Skip to main content

Tag: dagelijkse levensonderhoud

Kent u deze nog?

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

(Een keer in de maand halen we met u oude verhalen op!)

Jong geleerd, oud gedaan – door Ton Lange

GEPLAATST OP: 15 MAART 2013 · GEPLAATST IN: WEEKENDVERHALEN

Toen ik deze foto zag van deze vissende jongen moest ik gelijk denken aan twee regels die ik vaak opschrijf. “Geef de mensen een hengel en geen vis” of “Verbeter de wereld begin bij de kinderen”. Daar mag nu wat mij betreft ook bij “Jong geleerd is oud gedaan”. Een waarheid als een koe.

Verbeter de wereld, begin bij de kinderen & Jong geleerd is oud gedaan.

Al meer dan 5 jaar verstrekt Stichting Tileng, met behulp van een aantal fantastische sponsors, studiebeurzen aan schoolkinderen in Tileng, Imogiri en Baturraden. Deze studiebeurzen zijn met name bedoeld voor kinderen die goed kunnen leren, maar door gebrek aan geld het risico lopen van school gehaald te worden.

Teneinde dit mogelijk te maken zoeken wij continue naar personen of bedrijven die een leerling willen sponsoren en, afhankelijk van de beschikbare gelden, voegen wij nog een aantal leerlingen toe, die door Stichting Tileng uit algemene middelen worden bekostigd.

Geef de mensen een hengel en geen vis.

Een van de grootste successen hier is de tot de verbeelding sprekende  “buffelbank”. Wij in Nederland zouden het “koeienbank” noemen. De koe (sapi) is ook een uitstekende ‘mestfabriek’ en wordt als zodanig ingezet om het land vruchtbaar te houden. Bovendien is de koe, over het algemeen na kunstmatige inseminatie, de voortbrenger van een waardevol kalf, dat op de markt verkocht kan worden, zodat de familie in kwestie naast de opbrengst in natura er ook financieel op vooruit gaat en hun levenstandaard kunnen verbeteren.

Iedere familie heeft een eigen koe gekregen. En iedere familie heeft de verantwoordelijkheid voor die koe. Als de koe niet aan het werk is, staat ze in de houten stellingen naast het land. Dit is wat gebeurt in de woongemeenschap Manggung, onderdeel van de desa Tileng en in de desa Tileng zelf. In de overige 14 woongemeenschappen moeten er ook nog “buffelbanken” gerealiseerd worden, zodat meer mensen er op vooruit gaan.

Help ons helpen

U kunt u altijd voor beide projecten aanmelden voor sponsoring via vdjagt@tileng.nl. De kosten van een studiebeurs zijn, afhankelijk van het soort onderwijs, tussen de EUR 175 en EUR 500 per leerling per jaar. De kosten voor de aanschaf van een koe voor de “buffelbank” ligt tussen de EUR 300 en EUR 600 afhankelijk van de prijs op de veemarkt op dat moment. Ons management in Indonesië zorgt er voor dat het geld ook daadwerkelijk aan die projecten wordt uitgegeven.

En toen de praktijk!

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Bijna 2 jaar geleden ging ik voor de 2de keer naar Java. Dit keer met een vriendin. We wilden elkaar de plekken laten zien waar onze ouders gewoond en gewerkt hadden.

Maar we gingen natuurlijk ook de plaats bezoeken waar mijn vriendin, na de oorlog, is geboren en 9 jaar gewoond heeft. Maar er was nog een plaats waar zij perse naar toe wilde : Baturraden. Zij was er een keer eerder geweest en had Santos (general manager van de stichting in Indonesië) ontmoet. Die zou en moest ik ook ontmoeten. In het vliegtuig las ik informatie over Stichting Tileng . De doelstelling sprak me direct erg aan. Ik kom namelijk uit een familie van onderwijsmensen. Dat deze stichting zich onder andere hard maakt om het onderwijs in een aantal desa’s te verbeteren, sprak me daarom erg aan.

En toen de praktijk! De hartelijkheid van de ontvangst door Santos en zijn vrouw Succi vergeet ik nooit meer, om over het overheerlijke eten maar te zwijgen, 7 dagen lang. Ik droom er nog van!

