aan de slag.

In 1999 zijn mijn vrouw en ik weer naar Indonesië gegaan. Naast de rondreis op Oost-Java zijn wij natuurlijk weer in Manggung geweest. Naast de gebruikelijke activiteiten konden wij de gerenoveerde en een afgebouwde woning(en) aanschouwen. De nieuwe woning was op de plaats van het bamboehutje voor onze familie gebouwd. Zij waren daar zeer blij mee. De andere twee nieuwe woningen waren in aanbouw zodat ik daar zelf ook nog aan heb kunnen metselen. Nu zijn wij maar een dag gebleven wegens tijdgebrek. Wij zijn natuurlijk wel met de familie naar de pasar geweest in Wonosari. Ook nu beloofden wij ons te blijven in zetten voor de dusun en in 2002 terug te komen.

In Nederland blijf je je bezighouden met Manggung. Er kwamen signalen richting Nederland dat men wel met andere projecten verder wilde gaan maar dat dan op desa-niveau zou moeten gebeuren om Manggung niet meer privileges te geven boven de andere 16 dusun’s die samen de desa Tileng vormen.

Nu ik meer geld nodig had voor andere projecten, en voor een groter gebied, zeiden mijn sponsors dat ik het e.e.a. zou moeten formaliseren.

Tijdens het vertonen van mijn video-opnames van onze reis op Oost-Java werd het idee geboren een stichting op te richten. Een van de toeschouwers was bereid de stichting met mij op te zetten. Nadat ook een collega van mij bereid was een bestuursfunctie te bekleden was het snel bekeken. Op naar de notaris en de Stichting Tileng was geboren in juni 2000.

Vanaf dat moment moest het bestuur gaan werken om de stichting verder vorm te geven en operationeel te krijgen, hetgeen onder andere resulteerde in een website en een tweetalige brochure.

In plaats van 2002 zijn mijn vrouw en ik reeds in maart/april 2001 weer in Indonesië geweest. Enerzijds voor een bezoek aan onze familie aldaar en anderzijds voor een rondreis op West-Java. Daarnaast heb ik totaal een week besteed aan zaken in het belang van de Stichting Tileng. Zoals o.a. het regelen van de vertegenwoordiging aldaar en het maken van afspraken met de leider(s) van de desa Tileng en de dusun’s.

Het was weer een voortreffelijke tijd.

Volgende week deel 3.

Van bezoek tot Stichting Tileng (deel 1)

Geschreven door Remco Lange op 26 september 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Naar aanleiding van mijn oproep in mijn verhaal ‘De weekendverhalen’ met de subtitel ‘Vraag en antwoordverhaal’ van 15 augustus jl. heb ik de vraag kregen ‘Hoe is het nu zo gekomen?’. Vandaar hieronder (nogmaals) het verhaal “Van bezoek tot Stichting Tileng” in drie delen.

Het is allemaal begonnen in 1997 met het bezoek van mijn vrouw en mij aan ons pleegkind in de desa Tileng, dusun (woongemeenschap) Manggung.

Na onze rondreis door Indonesië, Sumatra, Java en Bali, hebben wij een bezoek gebracht aan ons pleegkindje Ribut Riyani, toen 5 jaar oud, en haar familie. In tegenstelling tot wat gebruikelijk is hebben wij geen bezoek van een uurtje afgelegd maar zijn wij, op verzoek van de familie, twee dagen te gast geweest. In de maandelijkse briefwisseling met de familie hadden wij toegezegd kippen en geiten mee te nemen als wij naar hen toe zouden komen.
Om deze belofte waar te maken hebben wij tijdens onze autorit van Yogyakarta naar Manggung, ruim twee uur rijden, 10 kippen en 2 geiten gekocht. Daarnaast kochten wij nog een baal rijst, suiker en thee.

Toen wij in Manggung aankwamen was de gehele dusun uitgelopen om deze orang Belanda’s (Nederlanders) te zien. Wij waren namelijk de eerste buitenlanders die de dusun bezochten. Na de kippen in het gereed staande “kippenhok” gezet te hebben en de geiten naast de bamboehut vastgezet te hebben zijn wij begonnen aan de gebruikelijke plichtplegingen onder toeziend oog van alle bewoners. Daarna hebben wij de meegebrachte cadeautjes voor Ribut, de familie en de kinderen van de dusun uitgedeeld.

