Skip to main content

Bezoek aan Indonesië (4) – Baturraden

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Natuurlijk zijn we in Baturraden gestart met een kleuterschool en zijn we aan een tweede begonnen, maar toch draait alles daar om lagere scholen. We zijn al enige tijd bezig met de herbouw van een eerste lagere school en er liggen nog 5 herbouwprojecten te wachten.

De eerste lagere school is bijna klaar en het moet worden gezegd, het ziet er fantastisch uit. Reeds diverse keren ontvingen wij berichten uit Baturraden dat de hele regio, inclusief de lokale overheid, de school ziet als (letterlijk) een schoolvoorbeeld van samenwerking tussen diverse organisaties. Er is geen woord overdreven.

Alles klopt, het gebouw zelf is prachtig, de betrokkenheid en medewerking van de bevolking en de overheid zijn perfect en de school heeft naast het onderwijs een verdere openbare functie. Zo zullen de gebedsruimte en de bibliotheek ook buiten schooluren toegankelijk zijn.

Als klap op de vuurpijl is er dan ook nog de ontvangst. Het enthousiasme van zowel de leerkrachten als de leerlingen is aanstekelijk. Het met z’n allen midden in Indonesië zingen van “Zeg ken jij de mosselman?”, is een onvergetelijke ervaring.

Maar alle geweldige indrukken worden al snel volledig tenietgedaan wanneer de 5 aangevraagde projecten worden bezocht. De eerste is wellicht het beste voorbeeld:

Wederom kan de ontvangst niet beter. Muziek en dans door de kinderen, ondanks het feit dat ze, door een typisch Indonesisch misverstand over het tijdschema, al 9 uur op ons hadden zitten wachten.

Maar dan de school; de tranen springen je in de ogen. Overal gaten in muren, ramen en plafonds. Het beton is te goedkoop uitgevoerd en valt uit elkaar. Het ijzer is onbeschermd en doorgeroest. En zelfs het asbest (!!) is er zo slecht aan toe dat er gaten in vallen.

Deze school is niet alleen verouderd, niet alleen slecht onderhouden en niet alleen onhygiënisch. Deze school is gewoonweg gevaarlijk.

Ik had mijzelf voorgenomen dit reisverslag te laten zijn wat het hoort te zijn alleen een verslag van de reis. Dus geen uitgebreide verhalen over de gesprekken, de onderhandelingen en de financiën, maar alleen een verslag van de projectbezoeken. Echter, het bezoek aan de 5 scholen, en dan met name aan de laatstgenoemde, doet mij toch besluiten met een oproep:

Help ons alstublieft deze voor kinderen gevaarlijke omgevingen te vervangen door mooie nieuwe en vooral veilige scholen !!

Bezoek aan Indonesië (deel 3) – Imogiri

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Het is onvermijdelijk. In Imogiri staat de aardbeving centraal. Na bijna tweeënhalf jaar zie je nog steeds puinhopen en gaten. Gelukkig zie je ook dat er heel veel is en wordt gebouwd. Niet alleen door ons, maar ook door anderen, en vooral ook door de mensen zelf. Wij hadden hierbij de indruk dat onze snelle reactie en bouwactiviteiten niet alleen direct huizen en scholen op heeft geleverd, maar ook mede een aanzet is geweest tot grote activiteit in de gemeenschap. Het bezoek aan al onze projecten, maar met name aan Imogiri heeft bij mij dan ook een zekere trots opgewekt voor wat we hebben bereikt, maar met name dankbaarheid dat ik daar een steentje aan heb mogen bijdragen.

Bij een wandeling langs een aantal van de 33 door ons gebouwde noodwoningen blijkt dat wij hiermee exact hebben bereikt wat onze bedoeling was. Een aantal is door de bewoners verbeterd en opgeknapt en nog steeds in gebruik als hoofdwoning. Een aantal wordt nu gebruikt als bijgebouw bij de inmiddels herbouwde originele woning. Een aantal is uitgebouwd of aan de oorspronkelijke woning gekoppeld. Kortom, het is geen statisch geheel, maar ‘onze’ noodwoningen zijn een dynamisch onderdeel geworden van de gemeenschap. Bij alle gesprekken met bewoners blijkt hoe belangrijk deze impuls voor het herstel van Imogiri is geweest.