Maar we werden natuurlijk op sleeptouw genomen door Santos. We bezochten een aantal scholen, zowel de kleuterscholen, als scholen voor de oudere kinderen. Ik zag mooi onderhouden, in vrolijke kleuren geverfde gebouwen, maar bovenal : enthousiaste en gemotiveerde leerkrachten. Daarnaast was er lesmateriaal dat ik op andere scholen die ik bezocht had, niet gezien had.

Wat ik heel erg bijzonder vond, was dat op een van de scholen, eentje midden in het bos, een groepje kinderen met een verstandelijke beperking les kreeg. Ze zaten in de open lucht, op een kleed dat op de grond lag, te werken met ontwikkelingsmateriaal. De juf werd geassisteerd door één van de ouders van de leerlingen. Met een eindeloos geduld werd geprobeerd de kinderen letterlijk en figuurlijk bij de les te houden. Maar als ze het nodig hadden een rondje te lopen, was dat ook goed.

Er waren ook leerlingen bij die naast de verstandelijke beperking een autistische stoornis hadden. Na meer dan 40 jaar gewerkt te hebben bij een organisatie die hulp biedt aan mensen met een verstandelijke beperking, was ik blij verrast dat deze groep kinderen hier zoveel persoonlijke aandacht kreeg. Op geen enkele andere school op Java had ik dat eerder gezien.

Opvallend was het de mensen die op de scholen werkten niet de indruk wekte zich afhankelijk te voelen doordat ze ondersteund werden door de stichting Tileng, maar dat ze juist een grote mate van zelfbewustzijn uitstraalden.

Trots op het werk dat de deden. Zich ervan bewust dat ze bezig waren met werk van wezenlijk belang. Ze werkten aan een betere toekomst voor zoveel kinderen!
Groetjes, Anje

Naar Java

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Mijn eerste keer naar Java was in 2011, geweldige reis, wist niet wat ik me er van moest voorstellen. Ik kon de meereizende muzikant, tekstschrijver en componist Wouter Muller (ambassadeur van Stichting Tileng) een beetje, voor de rest was ik alleen in het gezelschap.

Geweldige reis, een mooie belevenis.

Een heel andere wereld en we gingen ook naar projecten van Stichting Tileng. Ze hadden gevraagd in Nederland wat spulletjes mee te nemen voor de scholen, zoals gummetjes, potloden enz..

Wat een ontvangst op de scholen en het mooie was, we gingen op 18 maart een bezoek brengen, 18 maart is ook mijn verjaardag, werd toen 61 jaar. Een geweldige taart hadden ze laten maken. Wat een feest, iedereen zong voor mij Lang zal ze leven, heb me nog nooit zo jarig gevoeld, dus mijn hartje lag meteen bij de mensen en de kinderen van de stichting.

Santos (de general manager van de stichting in Indonesië), een mooie man, wat doet hij goed werk.

Het is op Java natuurlijk een heel verschil met Nederland, niet verkeerd, maar het is daar wel armoedig, met wat wij gewend zijn. Maar wat een blije gezichtjes van de kinderen, zo beleefd en zo lief. Wat een tevredenheid.

2012 weer geweest met neef (Jos) en zijn zus (Tilly). Ik had ze een beetje gek gemaakt en ja, ze gingen mee. Die reis hebben we ook Irmgard leren kennen. Voor de stichting weer spulletjes meegenomen. Die hebben we zelf uitgedeeld in de klassen. Wat een tevredenheid wederom.

Wat worden de stichting scholen goed onderhouden. Ze waren alles aan het schilderen en mooi aan het maken. Dus weer een geweldige ervaring.

2014 weer geweest, wat een vooruitgang weer. Meer projecten gerealiseerd.

De stichting beheert ook koeien voor de bevolking en dat geeft ze werk.

Wij, Tilly, Jos, Irmgard en ikzelf, Tillie, hebben een koe geadopteerd. De naam van de koe is geworden Tjit, al onze voorletters.

In 2016 weer met Wouter mee op vakantie naar Java en Bali. Ook Irmgard, Jos, Tilly en ik. We wilden de koeien wel zien, want er waren erbij gekomen en ze hadden jonge koeien gekregen.

Wat heel jammer was dat de reis, wat ik begrepen heb, verkeerd geplant was door de reisorganisatie, want we konden niet naar de scholen vanwege examens. Ja, dat moet daar ook gebeuren. Daardoor hebben we ook Tjit niet gezien. HEEL jammer.

