Skip to main content

Tag: java

Vrijwilligers

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Toen ik dit verhaal las dacht ik die wil ik jullie niet onthouden. Want vrijwilligers zijn kostbaar. Ook een kostbaar bezit van een stichting zoals wij.

Het verhaal begint dan ook zo:

Ooievaars cirkelen in de lucht, zwevend op de thermiek. Even later landen ze en krijgen de jonkies op het nest hun eten. Frits (80) en Els (78) Koopman kijken graag naar dit schouwspel. Ze runnen inmiddels 36 jaar een opvangplek voor ooievaars in hun tuin, maar nu is het tijd voor opvolging.

Opvolging waar ook wij steeds aan denken om de continuïteit van de stichting te waarborgen!

EEN OOIEVAAR IN JE TUIN

Wie heeft een plekje voor een  ooievaar in de tuin?’ Die vraag werd in 1979 gesteld bij de Natuurvereniging Staphorst. Frits Koopman was toen net lid geworden van deze club. Als Amsterdams stadsmens wilde Frits zich tussen de bossen en weidegebieden gaan verdiepen in vogels. Hij had net een huis gekocht in het Reestdal. ‘En dus stak ik mijn vinger omhoog. Een ooievaar in de tuin leek me wel leuk’, blikt hij terug op de vinger die uiteindelijk grote gevolgen zou gaan krijgen. Op zijn leven en op de inrichting van de tuin rondom zijn opgeknapte keuterboerderij. Want het ging niet om één ooievaar. Al snel was het officiële ooievaarsstation in Drenthe geboren. Koopman: ‘In het begin had ik een paar ooievaars, uit het opvangstation in Ooievaarsdorp Het Liesvelt in Groot- Ammers. Maar het groeide. Na tien jaar woonden hier vijftig ooievaars. Dat ging vanzelf. Ze trekken elkaar aan, het zijn kolonievogels. Maar die snelle groei had ik me destijds niet gerealiseerd.’

Zesduizend bezoekers per jaar

Het grote aantal ooievaars had ook gevolgen voor het privéleven van de Koopmannen. ‘Ooievaars waren toen we startten nog echt zeldzaam. Dus kwamen mensen bij ons kijken, ooievaars van dichtbij zien was bijzonder. Tijdens de dis werd vaak aangebeld, of ze even de tuin in mochten.

We moesten openingstijden invoeren om dat in te dammen.’ Nu telt De Lokkerij zo’n zesduizend bezoekers per jaar. Dat is veel, want de hekken zijn alleen op zaterdagmiddag open en dan nog van 1 mei tot 1 september. Daarnaast komen ook groepen op bezoek. Deze bezoeken leveren geld op, waarmee onder andere het eten voor de ooievaars en de medische zorg kan worden betaald. Gelukkig zijn er ook vrijwilligers die de Koopmannen bijstaan in het begeleiden en informeren van gasten. Dat overdragen van informatie is volgens het echtpaar een belangrijke missie van De Lokkerij. ‘Het verhaal gaat niet alleen over de ooievaar, maar ook waarom het dier vrijwel was uitgestorven. De mens heeft hem in de vorige eeuw bijna uitgeroeid.’

Opvolging gezocht

Spijt heeft het echtpaar niet over de beslissing van toen. Maar nu is het wel tijd voor nieuwe keuzes. Els heeft een hartinfarct gehad en Frits heeft een operatie achter de rug. Frits: ‘En dat terwijl het werk gewoon doorgaat. Er valt wel eens een nest met jongen om. Of een jonkie wordt verwaarloosd door de ouders, dan moet die kleine om de twee uur door ons worden gevoerd met eendagskuikens. Of we worden ’s nachts gebeld door de dierenambulance, die een zieke ooievaar wil onderbrengen. We zijn 24 uur per dag en zeven dagen per week beschikbaar. Dat wordt zwaarder op onze leeftijd. We beseffen dan ook dat het leven eindig is.’ De grond is verkocht aan stichting Drents Landschap. ‘Want die laat het

hier niet verloederen als we wegvallen.’ De uitdaging is nu om een beheerder te vinden die De Lokkerij wil overnemen. Koopman heeft al een aantal gegadigden gesproken. Zonder resultaat helaas. ‘Het is en blijft toch vrijwilligerswerk, daar haken de meesten op af.’

