Op een mooie avond, eind december, is het goed om eens terug te kijken wat er dit jaar allemaal gepasseerd is.
Samen aan een goed glas wijn en je weer eens beseffen dat we het allemaal wel heel erg goed hebben.
Je weer eens realiseren dat we eigenlijk hele grote geluksvogels zijn dat we zo mogen leven, je realiseren dat dit lang niet voor een ieder is weggelegd.
Je schuldgevoel begint dan aan je te knagen, vaak doe je daar dan niets mee, echter tussen Kerst en Nieuwjaar lijkt dat dan allemaal ineens anders.
Je beseft dan ineens dat de wereld toch maar raar en ingewikkeld in elkaar steekt.
Waarom wij wel en zij niet, is al snel de vraag, het hangt er dus zomaar vanaf waar je toevallig geboren bent en welke kansen je krijgt.
Hier in Nederland is er de mogelijkheid om kansen zelf te creëren, echter in vele landen, zoals in Indonesië, ligt dat heel vaak anders.
Hier in Nederland pak je de kansen die je geboden worden, maar in Indonesië ligt dat heel vaak anders, dan moeten die kansen er wel zijn, en ze moeten je ook nog eens geboden worden.
Stichting Tileng biedt die kansen in de drie desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden in Indonesië, geweldig, maar dat kunnen ze niet alleen.
Machtig om te zien hoe het team van Ton (Remco, Jonathan, Cees, Ellen, Sonja en Janou) zich inzet voor de kansarmen op Java, maar ook zij kunnen dat niet alleen.
Ook is het zeker niet mogelijk om er met zijn allen naar toe te gaan om te helpen, dus moeten we dit overlaten aan de mensen die daar hun levenswerk van gemaakt hebben.
De Stichting Tileng doet dit al vele jaren, en men heeft fantastische resultaten geboekt, mede gesteund door vele donateurs en sponsors.
Bij ons geeft dat het gevoel, dat we zeker weten dat onze donaties werkelijk ook ten volle naar het beoogde doel gaan, een vertrouwd beeld van een juiste instelling hoe je je medemens werkelijk voor de volle 100% kunt helpen. Dat is dus echt fijn en daar hebben de mensen op Java er ook echt iets aan.
Bertie en ik zijn al jaren donateurs en willen ook graag eens ter plekke gaan kijken hoe het er daar op Java werkelijk aan toegaat, we hebben dit voor het volgend jaar dan ook ingepland.
Als we lezen hoe Santos dat allemaal regelt, dan lijkt dit een geweldige vakantiebestemming, eigenlijk schrik ik alweer als ik schrijf dat het een vakantiebestemming is, voor ons is het dus een luxe die we hebben, en we gaan kijken hoe de mensen daar op Java leven.
Best raar dus, maar als we ze daarmee kunnen helpen, dan is het weer ineens niet zo raar maar zeer humaan.
Op dus een “heldere” decemberavond, onder het genot van een glas wijn en een mooie sterrenhemel, hebben we dus eens goed nagedacht hoe we, buiten onze donaties om, een extraatje kunnen geven waar de bewoners van de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java werkelijk iets aan hebben.
Uiteindelijk kwamen we uit, na het lezen van dit bepaalde artikel, dat we het heel leuk zouden vinden als we de Javanen een “Buffel” (lees koe) cadeau zouden kunnen doen zo vlak na de kerst, is weer eens wat anders dan onze kip, kalkoen of konijn, en zeker niet om te slachten, maar om mee te werken, een toekomst op te bouwen.
Een blijvend geschenk waar ze hopelijk nog vele jaren heel veel plezier aan kunnen beleven.
Toen bedachten we, eigenlijk zou “onze buffel” ook een naam moeten hebben, na heel veel denken kwamen we op de naam “Kenikmatan Kami”, “Ons Plezier” in het Nederlands.
Waarom specifiek deze naam zult u zich wellicht afvragen.
Mijn opa heeft ooit heel lang geleden in Hoek van Holland een zomerhuisje gebouwd, was een hele grote luxe in die tijd.
Hij worstelde met het feit hoe hij het huisje moest gaan noemen, ook hij dagdroomde van een mooie toekomst voor zijn kinderen en kleinkinderen, ook hij droomde dat het ooit toch wel weer eens goed zou komen, het was enige jaren na de 2e wereldoorlog, ook hij droomde dat ze met zijn allen dan wellicht heel veel plezier zouden kunnen gaan maken.
Hij bedacht de naam “Ons Plezier” als voorschot van wat wellicht nog komen zou.
Hij heeft gelijk gehad, we kregen het goed, we hadden het fijn samen, ook de generaties die na hem kwamen.
Bertie en ik hechten dus heel veel waarde aan de naam “Ons Plezier”. Zoveel, mijn opa had er zelf een bordje van gemaakt en de naam mooi uitgesneden, dat wij dit historische bordje dat inmiddels echt antiek is, op onze caravan hebben hangen in Oostenrijk, en zo worden we er dus menigmaal aan herinnerd hoe onze opa en oma de toekomst zagen.
Het geluk straalt dan van ons af en zijn een ieder dankbaar die dit voor ons mogelijk gemaakt heeft, en we beseffen ook dan weer dat we dat nooit alleen hadden gekund, ook de “hogere krachten” hebben hier zeker aan meegeholpen, ook wellicht de vele goden die in Indonesië werkzaam zijn.
Wij respecteren dat zeer.
Dus, onze “buffel” moet “Ons Plezier” gaan heten of op zijn Indonesisch “Kenikmatan Kami”, en spreken we de wens uit dat de mensen op Java de desa’s van Stichting Tileng aan deze “buffel” net zoveel “Ons Plezier” aan gaan beleven als dat wij dat tot op de dag van vandaag gedaan hebben van ons zomerhuisje in Hoek van Holland.
Tevens spreken wij de wens uit dat velen wellicht onze kerstgedachte, ook onder het genot van bijvoorbeeld, een goed glas wijn, tot zich willen laten doordringen, en wellicht een kleine extra donatie willen doen aan de Stichting Tileng, en wat scheelt het nu op ons totale budget, misschien 1 glaasje wijn minder, daar hebben we het toch absoluut niet minder “Ons Plezier “om?
Een goede jaarwisseling gewenst!