Ik hoop nog een keertje te gaan, maar kost wel erg veel geld (wel waard).

Na de eerste keer ben ik donateur geworden van de stichting.  Dat zou ik niet doen als ze geen goed werk leveren.

Lieve groetjes, Tillie van Rijn

Weekendverhalen

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

(Bijna) elke vrijdag leest u hier een weekendverhaal. Het is u vast opgevallen dat de meeste verhalen worden geschreven door Ton Lange. Niet dat wij, de andere bestuursleden en vrijwilligers van Stichting Tileng, geen verhaal willen schrijven. In tegendeel! Alleen… – en nu spreek ik even voor mezelf – ik heb altijd moeite om een onderwerp te bedenken.

Waar zal ik over schrijven? Over dat Stichting Tileng alleen projecten ondersteunt die de bewoners van de desa’s zelf aandragen? En dat dit gebeurt door middel van een projectplan mét begroting? En dat na akkoord, en als er voldoende financiële middelen beschikbaar zijn, een eerste deel van het geld wordt overgemaakt en dat pas na tussentijdse reportage en verantwoording van de uitgaven nog een deel van het geld wordt overgemaakt?

Of over de studiebeurzen die worden verstrekt, want de jeugd heeft de toekomst? En dat er ook scholen worden gebouwd en dat salarissen van onderwijzend personeel worden aangevuld? Of over de buffelbanken, waardoor de economische situatie van de boeren wordt verbeterd? Of over het “gratis geld” doneren via SponsorKliks? Of over het feit dat meer dan 99% van uw donatie wordt besteed aan de projecten? Of over….? Over al deze onderwerpen is al vaker geschreven. En over al deze onderwerpen zullen we ook in de toekomst blijven schrijven.

Waarom? Omdat wij trots zijn op wat de mensen in Indonesië, dankzij uw hulp, hebben kunnen realiseren en nog gaan realiseren! Daarom zijn wij blij met uw bijdrage, hoe klein of hoe groot ook, en hopen we dat u ons blijft ondersteunen!

Stichting Tileng steunt de mensen uit de desa’s, steunt u Stichting Tileng?

 

Een wereld van verschil

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

In september vorig jaar gingen we dan naar Indonesië. Een reis van drie maanden, waaronder een maand naar Santos en zijn lieve gezin om vrijwilligerswerk te doen. We maakten het leven in Indonesië van heel dichtbij mee; we zaten er als twee Nederlandse meisjes van 21 en 24 middenin. Wat was dat bijzonder. Indonesië heeft mij aan het denken gezet. Daar en hier. Hoewel het inmiddels al een half jaar geleden is, staat me er nog veel van bij. Sterker nog, steeds meer herinneringen komen terug. Beelden van hoe het was, het gemis, en ook hoe bijzonder anders het daar wel niet is.

Hoewel ik gemerkt heb dat ook veel dingen minder goed geregeld zijn, heb ik Indonesië ook ervaren als een land waarin mensen samen roeien met de riemen die ze hebben en die hun cultuur omarmen. En vooral dat laatste heeft bijzonder veel indruk op mij gemaakt; de trots over hun cultuur en de trots waarmee zij deze cultuur in stand willen houden en door willen geven naar de volgende generaties. Het maakt Indonesië puur en het geeft een gevoel van ‘samen’. Dit is iets wat ik minder terug zie in het westerse Nederland. Indonesië heeft mij geleerd om even stil te staan bij het leven en ook onze cultuur en onze tradities te omarmen. Blij te zijn met de dingen die we hebben.

En hoe mooi is het dan dat er voor een land en een cultuur waar we naar mijn idee ook zo veel van kunnen leren zoiets als Stichting Tileng bestaat. Een steuntje in de rug. Hulp op de vlakken waar het wat moeilijker gaat, waarbij de cultuur met alle respect kan blijven voort bestaan.

Met dank aan Indonesië en Stichting Tileng.  

Kent u deze nog?

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

(Een keer in de maand halen we met u oude verhalen op!)

