Skip to main content

Tag: Indonesië

Het lijkt mij goed

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ik vind het weer eens tijd worden de mensen aan u voor te stellen die vanaf het begin het management team Indonesia vormen. Ofwel het team van Stichting Tileng Indonesië.

 Tekad Santosa (Santos) (1971), woont in Baturraden en werkt bij Santos Homestay en Putri Gunung Catering te Baturraden.

General Manager Stichting Tileng Indonesia.  

 

Deskart Djatmiko (Iko) (1966), woont in Purwokerto en werkt in Purwokerto/Baturraden.

Manager BackOffice Stichting Tileng Indonesia.  

 

Succi Wahyuni (Succi) (1968), woont in Baturraden en werkt bij Putri Gunung Catering te Baturraden.

Manager Finance Stichting Tileng Indonesia.

 

Tri Hastuti (Tri) (1971), woont in Purwokerto en werkt bij Catering Purwokerto.

Manager Finance Stichting Tileng Indonesia.

 

Amik Klemen (Amik) (1980), woont in Yogyakarta en is eigenaar van Amik Tours in Indonesia.

Contactpersoon Imogiri en Tileng, in opleiding.

 

Ridlo Pandu Santosa (Ridlo) (1994), woont in Baturraden en werkt bij Putri Gunung Catering te Baturraden en is in opleiding bij Stichting Tileng Indonesia.

 

 

Destia Rosiska (Destia) (1996), woont in Baturraden. Is lerares bij de Groene School in Baturraden en is in opleiding bij Stichting Tileng Indonesia.  

 

 

Wiwit Wyhartono (Wiwit) (1986), woont in Baturraden en is in opleiding bij Stichting Tileng Indonesia.

De laatste drie zijn in opleiding om mogelijk later het stokje in Indonesië over te nemen. Zo is de continuïteit in Indonesië ook gewaarborgd.

 

Dit is ons werkgebied: Tileng, Imogiri en Baturraden.

In de desa Tileng: Kleuterscholen en Buffelbank. In Imogiri: Kleuterscholen, nood- en permanente woningen, bijdrage leerkrachten en scholarships. In Baturraden: Kleuter- en lagere scholen, was- en badgelegenheid, Buffelbank, scholarships en bijdrage leerkrachten.

Wij hopen, met financiële steun van Stichting Tileng, de komende jaren nog vele projecten met de plaatselijke bevolking te kunnen realiseren.

Wij – Santos, Iko, Succi, Tri, Amik, Ridlo, Destia en Wiwit – danken alle donateurs en sponsoren voor de steun van de afgelopen jaren en hopen op uw steun de komende jaren.

Stichting Tileng helpt de desa’s, helpt u Stichting Tileng?

 

Een verjaardag voor Tileng

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Vorige maand werd ik weer eens jarig. Niets bijzonders zou je denken, dat gebeurt zo’n beetje één keer per jaar toch? ‘Weet je al wat je dit jaar met je verjaardag gaat doen?’, vroeg mijn vrouw al in maart. Nou niks bijzonders, zei ik. ‘Maar je wordt dit jaar zeventig!’ Kennelijk vond zij dat een reden voor iets bijzonders. Eerst zag ik dat zelf niet zo, maar tegen de tijd dat ik jarig zou worden kreeg ik meer van die vragen. Zeventig is dan toch een ander verhaal dan 69 of 71 jaar oud worden. Ik dacht er wat meer over na en blikte daarbij onder andere terug op mijn 60 ste verjaardag.

Dat is tien jaar geleden en kort daarvoor had ik ja gezegd tegen de voorzitter van Stichting Tileng, Ton Lange, die mij had gevraagd of ik ambassadeur voor de Stichting Tileng wilde worden. Het bracht mij toen op het idee om die rol als ambassadeur te combineren met een benefietconcert voor Tileng op mijn 60 ste verjaardag.

