Skip to main content

Tag: Indonesië

Stichting Tileng op geheel Java

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Sinds de oprichting van Stichting Tileng komen er regelmatig verzoeken om financiële steun binnen voor projecten die buiten het statutaire werkgebied van de stichting zijn gelegen. Om de aanvragers niet al te zeer teleur te moeten stellen, kon een aantal van die verzoeken door bemiddeling van onze stichting bij een aantal instanties alsnog worden gehonoreerd.

Omdat het bestuur deze werkwijze, mede gelet op het feit dat het merendeel van die projecten steun verdient, nogal omslachtig vindt, is onlangs besloten de statuten van de stichting aan te passen. Het werkgebied desa Tileng wordt verruimd tot geheel Java, met dien verstande dat het zwaartepunt bij de desa Tileng blijft. 

Indonesië verslag Deel 4 (slot)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Mijn laatste week dat ik actief was voor Stichting Tileng had een verrassend einde. Ik werd namelijk in de gelegenheid gesteld om een ‘nieuwe’ plaats te bezoeken: Imogiri. Vanuit deze plaats waren aanvragen bij Stichting Tileng ingediend met betrekking tot het renoveren van een kleuterschool aldaar. Ik mocht op onderzoek uit in dit voor Indonesiërs zeer heilige plaatsje Imogiri.

Als gevolg van enige miscommunicatie met Mursidi over de plaats van bestemming, kwam ik een uur te laat in Imogiri aan. Dat gaf natuurlijk allemaal niks en ik werd zeer vriendelijk ontvangen door het schoolhoofd, leraressen en de lokale contactpersoon Renata. In de kleuterschool trof ik twee klassen aan met druk knutselende kinderen. Uiteraard was iedereen weer zeer vereerd met mijn komst en werden de kinderen geïnstrueerd om verschillende traditionele Javaanse liedjes voor mij te zingen. Hoewel sommigen om het hardst meezongen, zag ik ook een hoop afgeleide donkere oogjes met een verlegen blik in de richting staren van het vreemde grote blanke wezen dat om een of andere reden in hun klas stond. Toen de kinderen naar huis gingen, kreeg ik de dertig inmiddels bekende handkussen. Dit is een gebruik van kinderen om respect te tonen aan ouderen; alhoewel sommige kinderen mijn hand meer leken te beschouwen als een mooie gelegenheid om hun neus af te vegen.

Mijn gebruikelijke vragenvuur gericht aan alle betrokkenen bij de kleuterschool verliep dit keer uitzonderlijk snel, aangezien Renata goed Engels sprak en alles in hoog tempo voor me kon vertalen. Om deze reden was er nog tijd over om bezoekjes te brengen aan het huis van Renata, andere familieleden en de koninklijke begraafplaats. De reden waarom Imogiri een plaats van betekenis is voor Indonesiërs. Om bij dit heilige kerkhof te komen, was het nodig om een flink aantal traptreden te beklimmen. Ik werd van tevoren dan ook meerdere malen gevraagd of ik wel zeker wist of ik erheen wilde, het was namelijk ONGELOOFLIJK vermoeiend. Na een minuut of tien was ik echter boven met een stel puffende Indonesiërs naast me.

Met een goed gevoel rijd ik even later weg uit Imogiri: het was een mooie afsluiting van mijn laatste week voor Stichting Tileng. Helemaal klaar ben ik echter nog niet, want eenmaal weer thuis bij “oma” wacht het internetcafé op mij waar ik urenlang mijn onleesbare aantekeningen moet gaan transformeren tot leesbare rapporten. 

Indonesië verslag deel 3

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Op een vroege ochtend staat Pabak Mursidi van Stichting Tileng zoals altijd verrassend op tijd voor mijn deur. Dit keer om mij te begeleiden naar het dorp Tileng waar het dorpscomité mij verwacht in het dorpshuis voor een vergadering. Nog half slapend zie ik door de autoruit hoe de drukte in Yogyakarta aan me voorbij trekt: de gebruikelijke motoren afgeladen vol met handelswaar of met complete gezinnen. Ondertussen vraag ik me af hoe een vergadering in Indonesië in z’n werk zal gaan. Ik moet glimlachen als ik me herinner dat Mursidi me een week geleden verzekerde dat het me zeker binnen een week zou lukken om Bahasa te leren. Bahasa is volgens hem namelijk veel makkelijker dan Engels. Helaas bleek een week toch ietwat aan de korte kant te zijn en zal ik weer dankbaar gebruik maken van zijn capaciteiten als tolk.