Bestaansrecht

Het is wel dankbaar werk, want mede door De Lokkerij heeft de ooievaar een flinke comeback gemaakt. Vorig jaar waren bij Koopman 44 jongen in de opvang, die verzwakt waren gevonden. Afgelopen winter waren er 177 overwinteraars. Nederland telt maar liefst 1.800 uivers, een aantal waar de Vogelbescherming trots op is. Is het nog nodig om De Lokkerij in stand te houden bij deze mooie aantallen? Volgens Koopman heeft deze verzamelplek van ooievaars zeker bestaansrecht. ‘De dieren hebben een spanwijdte van tweeëneenhalve meter. Ze zijn dus te groot om in een gewoon vogelasiel te worden opgevangen. Daarom moeten er in het land een paar plekken zijn waar ze terechtkunnen. Net zoals met de zeehondjes in Pieterburen’, vertelt hij. Achter hem maakt een ooievaar in stilte een spectaculaire landing.

(uit Nestor mei 2017)

Kumpulan 2017

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Een aantal onder u vraagt zich – terecht – af, of er dit jaar nog een benefiet-kumpulan ten bate van Stichting Tileng wordt georganiseerd. Het is al mei en u heeft nog niets van ons gehoord! Ja, het is zeker de bedoeling om dit jaar weer een gezellige kumpulan te organiseren. Wij zijn echter nog op zoek naar een geschikte locatie met voldoende gratis parkeergelegenheid in de buurt en die ook met openbaar vervoer te bereiken is. Weet of heeft u een geschikte locatie voor onze kumpulan?

Of organiseert u zelf een kumpulan of pasar en mogen wij bij u ‘aanschuiven’? In het verleden hebben wij ook wel op uitnodiging deelgenomen aan een kumpulan of pasar, die georganiseerd werd door sympathisanten van de stichting. Zij stelden ruimte en tijd beschikbaar en nodigden ook de artiesten uit. Uiteraard houden wij ons ook hiervoor van harte aanbevolen en helpen we graag mee met de organisatie hiervan. Als wij plaats hebben voor een tafel/kraampje, kunnen wij ons presenteren met o.a. brochures en videobeelden. Vragen van bezoekers worden door de aanwezige bestuursleden beantwoord. Door onze aanwezigheid krijgen wij meer naamsbekendheid, ontvangen wij ook giften en worden bezoekers donateur.  

Kunt u ons helpen, heeft u ideeën voor ons waar we eventueel terecht kunnen, organiseert u zelf iets en wilt u de baten aan Stichting Tileng doneren, mail dan naar mierop@tileng.nl .

Namens de inwoners van de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden alvast hartelijk dank voor uw meedenken! Want u weet, alle opbrengsten komen voor zeker 99% terecht bij genoemde desa’s. Niets blijft aan de strijkstok hangen!

Ik kreeg bezoek

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ik kreeg op een dag bezoek van een paar mensen.

Nieuwsgierig vroegen ze mij wat voor nut het leven in stilte, rust en meditatie had. Met name werd gedacht aan Stichting Tileng. Want ik moest toch wel elke dag bedenken wat te doen met de mensen uit de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden? En wat we aan onze trouwe sponsors en donateurs te vertellen hadden?

Ik, die net met een gieter water haalde uit de vijver, stopte met mijn werkzaamheden en zei: ‘Kijk eens in de vijver. Wat zien jullie?’

De mensen tuurden naar het water en zeiden: ‘We zien helemaal niets.’

Enige tijd later herhaalde ik mijn vraag. ‘Kijk weer in de vijver. Wat zien jullie nu?’

De mensen keken weer en zeiden opgetogen: ‘We kunnen in de weerspiegeling onszelf zien!’

‘Dat is de kracht van de stilte,’ legde ik uit. ‘Ik was water aan het putten en daarom was het water onrustig. Nu is het rustig en kunnen jullie jezelf zien. De stilte van meditatie zorgt ervoor dat je jezelf kunt zien. Maar blijf nog even hier wachten. ‘

Enige tijd later zei ik weer: ‘Kijk nu nog een keertje in de vijver. Wat zien jullie nu?’

De bezoekers tuurden naar de vijver en riepen uit: ‘Nu zien we de stenen op de bodem van de vijver!’

‘Juist,’ beaamde de ik, ‘als je maar lang genoeg wacht en opgaat in stilte en meditatie, kun je de grond van alles aanschouwen.’

Ook die van het werk van Stichting Tileng en resultaten daarvan!

Want wij zijn de stichting immers zelf en wij bepalen als sponsor en donateur zelf wat te doen met het geld.