Na de thee en de versnaperingen, bijeen gebracht door de familie en de bewoners, zijn wij een wandeling gaan maken in de dusun. Voor de bamboehut staat een grote betonnen watertank met een inhoud van 5000 liter. Al snel vertelde Sutimin, de vader van Ribut, dat deze tank leeg was omdat het een vrij droog seizoen was. Desgevraagd vertelde hij dat deze alleen gevuld kon worden door een te bestellen tankauto. Deze moest dan twee keer komen en dat was een hoop geld. Nadat ik gezegd had dat ik het water wel zou betalen als het water gebracht zou worden terwijl ik nog aanwezig was, zei hij dat dat dan binnen een uur te regelen was. En inderdaad, binnen een uur waren er twee tankauto’s geweest en had de familie weer water voor een aantal maanden.

De eerste dag zijn wij onder veel belangstelling van de dorpsgenoten goed doorgekomen. Bedtijd brak aan. ‘Hoe zou men dat regelen?’ vroegen wij ons af. Het bamboehutje was een grote ruimte die met gordijnen was afgezet voor de “keuken” en de “slaapkamer”. In het hutje stond een houten bed en een houten bank. Al snel volgde de slaapindeling. Mijn vrouw werd uitgenodigd in het houten bed waarin zij zou slapen met de moeder, Sri Suwarti, en Ribut. Ik moest op de bank slapen en de vader ging slapen op de kleigrond in een hoek van het hutje. Van slapen kwam natuurlijk niet veel terecht. Voor mijn vrouw was het niet gewoon om met zijn drieën in een bed te slapen en voor mij was de bank na verloop van tijd toch wel hard. Als wij niet sliepen konden wij door het dak naar de hemel kijken.

Volgende week deel 2.

Kumpulans en Pasars

Geschreven door Remco Lange op 12 september 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Na een aantal jaren zelf Kumpulans te hebben georganiseerd, zijn we daarmee gestopt. De geringe opbrengst, ten opzichte van de geweldige inzet van onze ambassadeur Wouter Muller, Wieteke van Dort, Ernst Jansz, vele andere artiesten en alle vrijwilligers, was eenvoudigweg niet lonend. En omdat voor ons overeind moest blijven staan, dat alle activiteiten alleen maar geld moeten opbrengen en vooral niets mogen kosten hadden wij geen andere keus. Donaties mogen alleen gebruikt worden voor projecten in Indonesië en niet voor Kumpulans of andere kosten hier in Nederland. Onze 99% bestedingsgarantie moet onverkort gehandhaafd blijven.

We nemen de laatste tijd echter op uitnodiging deel aan Kumpulans en Pasars georganiseerd door sympathisanten van de stichting. Zoals Kelapa Muda (Peter Lefeber) en WZH-Waterhof (Jane Velden en Jeannette Baas). Zij stellen ruimte en tijd beschikbaar en nodigen artiesten uit. Ons bestuurslid Ellen Mierop wordt gevraagd mee te helpen met de organisatie. Dat doet ze dan ook graag en met volle inzet.

Als onze ambassadeur door de organisatie gevraagd wordt, en hij tijd heeft, zal hij aanwezig zijn en optreden. Dat trekt dan ook weer fans van hem aan. Wouter vraagt altijd en overal de aandacht voor het werk van de stichting en het belang van donateurs.

Op de meeste Kumpulans en Pasars hebben we de beschikking over een kraampje. Die kraam wordt bezet door bestuursleden en af en toe doen we een beroep op vrijwilligers. Met onze nieuwe rolbanner (foto) trekken we voldoende aandacht en hoeft men niet naar ons te zoeken. Met brochures, ‘one pagers’, magazines, antwoorden op gestelde vragen, verhalen en videobeelden presenteren wij ons.

Onze aanwezigheid is nooit voor niets. Naast nog meer naamsbekendheid ontvangen we ook regelmatig giften en worden mensen donateur.

Op zondag 26 oktober is de eerstvolgende Kumpulan waar we weer op uitnodiging aanwezig zullen zijn. Deze wordt gehouden (letop!! gewijzigde lokatie) zaal SBS, Kerketuinenweg 2, Den Haag, hoek Kerketuinenweg/Dedemvaartsweg, gratis parkeren. Openbaar vervoer Randstadrail lij 4. Hou dus onze website, en Facebook, in de gaten.