Op een vroege ochtend staat Pabak Mursidi van Stichting Tileng zoals altijd verrassend op tijd voor mijn deur. Dit keer om mij te begeleiden naar het dorp Tileng waar het dorpscomité mij verwacht in het dorpshuis voor een vergadering. Nog half slapend zie ik door de autoruit hoe de drukte in Yogyakarta aan me voorbij trekt: de gebruikelijke motoren afgeladen vol met handelswaar of met complete gezinnen. Ondertussen vraag ik me af hoe een vergadering in Indonesië in z’n werk zal gaan. Ik moet glimlachen als ik me herinner dat Mursidi me een week geleden verzekerde dat het me zeker binnen een week zou lukken om Bahasa te leren. Bahasa is volgens hem namelijk veel makkelijker dan Engels. Helaas bleek een week toch ietwat aan de korte kant te zijn en zal ik weer dankbaar gebruik maken van zijn capaciteiten als tolk.

Als we ruim twee uur later de inmiddels vertrouwde omgeving binnen rijden zie ik dat iedereen al zit te wachten in de ruimte waar de vergadering zal plaats vinden. Het is de bedoeling dat ik en mijn begeleiders tegenover de dorpelingen gaan zitten, terwijl het dorpshoofd links van mij plaats neemt. Ik zie vele donkere ogen op mij gericht die rustig afwachten wat er gaat gebeuren en ik voel me ineens wel heel reflecterend blank. Het dorpshoofd leidt de vergadering in met een officieel praatje gevolgd door enkele anderen die ook wat te zeggen hebben en uiteindelijk mag ik mijn vragen gaan stellen. Meestal geeft het dorpshoofd alleen antwoord op een vraag, maar af en toe barst er hier en daar ook een discussie los.

Na een tijdje word ik afgeleid door de schalen eten die maar blijven komen waardoor de tafel al snel helemaal vol staat. Terwijl ik me afvraag hoe ik dit in godsnaam allemaal op moet krijgen, maakt het dorpshoofd duidelijk dat het eetpauze is. Het blijft niet bij eten alleen, de moskee wordt nog even snel bezocht en daarna is het tijd voor een fotosessie waarin ik de hoofdrol mag vervullen. De ene foto na de andere wordt geschoten terwijl ik geduldig blijf lachen.

Na toch al gauw een paar uur heb ik de meeste antwoorden op mijn vragen wel te pakken en vraag ik de dorpelingen of ze mij nog iets willen vragen met betrekking tot Stichting Tileng. Mijn vraag wordt verkeerd begrepen en ik krijg vragen op me afgevuurd als: ‘Hoeveel broers en zussen heb je? Wat doen je ouders voor werk?’ Het kost me twintig minuten om ze duidelijk te maken of er nog vragen voor Stichting Tileng zelf zijn.

Na het sluiten van de vergadering maken de dorpelingen dat ze wegkomen en met een licht schuldgevoel vraag ik me af of ik ze met al mijn vragen misschien van hun werk gehouden heb. Tegen mijn verwachting in was de vergadering ook duidelijk voor mij georganiseerd, niet om dingen onderling te bespreken waar ik toevallig getuige van mocht zijn. Tot slot maak ik nog een enorme blunder doordat ik vergeet het dorpshoofd een hand te geven als we weer vertrekken richting Yogyakarta. Gelukkig geeft het allemaal niks en komt hij mij met een glimlach achterna om me alsnog een prettige reis terug te wensen.

Al met al blijft mijn prinsessenbehandeling hier in Indonesië me toch een raar gevoel geven. Aan de andere kant kan ik er maar beter van genieten, want eenmaal in Nederland is dit alles verleden tijd. Zeker aangezien mijn laatste week binnenkort aanbreekt.