Inmiddels is een aanzet gemaakt voor het bouwen van volwaardige woningen voor mensen die dat nog niet is gelukt en hierop ook nog geen uitzicht hebben. De eerste woning wordt deze maand opgeleverd en is bedoeld voor een gezin dat op dit moment in een tent woont. De foto’s zullen duidelijk maken dat dit weer een belangrijke voortzetting is van ons werk in Imogiri.

Uiteraard zijn alle woningen en noodwoningen ongelofelijk belangrijk voor Imogiri. Toch is het niet te voorkomen dat onze aandacht vooral uitgaat naar de kleuterscholen. Allereerst natuurlijk de school die wij zelf hadden gebouwd en na de aardbeving herbouwd, maar ook de 4 volgende kleuterscholen in diverse stadia van bouw. En dan wordt onze aandacht uiteraard getrokken door de scholen zelf, maar nog veel meer door de kinderen. Het zien van al die lachende gezichten is alleen al de reis naar Indonesië waard. Het plezier dat de kinderen hebben wanneer je ze bezoekt is een waar feest.

Wanneer wij op een dag, op weg naar een ander project, langs ‘onze’ kleuterschool lopen en muziek horen, kunnen we het niet laten en lopen even naar binnen. Vooral onze gevoelens bij het zien van de musicerende kleuters zijn niet te beschrijven. U zult het met de foto’s moeten doen.

 

Bezoek aan Indonesië (deel 2) – Tileng

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

In Tileng kunnen de projecten worden verdeeld in 2 categorieën: kleuterscholen en de buffelbank.

Het eerste project van de Stichting Tileng was de bouw van een kleuterschool in Tileng. Deze kleuterschool is later door ons opgeknapt en staat nu op de lijst om een tweede opknapbeurt te krijgen. Dit als bewijs dat ook wij moeten leren. Wanneer bij de bouw van een school gekozen wordt voor snelle en goedkope bouw, zal een sneller en duurder onderhoud noodzakelijk zijn. Bij latere projecten is dan ook gekozen voor een iets duurzamere bouw.

Verder staan nog 2 kleuterscholen in Tileng, waarvan 1 op de nominatie voor een complete renovatie. Ook deze school is al eerder door ons beperkt opgeknapt, maar nu echt aan een grote beurt toe.

Hoewel het bezoek aan de kleuterscholen een goede indruk geeft van wat we willen, kan het niet anders, dan dat de meeste aandacht in Tileng uitgaat naar een van onze “succesnummers”, de buffelbank. Bij eerdere bezoeken werden de sapi’s vaak samengedreven op het dorpsplein, voor een goed overzicht en om telling mogelijk te maken. Dit keer hadden wij verzocht dat niet te doen, zodat wij de sapi’s tijdens wandelingen en met brommers in hun normale leefomgeving konden zien. Dat was een onvergetelijke ervaring. Overal staan koeien; eerste generatie, tweede generatie en zelfs al een derde generatie. Overal kom je mensen tegen die trots zijn op hun vee en ze verzorgen of het familie is. En dan bedoel ik niet alleen de eerder door ons gemelde prijswinnaars, maar echt iedereen. En dat alles in een adembenemend landschap. Een voorrecht om te mogen zien.

Tot slot van ons bezoek aan Tileng hebben we aandacht besteed aan het plan om in de dusun (deelgemeente) Manggung (als voorbeeld voor de overige dusuns) een corporatie op te zetten Deze kan dan niet alleen de gemeenschappelijke belangen van de gemeenschap op gebied van de veeteelt behartigen, maar ook op het gebied van landbouw, visserij en eventueel andere inkomstenbronnen. Het enthousiasme hiervoor is groot en in overleg met de bewoners is dan ook, vooruitlopend op onze goedkeuring van het project, al een stuk land voor het coöperatiegebouw uitgezocht.

 

Bezoek aan Indonesië (deel 1)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ruim acht jaar geleden was ik een van de oprichters van de Stichting Tileng en al ruim acht jaar neem ik mij voor (hernieuwd) met Indonesië kennis te gaan maken. Mijn laatste reis naar de Gordel van Smaragd dateerde dan ook al weer van 20 jaar geleden.

Dit jaar is het er dan eindelijk van gekomen. Samen met onze voorzitter Ton Lange ben ik midden oktober naar Indonesië afgereisd, met het vaste voornemen om alles in 1 keer goed te maken. Dat wil zeggen: kennismaken met onze vertegenwoordigers en de diverse dorps- en schoolcomités en het bezoeken van alle afgewerkte, lopende en in aanvraag zijnde projecten. Waarlijk een ambitieus plan. Dat neemt niet weg dat het volledig gelukt is. In een wervelwind van 9 dagen is het hele programma afgewerkt.