Mijn bezoek

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Eindelijk kon ik het waar maken om een bezoek te brengen bij Tekad Santosa (roepnaam Santos).  Santos is General Manager van Stichting Tileng Indonesië wat weer wordt bestuurd vanuit Nederland.

Santos woont op het eiland Java zelf in de gemeente Banyumas midden-Java in de desa Baturraden een prachtig natuurgebied, bosrijke omgeving en ligt ongeveer op 640 meter boven de zeespiegel.

Santos wekte mij de eerste morgen om 05.00 uur om naar de Pasar (Markt) te gaan. Hoe eerder hoe beter zei Santos. Samen op de brommer gingen we bergafwaarts naar het dorp en de Pasar.

Tijdens mijn laatste vakantie in november 2016 in Indonesië op het eiland Java, bracht ik weer bezoek aan het woonhuis in Purwokerto waar mijn pleegvader Joseph Arthur Mansveld enkele jaren woonde voor de 2e wereldoorlog.

De foto van de woning van J.A. Mansveld in Purwokerto in 1937.

Pa Mansveld was beambte bij de Staatsspoorwegen zie foto met het huisnummer 5 en SS staat voor Staatsspoorwegen.

Het betrof een woning in Purwokerto aan de Stationsweg nummer 5. Ik wilde perse deze woning zien. Eerder bracht ik daar een bezoek in 2013. De woning werd toen slecht onderhouden en er was sprake om de woning te slopen om meer zicht op de t-splitsing te krijgen waaraan de woning staat.

Foto gemaakt in 2013 Station van Purwokerto de boog is inmiddels verdwenen.

En ongeveer 300 a 400 meter vanaf het station staat de bedrijfswoning van de Spoorwegen toen nog van de Staatsspoorwegen.

 

 

 

 

De woning aan de stationsweg Purwokerto in 2013. Ik sta hier met de oude foto van de Familie Mansveld uit 1937.

 

 

 

 

 

 

 

Het huis is er nog steeds en wordt gebruikt als zijnde museum van de Spoorwegen en er worden belangrijke vergaderingen gepleegd door de directie van de spoorwegen Purwokerto en omgeving.

En wat schetst mijn verbazing, nu in 2016 is deze woning nog steeds van de Spoorwegen (Kereta Api) en is de woning als een soort museum ingericht en wordt derhalve gebruikt voor belangrijke besprekingen. Na aangemeld te zijn bij de bewaking konden wij een delegatie waaronder een gemeentebeambte (van Purwokerto) en Santos en mijn persoon de woning bezichtigen met de bewaker.

November 2016 nu een museum gebouw van de Spoorwegen ofwel Kereta Api op Stationsweg 5 Purwokerto.

 

 

 

 

Prachtig dat ik toen foto’s mocht maken voor een zus van mijn pleegvader (Joseph Arthur Mansveld) die er zelf ook woonde toen zij nog maar net 5 jaar was in 1937.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook waren wij bij het station Purwokerto om te bezichtigen het oude gedeelte werd gefotografeerd en het station zelf, het oude Stationsgebouw van Purwokerto.

 

 

 

 

 

 

Santos bracht ons ook naar het eerste bankgebouw op het eiland Java uit de oude tijd. Er werd e.e.a. verteld over het ontstaan van de eerste bank en wie de oprichter was (R. Aria Wirja Atmadja 1831-1909)  Bank Rakyat Indonesia.

 

 

 

 

 

Santos vertelde ook over Stichting Tileng waar studenten/vrijwilligers komen vanuit België van de Bouworde Vlaanderen uit Leuven.  Eén project heb ik gezien. Vlakbij Santos Homestay. Het betrof een kleuterschool die werd (her)(ge)bouwd onder toezicht van Santos en met financiën uit Nederland .

De projecten hebben wij niet zoveel bekeken. Het was meer een eerste kennismaking met Santos die met zijn lieve vrouw en familie heel gastvrij zijn. Wij, Inge en ik, hopen in 2018 ook weer te logeren in Santos Homestay.

Het was een kort bezoek maar ik heb veel kunnen leren en bezoeken met als gastheer Santos. Met mijn vriend uit eerdere vakanties Anton Sugiyanto hadden wij een leuk afscheid bij de familie van Santos. Wij werden door hen naar het Station Purwokerto gebracht om de treinreis naar Jakarta te aanvaarden.

Al met al hebben wij een prachtige mooie week ervaren in Baturraden. Zeker door de familie van Santos is het perfect verlopen zeker de moeite waard om daar nog eens te vertoeven.

Selamat jalan Santos en Baturraden.

Kent u deze nog?