Ook hier geldt:

Stichting Tileng zijn we echt met z’n allen!

Een ‘hart verwarmende’ opening van bedrijf ‘DSPPM’

Geschreven door Remco Lange op 3 september 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Capelle aan den IJssel, Rietbaan (Hoofdweggebied)

“Ik zeg met klem, het kan met DSPPM”. Het bord dat familieleden maakten voor directeur D.S.P.P.M. de Vries (“Zeg maar Dominique”) van het gelijknamige bouw- en adviesbedrijf, zorgde voor een vrolijke noot bij de opening van het nieuwe bedrijfspand.

Zaterdag 30 augustus 2014 was het zo ver. Dominique de Vries en zijn medewerkers hadden er geen gras over laten groeien en de openingsceremonie was kleinschalig maar hartverwarmend. Het doorknippen van het lint door beschermheer van de Stichting Tileng, de heer Frank Koen, ging goed. Dat kon ook niet anders want de heggenschaar was groot genoeg voor het tere lint. Na de gebruikelijke toespraken door directeur De Vries zelf en ook door de heer Koen (in het dagelijkse leven burgemeester van Capelle aan den IJssel), was het de beurt aan voorzitter Ton Lange van Stichting Tileng. Hij memoreerde het allereerste begin van het idee om ‘iets’ meer te doen dan op grote afstand alleen geld te doneren of om een kind ‘ver weg’ financieel te ondersteunen. Het ontstaan van Stichting Tileng werd aldus een feit en het groeide uit tot een echte wezenlijke bijdrage in goederen, geld en dieren voor dorpsbewoners in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java (Indonesië). Het voorbeeld dat Ton Lange aanhaalde over de eerste koeien waar de dorpelingen verder mee aan de slag gingen om ze te gebruiken, maar ook om het aantal uit te breiden, kreeg bewondering en applaus van de aanwezigen.

Na de opening werd een ‘powerpoint’-presentatie gegeven over de activiteiten van de Stichting Tileng. Het nieuwe bedrijf ‘DSPPM’ van Dominique de Vries had nog een verrassing in petto: een donatie welke in ontvangst werd genomen door beschermheer Koen. Hij, op zijn beurt, en onder toezicht van de genodigden, stopte het geschenk in een provisorische bus en nodigde verder iedereen uit hetzelfde te doen. Onder het genot van heerlijk (Indisch en Hollands) eten werd geklonken op een verder succes van zowel ‘DSPPM’ als van de Stichting Tileng. Een geslaagde opening met als credo: ‘Nu eens zet je kleine stapjes, dan weer maak je een flinke sprong’. Een slagzin voor zowel Stichting Tileng als voor het nieuwe bedrijf.

Hoe werken we en hoe houden we de vinger aan de pols?

Geschreven door Remco Lange op 29 augustus 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Naar aanleiding van vragen over onze manier van werken, zoals die gesteld zijn door bezoekers van onze stands op Kumpulans en Pasars, lijkt het een goed idee om nog een keer aan te haken bij een eerder geplaatst verhaal over onze organisatie en ons handboek.

Iedere organisatie heeft een beleid, zo ook Stichting Tileng. Om miscommunicatie en onduidelijkheid te voorkomen, dient het beleid zowel voor het bestuur in Nederland, als voor de vertegenwoordigers van de stichting in Indonesië, geheel helder te zijn. Alleen op die manier kan gegarandeerd worden dat al het geld dat Stichting Tileng aan donaties uit Nederland ontvangt aan de juiste zaken in Indonesië besteed wordt. De bestedingsgarantie van 99% is namelijk één ding, maar de lokale besteding van dat geld is een tweede. De bestedingsgarantie waarborgt het feit dat de ontvangen donaties niet uitgegeven worden aan overheadkosten in Nederland en dat 99% van de donaties in Indonesië besteed wordt. Maar ook de daadwerkelijke besteding van dat geld op lokaal niveau brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee. Het werk van de stichting stopt tenslotte niet bij het ‘afleveren van een zak geld’. Nee, daar begint het werk eigenlijk pas.