Uiteraard wil ik hierover een zo volledig mogelijk verslag doen. Dat gaat niet in 1 keer lukken. Ik zal dan ook hieronder aandacht besteden aan mijn algemene indrukken en de kennismaking met alle betrokkenen en later terugkomen op de projecten in drie overzichtelijke afleveringen: Tileng, Imogiri en Baturraden.

Deze eerste aflevering is verreweg het moeilijkst. Hoe geef je indrukken weer van een zo mooi, zo veelzijdig en zo vriendelijk land. Wellicht het beste via een paar foto’s van het landschap en een foto van een van de bewoners.

Verder was het buitengewoon prettig kennis te maken met onze vertegenwoordigers Puri, Renata, Jatmiko, Santos en Iko. Het was hartverwarmend om hun inzet te zien, niet alleen voor onze projecten, maar ook altijd op zoek om te kijken wat ze verder nog voor de gemeenschap kunnen doen. Met alle vijf hebben we hernieuwde contracten gesloten tot en met het jaar 2009. Met hun hulp heb ik alle vertrouwen in het succes van de stichting.

Op mij persoonlijk maakte ook de goede zorgen grote indruk. Wij mochten verblijven bij Puri en Santos thuis en waren daar gelijk deel van de familie. Werkelijk niets was te veel. Ook op bezoek bij Renata is het duidelijk dat de uitspraak van haar broer, “Tileng is familie, dus ons huis is jullie huis.”, oprecht gemeend is.

Ook bij de kennismaking met de dorps- en schoolcomités blijkt de warmte, de behulpzaamheid en de bereidheid tot samenwerken van de Indonesiër. Uiteraard zal daar ook een stukje eigenbelang bij gespeeld hebben, maar al snel werd ons duidelijk dat de vriendschap oprecht is. Toen kort na aankomst Ton wegens trieste familieomstandigheden naar huis werd geroepen, stapte circa 20 mensen in Baturraden in de auto voor een rit van 5 uur heen en 5 uur terug, om hun medeleven te komen betuigen. Vanaf dat moment wist ik het zeker; samen met deze mensen komen we er wel.

Tot slot waar we het allemaal voor doen. Wanneer ik dit zie, smelt ik.

 

 

 

 

 

 

 

 

Wordt vervolgd.

Gericht op de toekomst

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Stichting Tileng streeft er naar zo groot mogelijk te worden. Hoe groter we zijn, hoe meer we kunnen bereiken. Toch hebben we daar een aantal kanttekeningen bij. Zo mag de groei nooit sneller gaan dan de organisatie aan kan. Ook mag de stichting nooit zo groot worden dat de snelheid van de communicatie en handelen verloren gaat. De projecten zelf moeten sowieso kleinschalig blijven, zodat elk project kan worden gedragen door de lokale bevolking. Zolang we aan deze voorwaarden blijven voldoen is het devies: “hoe groter, hoe beter”.

Helpt u ons groter worden, zodat wij de lokale bevolking nog meer kunnen steunen? Doneren kan zie www.tileng.nl

Tileng/Manggung

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Het loopt geweldig met het “Buffelproject”, zo goed zelfs dat de mensen in Manggung een 1ste, 2e en 6e prijs hebben gewonnen op een regionale sapi-keuring.

Men heeft gevraagd, alvorens te beginnen met de andere 14 woongemeenschappen (dusun), eerst van Manggung een “model-dusun” te mogen maken, die als voorbeeld moet gaan dienen voor de andere woongemeenschappen. Naast de wijze van organiseren – en het gebruiken van de buffelbank voor sociale doeleinden – wil men een coöperatie opzetten. Dit voor de in- en verkoop van allerlei landbouwproducten. Op deze manier kunnen lagere kosten gerealiseerd worden. Er is inmiddels een aanvraag ingediend voor een gebouwtje dat als onderdak voor de coöperatie is bestemd.

Tevens hebben de mensen in Tileng/Manggung tijdens mijn verblijf in augustus jl. het geld ontvangen voor de laatste 25 sapi’s voor deze twee dusuns.