Project Kali is gereed …….  – door Cees van der Jagt, penningmeester Stichting Tileng

GEPLAATST OP: 20 SEPTEMBER 2013 · GEPLAATST IN: WEEKENDVERHALEN

In ons verhaal “Vuilnisophaaldienst” van 19 juli jl. schreven wij: De door de stichting gebouwde bad- en wasgelegenheden dragen ook bij aan het verbeteren van de hygiëne van de mensen in de desa. Ze wassen zich en doen hun behoeften niet meer in de kali, maar netjes in de wasgelegenheden en op het toilet. Hier komen we nog een keer op terug in een apart verhaaltje met foto’s.”

Belofte maakt schuld. Hierbij de beloofde foto’s van de inmiddels in gebruik genomen nieuwbouw. Hierboven ziet u links de diverse bad- en toiletruimtes en rechts het interieur van zo’n ruimte, met een toilet en een mandi. Uiteraard zit het er heel anders uit dan het toilet en de douche bij ons thuis, maar voor de Indonesië-gangers onder ons is het een bekend gezicht.

Onderaan ziet u links een gelegenheid voor het doen van de was. De foto rechts vraagt echter enige uitleg.

De belangrijkste doelstellingen bij de bouw van deze faciliteiten waren enerzijds het scheiden van het toilet, het baden en het doen van de was, hetgeen voorheen allemaal in de kali (beek) gebeurde, en anderzijds het door de aanleg van waterleiding en riool de aan- en afvoer van water op een hygiënischer wijze te doen plaatsvinden. Dit stuitte echter op bezwaren  van een aantal bewoners die op traditionele gronden van mening waren dat je je moest wassen met stromend water van de kali. Om ook deze groep te bewegen van de faciliteiten gebruik te maken zijn een aantal ‘douches’ gebouwd, waar het (ijskoude) water van de kali via een slang naar binnen wordt geleidt.

Verhaal 10-06-2016 b

Wij zijn verheugd om op deze wijze, met een relatief bescheiden investering, bij te kunnen dragen aan de verbetering van de hygiëne in de desa. Uiteraard zijn ook in Indonesië steeds meer huizen voorzien van eigen voorzieningen, maar zolang dat nog niet voor iedereen geldt kunnen dergelijke openbare gelegenheden een belangrijk verschil maken.

 

Bied een helpende hand: vrijwilligerswerk op Java

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Wat geweldig is het om te zien hoe zoveel mensen zich belangeloos inzetten voor

Stichting Tileng. Natuurlijk alle donateurs, zonder wie de projecten nooit werkelijkheid waren geworden. Maar ook alle anderen die op welke manier dan ook een bijdrage leveren aan de projecten, vanuit Nederland maar zeker ook vanuit Indonesië. 

Zelf heb ik mijn bijdrage mogen leveren in Baturraden, één van de door Tileng gesteunde desa’s op Java. Hier naartoe reizen en met eigen ogen zien wat de stichting de afgelopen 16 jaar heeft bereikt, is een ervaring die ik nooit zal vergeten. Door het contact met de lokale bevolking en door samen met hen te leren op de scholen hebben we samen onze kennis vergroot en een bijdrage geleverd aan ontwikkeling. Kinderen zijn de toekomst en wat is nu mooier dan een bijdrage te leveren aan deze toekomst?

Door het delen van kennis, het delen van talen en culturen en het samen plezier maken, geloof ik dat we kunnen bijdragen aan een betere toekomst. Samen met Stichting Tileng zet ik mij in om meer vrijwilligers te werven die net als ik dezelfde stap willen zetten om op wat voor manier dan ook in Indonesië hun steentje bij te dragen. Dit kan zijn in de vorm van lesgeven, bouw- of renovatiewerkzaamheden verrichten, maar ook andere initiatieven zijn meer dan welkom. Zet je eigen ervaring en kennis in om deze kinderen en toekomst te bieden.

Voor de inzet die je toont krijg je ook heel veel moois terug. Wie de gastvrijheid van de Javaanse bevolking kent hoef ik niks te vertellen. Het enthousiasme waarmee je word ontvangen is onbeschrijflijk en de mensen zitten vol motivatie om te leren. Zij zijn dan ook allemaal zeer dankbaar als er “friends from overseas” komen. Door dit werk realiseer je je hoe belangrijk het is elkaar te helpen.

Dus waar je ook vandaan komt, welke leeftijd en welke achtergrond je ook hebt; ik wil iedereen aanraden deze ervaring eens in zijn leven te maken en zo bij te dragen aan een betere toekomst. Via www.tileng.nl/vrijwilligerswerk-in- Indonesië/ lees je meer over het doen van vrijwilligerswerk met Stichting Tileng in Indonesië.