Als we ruim twee uur later de inmiddels vertrouwde omgeving binnen rijden zie ik dat iedereen al zit te wachten in de ruimte waar de vergadering zal plaats vinden. Het is de bedoeling dat ik en mijn begeleiders tegenover de dorpelingen gaan zitten, terwijl het dorpshoofd links van mij plaats neemt. Ik zie vele donkere ogen op mij gericht die rustig afwachten wat er gaat gebeuren en ik voel me ineens wel heel reflecterend blank. Het dorpshoofd leidt de vergadering in met een officieel praatje gevolgd door enkele anderen die ook wat te zeggen hebben en uiteindelijk mag ik mijn vragen gaan stellen. Meestal geeft het dorpshoofd alleen antwoord op een vraag, maar af en toe barst er hier en daar ook een discussie los.

Na een tijdje word ik afgeleid door de schalen eten die maar blijven komen waardoor de tafel al snel helemaal vol staat. Terwijl ik me afvraag hoe ik dit in godsnaam allemaal op moet krijgen, maakt het dorpshoofd duidelijk dat het eetpauze is. Het blijft niet bij eten alleen, de moskee wordt nog even snel bezocht en daarna is het tijd voor een fotosessie waarin ik de hoofdrol mag vervullen. De ene foto na de andere wordt geschoten terwijl ik geduldig blijf lachen.

Na toch al gauw een paar uur heb ik de meeste antwoorden op mijn vragen wel te pakken en vraag ik de dorpelingen of ze mij nog iets willen vragen met betrekking tot Stichting Tileng. Mijn vraag wordt verkeerd begrepen en ik krijg vragen op me afgevuurd als: ‘Hoeveel broers en zussen heb je? Wat doen je ouders voor werk?’ Het kost me twintig minuten om ze duidelijk te maken of er nog vragen voor Stichting Tileng zelf zijn.

Na het sluiten van de vergadering maken de dorpelingen dat ze wegkomen en met een licht schuldgevoel vraag ik me af of ik ze met al mijn vragen misschien van hun werk gehouden heb. Tegen mijn verwachting in was de vergadering ook duidelijk voor mij georganiseerd, niet om dingen onderling te bespreken waar ik toevallig getuige van mocht zijn. Tot slot maak ik nog een enorme blunder doordat ik vergeet het dorpshoofd een hand te geven als we weer vertrekken richting Yogyakarta. Gelukkig geeft het allemaal niks en komt hij mij met een glimlach achterna om me alsnog een prettige reis terug te wensen.

Al met al blijft mijn prinsessenbehandeling hier in Indonesië me toch een raar gevoel geven. Aan de andere kant kan ik er maar beter van genieten, want eenmaal in Nederland is dit alles verleden tijd. Zeker aangezien mijn laatste week binnenkort aanbreekt. 

Indonesië verslag Deel 2

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Een typische ‘werkdag’ voor Stichting Tileng begint meestal om een uur of half 8 ‘s ochtends als Meneer Mursidi van YMA (de vertegenwoordiger van Stichting Tileng) mij komt ophalen om me naar Gunungkidul (desa Tileng) te begeleiden. Als we in zijn busje Yogyakarta doorkruisen, barst het al van het leven op straat. Vooral motoren razen om ons heen die soms zoveel spullen vervoeren dat de daadwerkelijke bestuurder erin lijkt te verdwijnen. Meneer Mursidi is een man die altijd lacht. Zelfs als zijn busje het begeeft en hij het busje met mij erin naar de kant moet duwen, blijven zijn tanden glinsteren in het zonlicht.

De weg naar Gunungkidul is lang en vandaar dat we vaak stoppen voor een versnapering. Als ik bevestigend heb geantwoord op de vraag of ik wat fruit wil, wordt er meteen 10 kilo ingeslagen. Als we na niet al te lange tijd weer stoppen om te eten wordt er voor ruim 10 personen eten besteld waar de vliegen vrolijk rondjes boven cirkelen.