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

(We halen met u regelmatig oude verhalen op!)

Het land dat mijn leven volledig veranderde – door Ton Lange

GEPLAATST OP: 14 FEBRUARI 2014 · GEPLAATST IN: WEEKENDVERHALEN

Het is allemaal begonnen in de jaren negentig, na een bezoek van aan ons ‘pleegkind’ in de dusun (woongemeenschap) Manggung, een van de dusuns van de desa Tileng op het eiland Java.

Na onze eerste rondreis door Indonesië -Sumatra, Java en Bali, – brachten we vanuit Yogyakarta een bezoek aan het ‘pleegkind’ en haar familie. Een bezoek van twee dagen.

De eerste dag zijn wij onder veel belangstelling van de dorpsgenoten goed doorgekomen. Van slapen kwam natuurlijk niet veel terecht. Gelukkig duurde de nacht niet zo lang. Deze mensen komen om 04.00 uur weer tot leven en dan begint de vrouw alweer aan haar dagelijkse bezigheden.

In een  gesprek met het dorpscomité werd mij gevraagd of ik bereid was meer voor het dorp te doen. Ze hadden een idee. Ze wilden een plan ontwikkelen voor de bouw van en renoveren van woningen in het dorp. En of ik dan in Nederland op pad wilde gaan om sponsors zoeken, die dat plan zouden willen financieren. Ik had gezegd daar mee aan de slag te gaan als ze zelf met een plan zouden komen. Ik wilde dit niet voor hen doen. Het moest immers een plan van hun zelf zijn. Dit is nu nog steeds het uitgangspunt van de daarna in 2000 opgerichte Stichting Tileng.

Er kwam inderdaad  snel een plan van de bewoners. Het betrof de nieuwbouw van drie woningen en het renoveren van zeven woningen. Met dit plan ben ik op pad gegaan en heb ik een sponsor gevonden. Nu konden de bewoners met een aantal vaklui aan de slag.

In 1999 zijn mijn vrouw en ik weer naar Indonesië gegaan. Naast de rondreis op Oost-Java zijn wij natuurlijk weer in Manggung geweest. Naast de gebruikelijke activiteiten konden wij de gerenoveerde en een afgebouwde woning(en) aanschouwen. Twee woningen waren nog in aanbouw, zodat ik daar zelf ook nog aan heb kunnen metselen.

In Nederland blijf je je bezighouden met  Manggung. Er kwamen signalen richting Nederland dat men wel met andere projecten verder wilde gaan, maar dat dan op desa-niveau zou moeten gebeuren om Manggung niet meer privileges te geven boven de andere 16 dusuns die samen de desa Tileng vormen.

Nu ik meer geld nodig had voor andere projecten en voor een groter gebied zeiden mijn sponsors dat ik dan het een en ander maar zou moeten formaliseren.

Tijdens het vertonen van de vakantie documentaire over onze reis op Oost-Java werd het idee geboren een stichting op te richten. Een van de toeschouwers was bereid een stichting met mij op te zetten. Nadat ook een collega van mij bereid was een bestuursfunctie te bekleden was het snel bekeken. Op naar de notaris en Stichting Tileng was geboren in juni 2000.

Vanaf dat moment moest het bestuur gaan werken om de stichting verder vorm te geven en operationeel te krijgen.

En vanaf dat moment is mijn leven ook veranderd en wel zodanig dat ik vanaf dat moment dagelijks met de stichting bezig ben. Men zegt wel eens dat mijn leven ten dienste staat van de mensen in dat mooie land Indonesië, maar ik kreeg daarmee wel een leven met voldoening en ook werd mijn leven rijker.

Sekarang tiba saatnya untuk menceritakannya kepada semua!

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Sebagai penyumbang, pembaca cerita akhir pekan dan follower di medsos tanpa diragukan mencolok bagi Anda bahwa Yayasan Tileng sejak awal 2017 jarang memberi kabar.

Selama dua belas bulan kami di internal pengurus sempat merasa tegang. Tidak ada pertengkaran, percekcokan malah tidak ada perbedaan pendapat sama sekali. Sama sekali tidak ada. Yang jelas kesinambungan yayasan tidak pernah mengalami bahaya. Kami hanya sempat mengalami masa-masa bergejolak. Dan inilah yang yang diceritakan hari ini.

Ton Lange: “Bukanlah apa yang menimpa diri kita yang membentuk kehidupan kita, tapi bagaimana kita menanganinya dan bergerak maju.”