De groene collectebus heeft er sinds deze week een digitaal zusje bij

Geschreven door admin op . Gepost in Weekendverhalen.

Stichting Tileng vaart al jaren wel bij de donaties die zij krijgt. Donaties en giften maken al die mooie projecten op Java mogelijk. Het werven van donateurs, sponsors en het ophalen van geld voor het steunen van projecten kost over het algemeen veel tijd. Inzet die de bestuursleden en vrijwilligers van de stichting een kleine moeite vinden. Of het nu het verkopen van zelfgemaakte kaarten is of het houden van een tombola. Alles wordt uit de kast getrokken, velen van u kennen de groene collectebus die bij ons op tafel staat op het moment dat we op een Kumpulan staan.

Deze groene collectebus heeft er sinds deze week een digitaal zusje bij. Niet geheel nieuw, sommige van u hebben al eens een donatie gedaan via iDEAL op onze website. Inmiddels staat er een geheel vernieuwde en op en top beveiligde variant online. U hoeft dus niet meer te wachten tot de eerst volgende Kumpulan, de digitale collectebus is nu 24 uur per dag, zeven dagen in de week beschikbaar.

Het is heel eenvoudig om een donatie te doen. We vragen een minimumbedrag van vijf euro. Dit omdat we ook hier de bestedingsgarantie waar willen maken. Weet u, het is eigenlijk hetzelfde als online winkelen, alleen dan makkelijker. U hoeft namelijk niet te kiezen tussen twee merkbroeken, mooie tassen of een van de nieuwste boeken. U maakt een veilige een goede keus door een donatie voor Stichting Tileng te doen. We zouden bijna zeggen, makkelijker kunnen we het niet maken.

Wist u dat?

  • Er zijn 10 miljoen consumenten die gebruik maken van internetbankieren bij ABN AMRO, ASN Bank, ING, Knab, Rabobank, RegioBank, SNS Bank, Triodos Bank en Van Lanschot Bankiers. Dat zijn 10 miljoen potentiële donateurs die iDEAL direct en gratis kunnen gebruiken!
  • Een betaling met iDEAL staat direct op onze rekening.
  • Het is direct duidelijk of de betaling is gelukt, u krijgt er ook een bevestiging van.
  • Het is voor uw als donateur een vertrouwde, veilige en makkelijke manier om te betalen, gewoon in uw eigen internetbankieromgeving.

Kunnen we ook nu weer op u rekenen?

Niets gaat in rook op!

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ja, niets gaat in rook op.

Stichting Tileng heeft geen strijkstok. Uiteraard heeft ook de stichting te maken met kosten die onvermijdelijk zijn (zoals bankkosten), maar dat betreft relatief bescheiden bedragen. Verder zijn er absoluut geen overheadkosten!

Stichting Tileng kan daarom de volgende bestedingsgarantie afgeven:

“Van alle donaties en sponsorgelden die Stichting Tileng ontvangt wordt meer dan 99% besteed aan projecten in Indonesië.”

Dit kan worden bereikt doordat alle betrokkenen hun activiteiten voor de stichting geheel belangeloos verrichten en doordat alle overige kosten door bestuursleden, vrijwilligers en een aantal fantastisch meewerkende bedrijven voor hun rekening worden genomen. Ook het kantoor, inclusief faciliteiten, wordt kosteloos ter beschikking gesteld.

Verder geschiedt fondsenwerving geheel in eigen beheer en niet via een kostbaar bureau. Ook mag niet onvermeld blijven dat iedereen alle reis- en verblijfkosten geheel voor eigen rekening neemt, inclusief reizen naar de projecten in Indonesië.

Met andere woorden, wie Stichting Tileng financieel steunt, kan er op rekenen dat het geld rechtstreeks wordt besteed aan projecten van, voor en door de mensen uit de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden.

Zoals u wellicht weet heeft Stichting Tileng sinds 1 januari 2008 de status van Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI). Stichting Tileng voldoet dan ook volledig aan de (in 2014 verscherpte) eisen die aan een ANBI worden gesteld.