Na drie uur rijden door het heuvellandschap – hier en daar een tegenligger ontwijkend – merk ik dat we in Gunungkidul komen. Iedereen kijkt op wanneer ze het rode busje zien passeren. Wanneer ze mij in het vizier krijgen variëren de reacties van verbaasde blikken tot een glimlach of gegil. Even later rijdt het busje schuddend op zijn fundamenten de onverharde toegangsweg op naar het eerste dorp Manggung, een woongemeenschap van desa Tileng. In stilte vraag ik me af hoe lang dit rode busje zal overleven.

De rest van de dag word ik rondgeleid door de dorpen en spreek ik met leraren van scholen, met dorpsbewoners, het dorpshoofd en maak ik kennis met het kalf ‘limosin’, een product van het koeienproject. Ondanks het gebrekkige Engels van mijn tolk Mursidi, verzamel ik in vrij korte tijd al veel informatie. Af en toe vragen dorpelingen of ik niet getrouwd ben. Mijn ontkennende antwoord lijkt geaccepteerd te worden, maar ik blijf natuurlijk een rare verschijning: blank, vrouwelijk en ook nog eens alleen.

Nadat het dorpshoofd van de desa Manggung mij uitgenodigd heeft voor een vergadering met het dorpscomité, begint de terugtocht naar huis. Na drie uur rijden tref ik thuis ‘mijn’ oma die de hele dag bezorgd op de uitkijk heeft gestaan; wachtend tot ik weer terug zou komen.

Indonesië verslag Deel 1

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Van tevoren had ik natuurlijk goede verhalen over Indonesië gehoord, maar dat ik hier als een soort halfgod ontvangen zou worden, had ik niet verwacht. Mijn vierweekse avontuur voor Stichting Tileng begon in Baturraden, waar Santos (de plaatselijke contactpersoon van de stichting) mij zeer warm en hartelijk ontving. Ik heb met hem onder andere de lagere school bekeken waar met steun van Stichting Tileng en de Golfbaan Hitland te Nieuwerkerk aan den IJssel drie nieuwe schoolklassen zijn gebouwd.

Mijn komst aldaar ging gepaard met ongeveer 80 kinderhandjes die mij allemaal tegelijkertijd een hand wilden geven, een klassikaal ‘goedemorgen, miss June’ en veel schalen eten. De klassen zelf ogen solide, kleurrijk en zeer goed onderhouden. Alle kinderen die nog les hebben in oude lokalen zijn dan ook jaloers. Tot mijn verbazing bleek Santos ook nog een interview voor me geregeld te hebben. Ik dacht dat het ging om een lokaal krantje, maar al snel bleek dat de populairste radio-zender mij live wilde interviewen waar 2 miljoen mensen naar zouden luisteren. Help.

Halfgoden zijn natuurlijk nooit zenuwachting, dus dapper beantwoordde ik een uur lang alle vragen met betrekking tot Stichting Tileng van zowel de interviewer als mensen die belden naar de studio. Een geweldige ervaring! Naast het feit dat ik sinds mijn radio-ervaring wereldberoemd ben in heel Midden-Java, verklaarde de machtigste man van de regio mij diezelfde dag nog tot zijn pleegkind.

Dat betekende dat ik in Yogyakarta bij zijn schoonmoeder en zoon mocht gaan wonen. Yogyakarta was na Baturraden namelijk mijn volgende plaats van bestemming. Het is de stad die het dichtst bij het gebied ligt waar Stichting Tileng voornamelijk actief is. Inmiddels ben ik in Yogyakarta en heb ik al verschillende dorpen van Tileng mogen bezoeken. Vol trots lieten de bewoners mij hun koeien zien en de gebouwde kleuterscholen waar alle kleuters mij met een handkus begroetten.

Thuis spreek ik een mix van Bahasa Indonesia en gebarentaal met de oma des huizes, die mij verder de hele tijd uitlacht omdat ik zo lang ben (Lees: Ik = 1.73 m., zij = 1.40 m.). De zoon sleurt mij achterop de motor heel de stad door naar al zijn vrienden, stuk voor stuk ontzettend vriendelijke en lieve mensen. Ik vermaak me hier dus voorlopig nog wel! 

