Het is weer een zondagmorgen met veel regen. Op Facebook lees je dan veel berichten over het houden van een pyjamadag. Mensen die schrijven dat zulk weer ze de gelegenheid geeft om lekker te luieren na een drukke werkweek. Gelijk hebben ze, zou je zo zeggen. Maar dat geld niet voor een ieder.

Als je als voornaamste taak “fundraising” (fondsen werven) hebt, dan ben je daar 24 uur per dag mee bezig. Ja, 24 uur per dag moet je alert zijn om direct te kunnen reageren op wat voorbij komt, als je denk dat daar mogelijk een donatie of sponsoring te halen is. Alles neerleggen waar je mee bezig bent en direct aan de slag gaan. Mailen of een brief schrijven, met als bijlage de “one pager” van de stichting.

Je hoop dan dat die persoon of instantie zal reageren. Ik vraag dan ook altijd om een reactie, wat deze dan ook zou mogen zijn. Je weet dan waar je aan toe bent en je blijft je niet afvragen of je actie resultaat zal hebben. Het is duidelijk dat je met dit soort werk met teleurstellingen  om moet kunnen gaan. Je weet ook dat je met vele in de zelfde “vijver” zit te vissen. Er zijn veel charitatieve instellingen als Stichting Tileng, die goed werk verrichten en ook geld nodig hebben om hun doelen te bereiken.

Dus het zal duidelijk zijn; voor mij op zondag tidak malas malas (niet luieren).

Maar denk niet dat dit gelezen moet worden als een klaagverhaaltje. Ik doe niets liever dan bezig zijn voor Stichting Tileng, ofwel de mensen in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java in Indonesië. 

Wat mij ook blijvend inspireert zijn de dankbare berichten van de mensen ter plekke. De geweldige resultaten die we daar, als Stichting Tileng (dankzij Nederlandse donaties), bereiken via de inzet en het doorzettingsvermogen van de mensen in de desa’s.

(Foto: Carnero Mediadesign, puinruimen in Imogiri na aardbeving in 2006. Tidak malas malas)