Stichting Tileng heeft ook gekeken naar de mogelijkheid om zich aan te melden bij een CBF-keurmerk (CBF-Keur of CBF-Certificaat). Deze keurmerken worden door het Centraal Bureau Fondswerving toegekend aan organisaties die steunwaardig zijn. Op zich een goede zaak, maar toch kiest Stichting Tileng bewust niet voor een CBF-keurmerk.

De kosten van het CBF-Keur zijn eenmalig € 3.025, gevolgd door een jaarlijkse bijdrage tussen € 465 en € 9.135. Kleinere instellingen kunnen een CBF-Certificaat aanvragen. De kosten daarvan zijn beduidend lager, te weten eenmalig € 525 en vervolgens jaarlijks € 370.

Deze kosten passen niet in de filosofie van Stichting Tileng. Bij de stichting blijft namelijk niets aan de “strijkstok” hangen. Wij zijn er trots op te kunnen zeggen dat alle gelden die de stichting ontvangt volledig worden gebruikt voor projecten in Indonesië.

Voor € 525 en € 370 kunnen wij, afhankelijk van het soort onderwijs, twee studiebeurzen verstrekken!

Stichting Tileng heeft daarom besloten zich niet bij een CBF-keurmerk aan te melden. Wij hopen uiteraard dat u ons ook zonder CBF-keurmerk als steunwaardig en betrouwbaar zult blijven zien en ons financieel zult (blijven) steunen. Wij kunnen dan verder gaan op de tot nu toe zo succesvol ingeslagen weg met het realiseren van projecten in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden in Indonesië.

Wij worden dus wel vermeld op de website van het CBF, maar we zijn niet beoordeeld. Dat laten wij vol vertrouwen aan onze donateurs en sponsors over.

Hoe dan ook: “Niets gaat in rook op!”

Stichting Tileng steunt de mensen uit de desa’s, steunt u Stichting Tileng?

Kent u deze nog?

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

(Een keer in de maand halen we met u oude verhalen op!)

Woorden aan de wand – door Eveline Bruijn

GEPLAATST OP: 29 OKTOBER 2010 · GEPLAATST IN: WEEKENDVERHALEN

Aan de wand van de kleuterschool die ik bezoek hangt een poster met afbeeldingen van dieren. Onder de koe staat ‘sapi’, onder de slang ‘ular’. Een kameel is een ‘unta’. Ik probeer de woorden in me op te nemen. Mijn kennis van het Bahasa Indonesia is nihil en daar voel ik mij – ondanks de tolk die mij trouw vergezelt en steeds wisselt tussen Bahasa en Engels – eigenlijk helemaal niet prettig bij.

Ik mis het directe contact met de mensen. Het stoort me dat ik niet kan reageren op het moment dat ik dat wil. Nieuwsgierig als ik ben wil ik – ook in deze onbekende taal – van woord tot woord horen wat er gezegd wordt. Ik wil op mijn eigen manier iets aardigs zeggen, een kritische vraag stellen, een grapje maken. Ik wil op mijn manier bijdragen. Maar mijn eigen directe bijdrage is zo gelimiteerd als het aantal woorden dat ik ken. Nihil.

Het hebben van een tolk is natuurlijk een ongekende luxe. Ik ervaar mijn gebrek aan kennis van het Bahasa dan misschien soms als onprettig; het is alles behalve problematisch. Maar hoe moet het voelen als je in je eigen land de verkeersborden niet kunt lezen? Of als je niet gaat stemmen, omdat je het partijprogramma niet begrijpt? Wat als je er als kind van droomde om te kunnen schrijven, maar er geen geld was om jou naar school te sturen?

De poster die aan de wand hangt is lang niet zo vanzelfsprekend als in eerste instantie lijkt. Hetzelfde geldt voor die zelfde wand en voor het naar school gaan van de leerlingen die in het klaslokaal zitten. En dat terwijl scholing bitter noodzakelijk is. Om kinderen de toekomst te geven die ze nodig hebben. Om een land, sterker nog, de wereld de toekomst te geven die zij én wij nodig hebben. Dat vraagt veel meer dan kinderen bij de les houden. Daarvoor moeten we vooral onszelf bij de les houden. En bijdragen door kinderen bij de les krijgen. Niet morgen, maar vandaag. Stichting Tileng bouwt scholen en zorgt dat ook de allerarmsten naar school kunnen. Steun Stichting Tileng.