De lokale besteding van de donaties vraagt om een eenduidig beleid en een goed geoliede organisatie. De stichting is in de rol van monitor bij alle processen betrokken. Het Nederlandse bestuur doet dat vanaf afstand en het management team, dat de stichting in Indonesië vertegenwoordigt ,doet dat op lokaal niveau. U kunt zich voorstellen dat een goede samenwerking tussen ‘Nederland en Indonesië’ essentieel én uitdagend is. De uitdagingen zitten hem niet alleen in de fysieke afstand, maar ook in het verschil in taal en cultuur.

Tegelijkertijd ligt er ook een uitdaging op het gebied van aansturing en controle vanuit Nederland. Hoewel Stichting Tileng enerzijds altijd zeer duidelijke regels en richtlijnen heeft gehad, waar een ieder zich aan moet houden, streeft de stichting er anderzijds óók naar om de mensen daar te stimuleren in hun eigen initiatieven. De organisatie wil voorkomen dat er een ‘wij weten het beter’ houding ontstaat of een bureaucratische brij die de lokale creativiteit tempert.

Voor een gezonde bedrijfsvoering zijn transparantie en eenduidigheid van het beleid dus essentieel. Om die zaken te handhaven heeft de stichting een ‘Stichting Tileng – handboek’. Het handboek bevat naast de doelstelling ook organogrammen en richtlijnen op diverse gebieden.

Het handboek heeft zowel een grote waarde in de ondersteuning van het dagelijkse beleid als met het oog op toekomstige ontwikkelingen. Het representeert de wortels van de stichting, waardoor de ‘Stichting Tileng-boom’ groter kan worden en meer draagkracht krijgt. Het handboek is in nauwe samenwerking met het management team in Indonesië ontwikkeld. Naast een Nederlandse versie bestaan er ook een Engelse en een Indonesische versie van het handboek.

Wilt u meer details weten, of het gewoon nog een keer nalezen, ga naar het ‘Handboek‘. Ik hoop dat het antwoord geeft op alle vragen. Dank voor het stellen van de vragen tijdens Kumpulans en Pasars. Het heeft mij aangezet tot het schrijven van dit verhaal en ligt daarmee ook in het verlengde van mijn vraag in het verhaal ‘De weekendverhalen‘ – met de subtitel ‘Vraag en antwoordverhaal’ – van 15 augustus jl..

Stichting Tileng heeft een eenduidig beleid en is een goed geoliede organisatie.

De weekendverhalen

Geschreven door Remco Lange op 15 augustus 2014. Gepost in Weekendverhalen.

We zijn weer terug met een verhaal. Het was even vakantie. Dit keer niet in Indonesië, maar in Thailand. Op 27 juni plaatste Cees, onze penningmeester, een verhaal over onze weekendverhalen. Daarin schreef hij onder andere “Stichting Tileng streeft er naar minimaal 1 keer per week iets nieuws te plaatsen. Bij voorkeur op vrijdag, zodat onze vaste volgers iets te lezen hebben in het wekend. Vandaar dat deze stukjes luisteren naar de naam “Weekendverhalen”. Het is inderdaad ‘streven’, want in de vakantie lukt dat vaak niet. Zeker als je in een ander land vakantie hebt dan Indonesië.

In dat verhaal nodigde Cees de lezers uit een verhaal in te sturen, als men een ervaring heeft opgedaan met het werk van de stichting.

Tijdens mijn vakantie dacht ik: ik doe ook een oproep. Maar net weer even anders.

Mogelijk dat u bij het lezen van onze website, onze Facebook pagina of onze weekendverhalen denkt: hoe zit ’dit of dat’ nu precies? Of, ik zou ‘zus of zo’ nou eindelijk weleens van de stichting willen weten! Schroom dan niet en stel de vraag via info@tileng.nl. Doe het zo uitgebreid mogelijk, zodat een volledig en juist antwoord kan worden gegeven. Wij, als bestuur, zullen dat antwoord dan redigeren in de vorm van een weekendverhaal. Voor we het plaatsen leggen wij het (antwoord)verhaal aan u voor, met het verzoek te kijken of we de vraag goed hebben begrepen.