Tileng rocks! Kumpulan 27 september 2008 (4)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Nunusaku en Willy Manusama

Zowel Nunusaku en Willy Manusama zorgen voor een vrouwelijk muzikaal tegenwicht. Nunusaku (3 zangeressen en 1 zanger) met traditionele liederen; Willy met een dijk van een stem zingt moderne ballads.

Met Ernst Jansz zingt ze ‘Endless love’ en de zaal mag meesmelten.

Haar stem en volume doen me aan Mahalia Jackson denken. Bij navraag blijkt dat Mahalia inderdaad één van haar favoriete zangeressen is.

Volgende kumpulan

Nu is deze kumpulan al bijna een dag verstreken. Als vrijwilliger kan ik me voorstellen dat je na afloop even de benen wilt strekken op een van de fraaie Raffle’s tuinbanken. Of nog een laatste koekje smullen bij catering Mandy.  Ik als bezoeker heb volop genoten.

Beste sponsor waar was U? Ik heb u gemist! Stichting Tileng kent ca. 150 donateurs en sponsors. Was u uw auto aan het wassen of zat u thuis voor de buis? Volgende keer niet meer doen. De artiesten die optreden doen dit of gratis. U waagt het om niet te komen mee genieten van al dat talent dat wij Indischen én sympathisanten rijk zijn.

Ik leun nog even over mijn keukenbalkon en kijk naar miss Senegal. Een prachtig houten beeld dat mijn buurvrouw meegenomen heeft van haar vakantie. Mijn miss Wayang Kertas ga ik volgend keer tegen opbod verkopen en schenk dan de opbrengt aan Tileng. Komt u dan wel bieden?

Sites die ik u niet wil onthouden:

–     www.woutermuller.com

–     www.rafflesfurniture.nl

–     www.ernstjansz.com

Wie in contact wil komen met Shelly Dupré over haar verteltheater en workshops kan mailen naar: shelly.lapre@hetnet.nl

Tileng rocks! Kumpulan 27 september 2008 (3)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

 Vervolg van 10 oktober 2008

Oom Boet is een jago

Reggie Baay leest voor uit zijn boek ‘De ogen van Solo’. Het verhaal wat hij aan ons voordraagt gaat over zijn Oom Boet. Een oom met flair met een spannend leven als gids in Nieuw Guinea. Ik had nog nooit van de Perkara Rockefeller gehoord… U ook niet? Moet u dit boek kopen en gaan lezen. Het lijkt een spannend jongensboekverhaal maar is waar gebeurd. Reggie leest sloomspannend voor. Met van de tussenpozen dat je denkt ‘he, snel nou verder’. Iemand die dus prima de spanning in zijn verhaal weet op te bouwen.

Lumpurs en Lenggang-gang

Wouter Muller en Ernst Jansz treden in de middag samen op. Ik vind deze samenwerking tussen de twee heren een positieve kruisbestuiving. Het gitarenwerk doet me denken aan Indorock (en zo is het ook bedoeld); de warme stem van Ernst en de krachtige uithalen van Wouter houden je tot het laatste lied gevangen. lk smul stiekem even achter de hand van een lumpur. Onderwijl zingt Wouter over de bevallige lenggang-gang van het Indische meisje. De twee sinjo’s sluiten af met de beroemde Botol Cebok rock. Het geëerde publiek rockt mee. Tileng rocks!

Wordt vervolgd. Hou de site volgende week in de gaten!

Tileng rocks! Kumpulan 27 september 2008 (2)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

De making of miss Wayang Kertas

Ellen Mierop, bestuurslid van de Stichting Tileng, weet dat ik nogal ”Crea de Pea” ben dus als zij zegt ‘doe je mee met de workshop wayangpop maken’ onder leiding van Shelly Lapré zeg ik geen nee! Shelly legt de deelnemers uit hoe je op vrij eenvoudige wijze met stevig kartonpapier, een goede schaar, splitpennen, priklap en prikpen een wayangpop voor het schimmenspel kunt maken.

Shelly heeft een aantal voorbeelden meegenomen die zij tegen het zonlicht houdt. Door de minuscule gaatjes waaiert het zonlicht uiteen op onze werktafel. Binnen een mum van tijd is het een bijenkorf van knippende en plakkende dames.