In een mooi theater in Enschede gaf ik een verjaardagsconcert met Ernst Jansz en mijn band voor een vrijwel uitverkochte zaal. Om het verband met Tileng te leggen vertelde Ton Lange met behulp van dia’s over de steun die geboden wordt aan de projecten in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden. Al met al een succesvolle avond en een bijzondere verjaardag.

Die herinnering stimuleerde mij om na te denken over een soortgelijke avond voor mijn 70ste verjaardag. Zo gezegd, zo gedaan.

Op 13 mei jl. kwamen ruim zestig mensen bij elkaar in het sfeervolle Vestzaktheater in Enschede voor een benefietavond voor Stichting Tileng. Zoals de naam van het theater al doet vermoeden is dat een heerlijk kleinschalig theatertje en heel geschikt voor een gezellige avond onder elkaar. Ik had vele vrienden en kennissen uitgenodigd om in ruil voor een donatie voor Tileng een film te bekijken over een reis die ik in 2008 maakte naar Bali. Met het Colourful City Koor uit Nijmegen en enkele andere muzikanten gaven we daar diverse concerten voor de lokale bevolking en maakten we uiteraard kennis met de boeiende Balinese dans en muziekcultuur op dit prachtige eiland.

De film werd zeer gewaardeerd door de aanwezige verjaardagsgasten. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om enkele liederen ten gehore te brengen en ook iets te vertellen over de projecten die Tileng in haar werkgebied ondersteunt. Net zoals Ton Lange dat 10 jaar geleden had gedaan.

De aanwezigen waardeerden hun komst naar het Vestzaktheater met een donatie van 750 euro. Een pracht resultaat voor een prachtige avond. Het is inmiddels in grote dank ontvangen door de penningmeester van de Stichting Tileng. En ik kan terugkijken op een mooie verjaardagsavond met een mooie opbrengst voor Tileng.

Dus als u als sympathisant van de Stichting Tileng ooit nog eens iets bijzonders heeft te vieren, is dit misschien een idee dat navolging verdient? Een verjaardag voor Tileng?

Ik hoop van wel, want het mooie werk wat er in de desa’s van Tileng, Baturraden en Imogiri mee gebeurt, verdient dat zeker.

Een prachtig inzicht

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Op een dag gingen vader en zoon met een ezel op pad. Vader wilde lopen en zette zijn zoon op de rug van de ezel. Zo gingen zij op weg, tot zij mensen tegenkwamen die zeiden: ‘Zie daar de wereld op zijn kop. Die gezonde jongen zit rustig op de ezel, terwijl zijn arme, vermoeide vader nauwelijks vooruit komt’.

De jongen hoorde dit, schaamde zich en stapte af. Hij wilde dat zijn vader verder op de ezel zou rijden. Zo liepen ze voort. Even later hoorden ze: ‘Moet je dat zien. Wat een ontaarde vader, die zelf lekker op de ezel zit en zijn kind laat lopen’.

Na dit verwijt zei de zoon: ‘Kom, laten we samen op de ezel rijden’. Zo vervolgden ze hun weg, tot zij mensen tegenkwamen die zeiden: ‘Kijk, dat arme beest. Zijn rug zakt door onder het gewicht van hen beiden, wat een dierenbeulen’.

Daarop zei de jongen: ‘Laten we allebei te voet gaan, dan kan niemand ons nog verwijten maken’. Zo liepen ze verder achter hun ezel. Tot voorbijgangers commentaar leverden: ‘Zie deze dwazen. Ze lopen in de brandende zon en geen van beiden denkt eraan op de ezel te gaan zitten’.

Vader richtte zich tot zijn zoon en zei: ‘Tja, mijn zoon, hoe je je ook gedraagt, op- en aanmerkingen zullen er altijd in overvloed zijn. Volg daarom altijd wat je eigen hart je ingeeft’.

Zonder sponsors en donateurs kunnen wij ons werk niet doen. We weten maar al te goed dat wij allen uit “dezelfde vijver vissen”. Volg wat je eigen hart je ingeeft en kies toch voor Stichting Tileng.