Pada saat liburan Paskah 2016, ketua kita dan pendiri yayasan Ton Lange berhadapan dengan kenyataan bahwa di paru-parunya ada kanker. Akibatnya ia mengalami pengobatan intensif, dan terjadilah pergantian pengurus dan komunikasi pun dikurangi. Tidak ada jalan lain. Ton adalah sumbu yayasan dan bersama dengan para relawan lain kami selama ini berusaha sebaik mungkin untuk menangani semua masalah.

Kemudian Ton mengalami pengobatan dan berhasil dioperasi, tetap di bawah pengawasan dokter dan sampai 9 Januari tidak ada apa-apa lagi. Bukankah Ton sudah dinyatakan “bersih.”

Pada September 2016 ia sempat melihat proyek bersama antara Yayasan Tileng dengan Bouworde Vlaanderen. Dia ia melihat sendiri betapa para relawan bekerja keras dan hidup bersama dengan waraga desa Baturraden.

Namun pada 9 Januari 2017 dunia Ton tiba-tiba berubah. Serangan jantung menimpa dirinya. Ia pun langsung dirawat di rumah sakit dan dipasanglah stent untuk memperbaiki arus darah di dalam tubuhnya. Dua minggu kemudian ia dirawat lagi di rumah sakit gara-gara serangan jantung dan lalu dipasanglah dua stent di sebelah kiri.

Ton Lange: “Sikap percaya diri dan positif pasti membantu kita untuk pulih dan menang tetap merupakan semboyan saya, dulu dan sekarang.”

Lalu tiba saatnya untuk menguatkan jasmani yang ditunggu-tunggu Ton. Akhirnya kembali membina masa depan lagi dan kembali giat melakukan apa yang paling suka dilakukannya. Cucu-cucu, Yayasan Tileng dan pekerjaan sebagai anggota Dewan Kotapraja di Capelle aan den IJssel. Namun tanpa diduga, kondisi Ton tidak membaik. Selama lima minggu kami mencari penyebab rasa mual, kepala pusing dan berbicaranya yanag gagap. Pendarahan otak, yang mungkin disebabkan oleh pemasangan stent, juga diselidiki dengan mendalam. Hasil penyelidikan ini menunjukkan bahwa bukan pendarahan otak yang diidapnya, tapi tumor otak. Sayang, kanker paru-parunya menyebar.

Ton pun mendapat kabar dari dokter syaraf dengan disaksikan keluarganya. Pilihannya sederhana: operasi atau beberapa bulan lagi berpisah. Sebuah pil pahit, tapi dikatakan pula bahwa dokter tidak ragu bahwa tumor tipe ini bisa dioperasi. Anda pasti mengerti, bahwa pilihan cepat diputuskan. Maka pada 22 Maret Ton berhasil dioperasi dan proses pemulihan berjalan lebih cepat dari dugaan. Terapi radio terapi harus dilakukan, dan terapi terakhir akan dilakukan Senin mendatang.

Ton Lange: “Saya akan lakukan ini semua dan berharap bisa berjumpa dengan kalian lagi lewat webstie atau medsos.”

Sementara itu Ton sudah sempat menghadiri rapat pengurus lagi dan mulai minggu depan akan giat lagi di yayasan “miliknya”. Mungkin belum akan rutin seperti sebelumnya, suatu hal yang harus pelan-pelan dikembangkan dan untuk itu ia mohon pengertian. Kalau Anda ada pertanyaan, jangan ragu untuk menyampaikannya. Karena kami transparan tentang seluk beluk yayasan, maka kami pun akan terbuka tentang ini semua.

Ton Lange: “Saya ingin menambahkan bahwa kita memiliki pengurus yayasan yang luar biasa, yang mampu menjalankan semua kegiatan, juga pada saat saya absen atau dipusingkan oleh masalah-malah lain. Terima kasih Remco, Jonathan, Cees, Ellen, Sonja dan Janou!”

Atas nama pengurus kami gembira Ton bisa aktif kembali dan berharap semoga ia bisa menikmati hidup sepenuhnya. Ton, terima kasih kembali!

 

 

 

Wij willen het nu maar aan een ieder vertellen!

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Als trouwe donateurs, lezers van de weekendverhalen en volgers op social media, is het u ongetwijfeld opgevallen dat Stichting Tileng sinds het begin van 2017 minder van zich heeft laten horen.

Twaalf maanden lang hebben we binnen het bestuur de nodige spanning gehad. Geen ruzie, geen onenigheid, zelfs niet eens een meningsverschil. Nee, zeker niet. Laten we hiermee gelijk voorop stellen dat de continuïteit van de stichting geen enkel moment in het gevaar is geweest. We hebben alleen een roerige tijd achter de rug. Vandaag leggen we u graag uit waarom.