Schimmenspel – Sprookje Luna Luna

‘Shelly Lapré maakt zelf decors, maskers en kostuums voor haar voorstellingen. De laatste jaren werkt zij samen met Ernst Jansz, die speciaal voor haar zijn Indische Sprookjes schreef. De voorstelling Luna Luna is van een betoverende schoonheid’ staat er op Shelly’s visitekaart geschreven. Na afloop van de voorstelling Luna Luna kan ik er weinig anders aan toevoegen dan ‘ontroerend’. Het is lange tijd geleden dat ik me zo ontroerd voelde door een sprookje. Zijn het de verstilde bewegingen of zit het in de stem van Ernst Jansz? In de tragiek van het sprookje? Als ik terugloop naar de workshoptafel ligt miss Wayang Kertas nog onaangekleed op mij te wachten. Tussen al die boeiende programma onderdelen probeer ik snel een vrolijk batikbaadje te maken. Ajoh nee, opschieten want…

Wordt vervolgd. Hou de site volgende week in de gaten!

Tileng rocks! Kumpulan 27 september 2008 (1)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Miss Senegal en Miss wayang Kertas

Zondagmiddag 28 september 15:17 uur. Mijn miss Wayang Kertas heeft een mooie plek achter het keukenraam gekregen zodat zij uit kan kijken naar Miss Senegal en genieten van de warme stralen van een weldadige herfstzon. Miss Wayang Kertas heeft gisteren het licht gezien op de 2e kumpulan van Stichting Tileng. Op een prachtlocatie met schitterend weer, nog schitterender optredens, catering, muziek… maar jammer genoeg niet zo veel bezoekers.

Deels daarom schrijf ik deze impressie. Om de donateurs een hart onder de riem te steken (over wat u allemaal hebt gemist) en deels om allen die aan deze dag hebben meegewerkt te bedanken.

Raffle’s en de Gordel van Smaragd

De 1e kumpulan in Kallenkote is goed gelopen. Zowel qua opkomst als opbrengst. Steeds meer mensen geloven in kleinschalige goede-doel-projecten met korte lijnen. Zo komt het geld snel op de plek waar het hoort en wordt het direct omgezet in materialen en/of goederen.

Stichting Tileng is deze dag te gast op het terrein van Raffle’s Furniture aan de Kanaalweg 2a in Capelle aan den IJssel. Als we er rond de klok van 11.00 arriveren worden we keurig door een van de vrijwilligers naar een parkeerplek geloodst.

De vrijwilligers zijn vroeg opgestaan om alles voor de bezoekers in orde te maken. Ze dragen vrolijke oranje shirts met daarop de namen van sponsors. Normaliter ben ik niet zo “into orange” maar bij een volgend kampioenschap wil ik me wél in zo’n Tileng Tee hullen.

De optredens zullen plaatsvinden in de loods ter rechterzijde op het terrein; bij de winkel met meubelen aan de linkerkant is een heuse warung Mandy ingericht. De mensen van Mandy Catering uit Capelle hebben hun heerlijke makanans meegenomen samen met hun wadjans, geheimzinnige potjes met kruiden en sambalans. Zodra de eerste pisang in de hete olie verdwijnt beginnen mijn neusvleugels krachtig te krullen.

Maar silence die buik… eerst de omgeving verkennen. Ik loop de meubelenloods binnen en waan me al snel in de Gordel van Smaragd. De geur van het hout vermengd met die geur van bloemen (-wierook) en kleurige rieten manden die je vaak op Bali ziet.

Er is een massage salontafel tussen de bewerkte houten deuren geplaatst. Hier gaat straks Relax massage praktijk van Natascha Breiding de vermoeide kumpulanganger into wellness brengen. Daarnaast ontwaar ik de stand met zelfgemaakte sieraden van Natasja den Dikkenboer. Een schat aan fonkelende kralen en Boeddha-bedels; warme Pashima’s en vrolijke oorbellen. De beide Natasja’s geven een deel van de opbrengst van vandaag aan Stichting Tileng. De slogan van de laatst genoemde ‘Zoveel moois voor jezelf’ deelt zij dus met de ander.

In de aanpalende tuin geeft een grote walnotenboom zijn vruchten prijs en tooit zijn bladerdak in stemmige herfsttinten. De zon trilt door; wil ons nog éven heerlijk verwarmen. Ik word teruggetrokken door de pisang gorenggeuren. De vrijwilligers die al zo vroeg op zijn, zijn de eersten die aan de borden bami en nasi goreng gaan. En wat voor borden! Op prachtige houten borden wordt het voedsel met een bladvormig sierservet gedrapeerd. Elke uitgeserveerde maaltijd is een plaatje.

 

Wordt vervolgd. Hou de site volgende week in de gaten!