Het is zondagmiddag en ik zit in de tuin te mijmeren. In gedachten ben ik weer in Indonesië. De desa’s Tileng (Manggung), Imogiri en Baturraden laat ik de revue passeren, evenals de gezinnen van onze vertegenwoordigers daar. Als vanzelf moet ik denken aan de berijder van een brommertaxi in Baturraden. Jawel brommertaxi. Als je de berijders met hun brommer ziet staan bij de grote parkeerplaats in Baturraden moet je gelijk denken aan de taxistandplaatsen hier in Nederland. Netjes wachten op je buurt voor een ritje. Dat hebben ze in Baturraden mooi geregeld. Ze hebben een vereniging opgericht waar je lid van kunt worden voor Rp 300.000 (ca. € 18,-). Dan heb je een taxivergunning. Een heel groot bedrag voor deze mensen. Zo’n vergunning moeten zij dan in termijnen of aan het eind van de introductieperiode betalen. Om die vergunning te kunnen betalen moeten ze veel ritten rijden. Niet op tijd of onvoldoende betaald betekent vergunning kwijt.

Nu het verhaal. Ik zat voor het huis van onze vertegenwoordiger Tekad Santos. In de volksmond Santos. Er kwamen een man en een vrouw aan op een brommer. Zij wilden de vrouw van Santos spreken, Suci. Die heeft een eigen tokootje en fungeert op kleine schaal als een bank van lening. Zo’n kwartier na aankomst zag ik de man en de vrouw weer wegrijden. Echter de vrouw huilde op dat moment. Ik dacht:”wat zou er gebeurd kunnen zijn?” Dat werd mij snel duidelijk want ook Suci kwam met betraande ogen aanlopen. Ik vroeg aan haar wat er gebeurd was. Was het iets ernstig? Suci deed haar verhaal. De man is berijder van een brommertaxi en hij moest de andere dag Rp 300.000 betalen aan de vereniging voor zijn vergunning, omdat dan zijn proefperiode was afgelopen. Hij was echter ziek geweest en hij had dus geen cent verdiend. De  man en de vrouw kwamen aan Suci vragen of zij hen dat geld kon lenen, zodat hij in ieder geval zijn vergunning kon houden en hij weer aan de slag kon gaan. In het tokootje wordt veel op de pof verkocht, zoals dat vroeger ook hier bij de kruidenier gebeurde. Omdat Suci zelf geen geld had, kon zij het echtpaar niet helpen. Dat vond ze eigenlijk maar niets, want ze staat altijd klaar als er een beroep op haar wordt gedaan.

Voor mij ging het natuurlijk om een klein bedrag, maar je moet je inhouden om niet gelijk met geld klaar te staan om de zaak op te lossen. Als je niet uitkijkt, gaat dat als een lopend vuurtje door het dorp en komen er meer mensen in nood naar Suci.

Ik vroeg aan Suci of ik een voorstel mocht doen? Ja dat mocht. Ik had van haar begrepen dat ze de andere dag of de dag daarna wel geld zou kunnen hebben om de lening te verstrekken. Een van die dagen zou een klant zijn maandelijkse betaling komen doen. Ik zei tegen haar dat ik het bewuste bedrag wel wilde voorschieten, zodat zij de mensen kon helpen. Zodra de maandelijkse betaling bij Suci zou zijn binnengekomen, zou zij mij het voorschot terugbetalen. Zo gezegd, zo gedaan. Zij stapte bij een dorpsgenoot op de brommer om het geld direct naar de berijder van de brommertaxi te brengen. De zaak was opgelost en de man kon gewoon aan de slag blijven. Nog diezelfde middag kwam onverwachts de maandelijks betaling binnen. Suci gaf dan ook direct het geld aan mij terug.

Ik wilde u dit verhaal niet onthouden, omdat het om heel gewone en menselijke dingen gaat. Als je weer terug bent in Nederland vraag je je echt af waarom wij ons vaak zo druk om niks maken.