Ton Lange: “Het is niet wat je overkomt dat je leven vormt, maar hoe je er mee omgaat en doorgaat.”

Onze voorzitter en oprichter Ton Lange is tweede paasdag 2016 geconfronteerd met het feit dat hij een kankergezwel in een van zijn longen had. Intensieve behandelingen als gevolg, een wisseling van de wacht in het bestuur en het terugschalen van de communicatie. Het kon even niet anders. Ton is de spil van de stichting en met de andere vrijwilligers hebben we alles zo goed als mogelijk opgevangen.

Ton is vervolgens behandeld en met succes geopereerd, onder controle van de artsen gebleven en tot en met 9 januari 2017 was er ook niets aan de hand. Ton was immers “schoon” verklaard.

In september 2016 heeft hij nog de gezamenlijke projecten van Stichting Tileng en Bouworde Vlaanderen mogen bekijken. Daar zag hij met eigen ogen hoe de vrijwilligers hard werken en het leven deelden met de mensen uit de desa Baturraden.

Op 9 januari 2017 zag de wereld voor Ton er toch ineens anders uit. Een hartinfarct. Direct opgenomen in het ziekenhuis en het plaatsen van een stent om het doorbloeden van het lichaam te verbeteren. Twee weken later wederom door een hartinfarct opgenomen en direct twee nieuwe stents aan de linkerkant geplaatst.

Ton Lange: “In jezelf blijven geloven en positief blijven helpt je bij herstel en overwinnen, was en blijft mijn devies!”

Tijd om aan te sterken, Ton keek er naar uit. Eindelijk weer bouwen aan de toekomst en zich weer bezighouden met hetgeen hij het liefste doet. Kleinkinderen, stichting Tileng en het werk als raadslid in Capelle aan den IJssel. Echter tegen alle verwachtingen in, ging het niet beter met Ton. Vijf weken zijn we op zoek geweest naar de oorzaak van misselijkheid, duizeligheid en het praten met een dubbele tong. Ook een beroerte, mogelijk door het plaatsen van de stents, werd uitgebreid onderzocht. Tijdens dit onderzoek kwam helaas naar boven dat hij niet te maken had met een beroerte, maar met een hersentumor. Helaas een uitzaaiing van de longkanker.

Ton kreeg het bericht van de neuroloog in het bijzijn van zijn gezin. De keuze was simpel: opereren of over een paar maandjes afscheid nemen. Een bittere pil, maar met de mededeling dat er bij de neuroloog geen twijfel bestond dat dit type tumor goed te opereren is. U begrijpt, de keuze was snel gemaakt. Op 22 maart is Ton succesvol geopereerd en sneller dan verwacht zet het herstel nu in. Na-bestralen was wel noodzakelijk, de laatste bestraling zal aanstaande maandag plaatsvinden.

Ton Lange: “Ik ga er voor en hoop jullie gauw weer te ontmoeten via de website en social media.”

Ton heeft inmiddels de eerste vergadering van het bestuur al weer bijgewoond en zal zich met ingang van volgende week weer meer in gaan zetten voor “zijn” stichting. Wellicht nog niet zo frequent als hiervoor, dat is iets wat weer moet groeien en daarvoor vraagt hij begrip. Heeft u vragen, aarzel niet om ze te stellen. Zo transparant als we zijn over het reilen en zeilen van de stichting, zo open zullen we hierover zijn.

Ton Lange: “Ik wil nog wel even kwijt dat we een geweldig stichtingsbestuur hebben dat alles draaiende houdt, ook al ben ik er een poosje niet of heb ik even iets anders aan het hoofd. Dank Remco, Jonathan, Cees, Ellen, Sonja en Janou!”

Namens het bestuur zijn we blij dat Ton weer mee kan gaan draaien en hopen we dat hij weer volop kan genieten van het leven. Ton, we hebben het graag gedaan!

 

Indonesië voor beginners

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Hieronder volgt een aantal citaten uit “India voor beginners” eerder dit jaar door Hans Avontuur geplaatst in het AD. Hoewel mijn reizen naar Indonesië waren en mijn chauffeur Amik heette, is veel van dit verhaal zo herkenbaar dat ik het jullie niet wilde onthouden.