De schrijver die Stichting Tileng al jaren steunt

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

MatrozensoepAl jaren wordt de stichting gesteund en ondersteund door de auteur Chris Soebroto. Hij heeft al vele boeken geschreven over van alles en nog in en over Indonesië. Indonesia OK!!, Jetlag en het nieuwe eBook in PDF formaat met korte verhalen over Indo’s “Matrozensoep”.

Kijk eens op de site www.indonesia-ok.com/books.htm.

Bestel een boek en u steunt ook Stichting Tileng.

Key-Can maakt laptops voor Indonesië in orde

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Key-Can Computer Services (www.key-can.nl) uit Nieuwerkerk aan den IJssel maakt de van het Ministerie van VROM ontvangen laptops belangeloos geschikt voor gebruik in Indonesië.

De laptops gaan naar de desa Baturraden, Imogiri en Tileng. Key-Can Computer Services is opgericht in 1991. Automatisering is er om u te helpen en Key-Can is er om dit voor u te realiseren. Of u een klein of groot project hebt, of plots met een probleem zit, zij denken met u mee en komen met een oplossing. Zo ook voor de laptops voor de desa’s. 

Financieringsaanvraag uit Imogiri

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Onlangs ontving de stichting een verzoek om financiële steun uit Imogiri. Een desa bij Yogyakarta. Het gaat op het renoveren c.q. verbouwen van twee schooltjes aldaar.

De stichting bemiddelt en ondersteunt ook bewoners van andere desa’s die buiten het statutaire werkgebied liggen van de stichting. Omdat de stichting hier geen eigen middelen mag in zetten zoeken wij voor dit soort projecten projectsponsors. Zo ook voor de desa Imogiri.

De stichting is nu op zoek naar een sponsor voor dit specifieke project. Bent u diegene die dit project zou willen adopteren? Of weet u iemand anders die wij zouden kunnen benaderen? Laat het de stichting weten en neem contact op met mij via e-mail: lange@tileng.nl

 

Laptops voor de stichting

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

De leiding van het ministerie van VROM heeft besloten dat binnen nu en juli a.s. alle PC’s moeten zijn vervangen op het ministerie. Sommige te vervangen Laptops zijn nog zeer goed bruikbaar. Daarom heeft de leiding van VROM op mijn verzoek besloten een drietal Laptops ter beschikking te stellen aan Stichting Tileng.

De stichting zal deze weer uitzetten in de desa Tileng, Baturraden en Imogiri. Waarom Lapstops zult u zeggen? Laptops zijn door mij als handbagage mee te nemen in het vliegtuig, vandaar.

Mocht er nog iemand van een bedrijf of instelling zijn die dit leest en zegt wij hebben geen Laptops te vergeven maar willen wel geld geven om er een te kopen, stuur dan even een mailtje naar mij, lange@tileng.nl, bij voorbaat dank. Geld voor de aanschaf van een PC is natuurlijk van harte welkom. Daar zijn niet alleen de bewoners mee gebaat maar ook de middenstand aldaar. Het mes snijdt dan aan twee kanten.

De wandelclub doneert

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Vorig jaar hadden we besloten te stoppen met de lief en leed pot van de wandelclub, waarvan melding is gedaan in het clubblad. Enige jaren is deze pot beheerd door Bep Hutten waarvoor wij haar ook dankbaar zijn. Bep heeft de eindopstelling gemaakt en kwam tot de ontdekking dat er nog een bedrag in de pot zat.

Tijdens een bijeenkomst van de wandelcommissie is besloten dit bedrag afgerond 110 Euro beschikbaar te stellen voor een goed doel en wel voor de Stichting Tileng. Deze stichting heeft ten doel de verbetering van de leef- en woonsituatie, in de breedste zin van het woord, van de desa Tileng in Indonesië.

De stichting tracht haar doel onder meer te bereiken door het initiëren, begeleiden en financieren van projecten van de lokale bevolking”. De bewoners van de Indonesische dorpsgemeenschap Tileng hebben het geld hard nodig.

Via Stichting Tileng zal onze donatie rechtstreeks ten goede komen aan de lokale bevolking. Niet de stichting, maar de dorpelingen zelf bepalen, uiteraard na goedkeuring van de stichting, wat er met het geld gebeurt! Namens de mensen uit de desa Tileng dank ik jullie allemaal voor deze gift.