Dus mensen, reageer. Zo krijgen we mogelijk een reeks van leuke, interessante en onverwachte weekendverhalen.

Want, zoals Cees eerder schreef:

Stichting Tileng, dat zijn we allemaal!

Kent u dit langlopend project nog?

Geschreven door Remco Lange op 4 juli 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Ik denk van wel. We zijn er namelijk al zo’n 10 jaar mee bezig. In 2004 is op verzoek van de mensen uit de dusun (woongemeenschap) Manggung – onderdeel van de desa Tileng – een aanvang gemaakt met een zogenaamde ‘Buffelbank’. Ook in andere woongemeenschappen van Tileng is een sindsdien gestart met een ‘Buffelbank’, ten behoeve van het ‘traditioneel sparen’. Traditioneel sparen boeren in Indonesië niet bij een bank maar via vee. De ‘Buffelbank’ werkt als volgt: een boer verzorgt een sapi (koe) die door Stichting Tileng ter beschikking wordt gesteld. De koe wordt gedekt en het kalf wordt eigendom van de boer, waarna de koe door kan naar de volgende boer. Een duurzame ontwikkelingsmethode, waarbij de dorpen zich rustig kunnen ontwikkelen en waarbij niemand wordt uitgesloten, waardoor hun economische situatie zal verbeteren. Hun kapitaal staat immers achter het huis, met melk en kalveren als opbrengst.

In mijn verhaal over mijn werkbezoek april – mei 2014 (deel 3) schreef ik het volgende: ‘Het gaat goed met de mensen in desa Tileng. De stichting heeft door het steunen van hun buffelbank enige welvaart gebracht. Dat is ook te zien aan bijvoorbeeld de uitstraling van de dusuns Tileng en Manggung.’

Om de andere woongemeenschappen binnen de desa Tileng van voldoende sapi’s te voorzien zijn er nog een aantal nodig. Men heeft op eigen initiatief nu zelf nog meer dan voorheen invloed op de timing van, en de keuze bij, de aankoop van de koeien. Dit is voor ons een prettig signaal, dat aangeeft dat de mensen er zelf intensief bij betrokken zijn. De ‘Buffelbank’ beheert op dit moment ruim 200 buffels.

U kunt u altijd voor dit project en het op te starten project in Baturraden aanmelden voor sponsoring via vdjagt@tileng.nl. De kosten voor de aanschaf van een koe voor de ‘Buffelbank’ ligt tussen de EUR 300 en EUR 700, afhankelijk van de prijs op de veemarkt op dat moment. Ons management in Indonesië zorgt er voor dat het geld ook daadwerkelijk aan die projecten wordt uitgegeven.

Een verleden hebben ze al op Java, een toekomst kunt u helpen maken.

De weekendverhalen

Geschreven door Remco Lange op 27 juni 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Uiteraard is een goede website van belang voor een goede communicatie met de achterban betreffende doelstelling, werkwijze, financiën, etc., etc. Maar van minstens even groot belang is het brengen van nieuws, ontwikkelingen, vragen en suggesties. Kortom, een website is niet statisch, maar volop in beweging.

Stichting Tileng streeft er naar minimaal 1 keer per week iets nieuws te plaatsen. Bij voorkeur op vrijdag, zodat onze vaste volgers iets te lezen hebben in het wekend. Vandaar dat deze stukjes luisteren naar de naam “Weekendverhalen”.

Het eerste weekendverhaal verscheen op zaterdag 31 mei 2003. Ja, u leest het goed, er verschijnen al meer dan 11 jaar weekendverhalen! Soms moeten we in verband met afwezigheid een weekje overslaan en soms is er zoveel nieuws dat er meer dan één verhaal per week verschijnt, maar al met al zijn er toch al meer dan 600 weekendverhalen verschenen. Wie heeft ze allemaal gelezen?

Wat kunt u zoal vinden in de weekendverhalen? Dat is iedere week weer anders. Nieuws uit de desa’s, ontwikkelingen in wetgeving, voortgang van projecten, ervaringen van donateurs, reisverslagen vanuit Indonesië, belevenissen van de mensen achter de stichting, en nog veel en veel meer.