“India voor beginners

Als nieuwkomer in India kun je één probleem direct oplossen: transport. Voor de prijs van een huurauto in Spanje boek je een auto met chauffeur en ben je van al je zorgen over haperende treinen, overvolle bussen en vage dienstregelingen verlost. Mijn chauffeur heet Subramani en is de komende dagen mijn beste vriend, raadgever en verlosser.

Subramani heeft het talent van Max Verstappen, maar dan op de openbare weg. Rijdend van de

miljoenenstad Chennai – voorheen Madras – naar het zuiden van Tamil Nadu ben ik op één ochtend

tenminste drie keer overleden en uit de dood weer opgestaan. Mani lacht: ,,No problem mister Hans, I

know Indian driving!”;

Op de weg geldt het recht van de sterkste. Onder aanhoudend getoeter wordt er links en rechts ingehaald, door rode stoplichten gereden, vol gas door blinde bochten gestuurd en drukke kruispunten

overstoken. De enige verkeersdeelnemer die op ieders respect mag rekenen is de koe. Ook als deze

besluit om midden op een overvolle weg zijn middagslaap te houden.

……….

Stukje bij beetje komt het landelijke India tevoorschijn. In de straten van het provinciestadje

Kanchipuram lopen mannen in lompen met handkarren vol onduidelijke koopwaar, zitten vrouwen

aan de kant van de weg vis te verkopen terwijl bussen en vrachtwagens dampend langsrijden. Het is

een wonder dat hun voeten er niet af worden gereden.

……….

Dwars door het platteland. Er worden rijstvelden bewerkt, noten geoogst, katoen en thee verbouwd.

Subramani stuurt langs piepkleine hutjes waarin hele families wonen. Langs de weg lopen vrouwen in

uitbundig gekleurde sarongs langs de weg. Hoe is het toch mogelijk om die mooie kleding zo schoon te

houden in hutjes van takken en leem?

……….

Het is fijn om ongestoord door de stad te kunnen slenteren, een boek te lezen in het park, de tempel te

bezoeken en de zon te zien ondergaan. Hoe begrijpelijk het ook is dat mensen die niets bezitten je

aanklampen, op een bepaald moment heb je behoefte aan rust. Vreemd genoeg zijn het echter vaak de

ontmoetingen die de reis bijzonder maken. Mensen willen met me op de foto, mensen willen alles van

me weten, mensen willen dat ik hen fotografeer.

……….

Ik haat India, ik houd van India. Ik moet in elk geval terug.”

Doe wat andere mensen gelukkig maakt

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ik denk altijd aan en doe iets om de kinderen van de desa’s te helpen zodat ze zoveel mogelijk kunnen leren en daardoor kunnen ze concurreren in het zoeken naar werk.

Door de komst van de Aziatische economische gemeenschap MEA, wordt de concurrentie op allerlei gebieden steeds heviger. Daarvoor hebben ze vaardigheden nodig hebben om met de andere Aziatische landen te wedijveren.

Goede faciliteiten voor het leren zijn daarom nodig op de Indonesische scholen. Ik ben erg dankbaar dat ik via Stichting Tileng een steentje kan bijdragen. Al een tijd helpt de stichting uit Nederland ons door de bouw van basisscholen, kleuterscholen, kinderopvang en speelparken.

Via de stichting Tileng krijgen een aantal scholen in de omgeving van mijn woonplaats steun, in de vorm van nieuwe gebouwen, renovaties van de bestaande schoolgebouwen waardoor ze er beter uitzien.

Dat is niet alles. De stichting biedt ook hulp voor het onderwijs vanaf de basisschool, middelbare school onderbouw, middelbare school bovenbouw tot aan de hogeschool en de universiteit. Sommigen hebben medische studies afgemaakt, zijn onderwijzer op de basisschool geworden. Anderen werken op cruiseschepen. Weer anderen werken als kassier, accountant in het bedrijfsleven.

Ik ben blij dat ik voor hen de spreekbuis ben geworden tegenover de Stichting Tileng. Ze zijn immers niet zo goed in het Nederlands of Engels.

Niet op alle Indonesische scholen moeten de leerlingen het schoolgeld betalen, want sommige scholen zijn door de staat gesubsidieerd. Maar om naar school te gaan naar de stad hebben de leerlingen uit het dorp geld nodig voor transport, ook voor andere schoolbenodigdheden.

Daarom vragen ze voor hun opleiding hulp aan bij de stichting.

Door de hulp worden ze enthousiast om te leren om de beste prestatie te halen waardoor ze kunnen concurreren in het vinden van het werk dat bij hen past en bij de kennis die ze beheersen.

De stichting betaalt ook extra honorarium aan de docenten die nog niet als ambtenaar zijn benoemd. Ondanks het geringe bedrag dat ze ontvangen, hebben deze leerkrachten sinds lange tijd veel en met toewijding gedaan voor het onderwijs.

Ze zijn blij met het extraatje dat ze van de stichting krijgen. Ze zijn ook trots op de stichting die zich om hen bekommert.

In het belang van de communicatie onderling hebben ze een soort vereniging opgericht bestaande uit mensen die extra honoraria van de stichting ontvangen. Elke maand organiseren ze een bijeenkomst, terwijl de uitbetaling van hun honorarium jaarlijks plaatsvindt. Ze organiseren zelfs een arisan, een soort routine loterij bijeenkomst waar iedereen om de beurt kan winnen. Daarbij kunnen ze in groepsverband geld sparen en plannen met vakantie te gaan naar Bali. “Als er geld genoeg voor is”, zeggen ze trots.

De Stichting Tileng geeft ook economische hulp in de vorm van een melkkoe die ze om de beurt kunnen lenen. Ik hoop dat het vee het welzijn aan de boeren schenkt en dat het beter gaat met hun economie en dat de koe bij iedere boer terecht komt.

Bij elke gelegenheid probeer ik informatie te delen aan elke Nederlandse toerist die ik als gids begeleid. En de meeste toeristen zijn tevreden als ze de projecten van Stichting Tileng hebben gezien. Dan worden ze enthousiast om donateur te worden.

Ik word nog blijer omdat de Stichting Tileng samenwerkt met de maatschappelijke organisatie uit België, Bouworde. Deze faciliteert de jongeren die zich om Indonesië en vooral Baturraden bekommeren. De samenwerking is twee jaar gaande en het resultaat ervan is geboekt zoals de nieuwe natuurschool te Baturraden.

Bovendien logeren ze bij mij in het dorp. Zo leren ze het leven van de dorpelingen kennen.

Het meest interessante is dat ze zich gemakkelijk aanpassen aan de jongelui van het dorp. Ze spelen, leren de taal, dansen en natuurlijk koken: het originele Javaanse gerecht. En ze vinden het leuk om in het dorp te wonen.

Elke maandag tot en met vrijdag moeten ze activiteiten hebben. Zo helpen ze met timmeren, lesgeven op school, middaglessen geven aan de kinderen en de dorpelingen die het Nederlands en het Engels willen leren.

Zaterdag en zondag hebben ze vrij en kunnen genieten van de schoonheid van de mooie en exotische toeristische bestemmingen van Indonesië.

Dat waren mijn ervaringen als toeristische gids waarbij ik een steentje kan bijdragen aan de mensen om me heen. Ik hoop datgene dat ik heb gedaan en doe, mijn kinderen en mensen om me heen motiveert.

Namens de kinderen en de leraren alsmede het bestuur van de Stichting Tileng, heel veel dank voor de hulp, samenwerking en het vertrouwen. Ik hoop dat het steeds beter gaat met de Stichting Tileng en dat zij steeds meer vertrouwen krijgen van mensen in Nederland.

De werkelijkheid van Stichting Tileng

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Je creëert je eigen werkelijkheid! Een kreet die door velen wordt gebruikt om aan te geven dat je alles kan bereiken wat je maar wilt. Dat is niet wat ik wil uitdragen.

Wat dan wel? Dat binnen alles wat zich in je leven zich voordoet, jij degene bent die dat kleurt, door je gedachten, je gevoelens, de ervaringen die zijn opgeslagen in al je cellen. En die bepalen jouw unieke interpretaties en antwoorden op hetgeen de stroom van het leven je biedt.

Vanuit dat perspectief is het goed jezelf te kennen, je gedachten en gevoelens te onderzoeken en de kern van wie je bent zo af en toe in stilte op te zoeken. Zodat je meer en meer in staat bent jouw echte unieke antwoorden op het leven te geven.

Daar kun je veel over lezen op de social media en diverse websites.

Naast het kleuren van je eigen leven hoort daarbij het kleuren van een andermans leven.

Daar is wat mij betreft Stichting Tileng goed in. Al vanaf het jaar 2000.

Zo hebben we nu meer dan EUR 500.000 richting Indonesië overgemaakt ter financiering van een van onze projecten. Een bijzondere mijlpaal wat mij betreft. Op naar de EUR 1.000.000.

Het zou toch fantastisch zijn als we dat ook zouden kunnen bereiken. Zeker voor de mensen in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java in Indonesië.

Blijft u ons steunen?