Het kan echter allemaal nog beter. Hoe? Door uw ervaringen. Heeft u een verhaal dat verband houdt met het werk van Tileng en u wilt het kwijt op onze site, laat het ons weten via info@tileng.nl. Misschien staat uw tekst dan wel in een volgend weekendverhaal. Want:

Stichting Tileng, dat zijn we allemaal!

Werkbezoek april – mei 2014, deel 4

Geschreven door Remco Lange op 13 juni 2014. Gepost in Weekendverhalen.

In de tweede week o.a. de lagere school in Baturraden Pamijen 2 bezocht. Daar was ik eerder nog niet aan toe gekomen. Deze lagere school, met de later bijgebouwde crèche, blijft de parel van de mensen in Baturraden en van de stichting. De school wordt goed onderhouden. Als beloning voor de participatie van de bewoners in dit Stichting Tileng project heeft de Bupati (zeg maar de commissaris van de koning) van de regio Banyumas (waarin Baturraden ligt) er een bibliotheek bij laten bouwen. Daarvoor heeft de Bupati desgevraagd geld gekregen van de landelijke overheid. Goed voorbeeld doet goed volgen. Tijdens onze bezoeken proberen we dan ook zoveel mogelijk overleg te hebben met de dan zittende Bupati over ons werk en hun mogelijke bijdrage daarin. De bouw van deze bibliotheek toont aan dat het werkt.

De laatste dagen van mijn verblijf in Baturraden bestond uit het afleggen van beleefdheidsbezoeken, het ontvangen van visite en een luisterend oor hebben voor wie dan ook uit de desa. Er was tussendoor ook nog wat tijd om uit te rusten van de toch wel vermoeiende werkbezoeken aan de desa’s Baturraden, Imogiri en Tileng, met zijn 16 dusuns, en om met Santos op de brommer wat in de omgeving rond te rijden.

De ochtend voor mijn vertrek wachtte mij een grote verrassing. De kinderen en de bewoners uit Baturraden Kemutug Lor kwamen mij onder begeleiding van de kleuterdrumband feliciteren met mijn verjaardag. Een onvergetelijk moment. Ik kreeg taarten en mooi opgemaakte rijstschotels. Dit alles hebben we lekker met elkaar opgegeten. Een ieder genoot ervan. Dat was af te lezen op de gezichten van de kinderen. Daarnaast hadden alle kinderen van de kleuterschool cadeautjes voor mij meegenomen. Ook kreeg ik cadeaus van de leraren van de lagere scholen. Een ochtend om nooit te vergeten.

Daarna kwamen een groot aantal leerlingen uit ons scholarshipprogramma persoonlijke brieven overhandigen. Die werden eerst in het Engels voorgelezen. Je moet immers laten horen dat je niet voor niets aan het studeren bent. Bedankjes in overvloed richting Stichting Tileng. Ook een bewijs dat we met het scholarshipprogramma in de roos hebben geschoten. We hopen dan ook dat de donaties hiervoor zullen toenemen, nu het in Nederland economisch weer een beetje beter gaat.

Danni Nur Hidayat, een van de kinderen uit het scholarshipprogramma, heeft het initiatief genomen om alle kinderen uit het programma te verenigen. Hij wil als voorzitter van de groep activiteiten gaan ontwikkelen en zich als groep meer gaan richten op communicatie met het bestuur in Nederland. Hij vindt dat men in Nederland best meer op de hoogte gehouden mag worden over hun doen en laten. Ik vind dit een mooi initiatief en ben benieuwd hoe het zal gaan.

Na deze onvergetelijk ochtend ben ik op die zondag 11 mei rond 14:00 uur weer met de Efisiensi bus vanuit Purwokerto vertrokken naar Yogyakarta. De dag daarna, op 12 mei in de avond, ben ik vanuit Yogyakarta, via Jakarta, aan de terugreis naar Amsterdam begonnen. Dit was een dag later dan gepland, omdat mijn vlucht van 11 mei was gecanceld.

Laat het helder zijn dat mijn onverwachte bezoek, volgens mij een gouden actie, aan het management en de desa’s met hun projecten heeft bevestigd dat alles daar gewoon loopt zoals het behoort te lopen en het niet alleen blijft bij afwachten op acties uit Nederland.

Dus we kunnen met een gerust hart blijven schrijven:

Stichting Tileng steunt de mensen uit de desa’s, steunt u Stichting Tileng?