Word sponsor of donateur!

Een eigen stijl

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Iedereen heeft zijn eigen stijl, maar trekt je stijl wel de aandacht die het verdiend?

Jarenlange vrienden van onze stichting, zoals Youp van ’t Hek en Wieteke van Dort, hebben een geheel eigen stijl ontwikkeld. Zij worden ook direct aan die stijl herkend.

Dat zou ook voor Stichting Tileng ideaal zijn. We beseffen natuurlijk dat we niet de enige zijn! We vissen allemaal in dezelfde vijver. We hopen dus een beetje op te vallen door onze stijl.

Dat is echter geen reden om onze stijl aan te passen. We hebben een eigen stijl en die past bij ons.

Het blijft daarom de moeite waard om op aandacht te vragen voor het werk van Stichting Tileng in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op het eiland Java in Indonesië.

Een stichting die in 1997 eigenlijk is begonnen, maar in 2000 werkelijkheid begon te worden. Door het opstarten met de mensen van het eerste uur, Cees, Bram en ik. Met de huisstijl en website van Remco (Carnero Mediadesign) onze adviseur in deze.

Het is goed nogmaals te lezen in de nieuwsbrief “Van bezoek tot stichting”. In 1997, omdat de toenmalige geldschieter zei: “Niets privé meer”. Wij moesten het officieel gaan regelen, als wij wilden dat hij door zou gaan met doneren. Op zijn advies zijn we doorgegaan. We wilden immers verder. Aldus geschiedde. In 2000 is Stichting Tileng officieel opgericht. Ik heb er nooit spijt van gehad.

Sinds de oprichting in 2000 steunt Stichting Tileng officieel aan aantal desa’s (dorpen) op het eiland Java in Indonesië. In eerste instantie uiteraard de desa Tileng, inmiddels uitgebreid met Imogiri en Baturraden. Stichting Tileng heeft als doelstelling het verbeteren van de leef- en woonsituatie in deze desa’s. Dit doet zij door middel van het bouwen van huizen en scholen, het verlenen van studiebeurzen, het opzetten van een veestapel (de ‘Buffelbank’), en nog veel meer.

Elk project dat het waard is om te doen, is  het waard om het goed te doen.

De stichting begeleidt en financiert alleen projecten, die zijn geïnitieerd door de lokale bevolking. Dat wil zeggen dat de mensen in de desa’s zelf aangeven wat zij nodig hebben en met steun van de stichting zouden willen realiseren. Deze lokale initiatieven waarborgen de betrokkenheid van de lokale bevolking en vergroten daarmee de effectiviteit van de projecten.

Speerpunten binnen deze ondersteunende activiteiten zijn effectiviteit en duurzaamheid. De projecten zijn dan ook gericht op gebieden waarmee een blijvend resultaat kan worden bereikt, zoals onderwijs, huisvesting, hygiëne en het genereren van inkomen.

Als u Stichting Tileng steunt, steunt u de bewoners van de desa’s met het realiseren van hun eigen ideeën ter verbetering van hun bestaan. Uw bijdrage is van harte welkom. Alle bijdragen gaan voor meer dan 99% naar de projecten op Java.

Ik kom uit Capelle aan den IJssel, ben oprichter en voorzitter van Stichting Tileng (www.tileng.nl), en plaatst elke week een verhaal (van onze eigen hand of van gasten, al dan niet op uitnodiging) over het werk van de stichting, over bijzonderheden over ons werkgebied of over ervaringen ter plaatse.

Dus kijk regelmatig op onze website, websites en social media zoal Facebook, LinkedIn, Google Plus, enz..

 

Vrijwilligers

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Toen ik dit verhaal las dacht ik die wil ik jullie niet onthouden. Want vrijwilligers zijn kostbaar. Ook een kostbaar bezit van een stichting zoals wij.

Het verhaal begint dan ook zo:

Ooievaars cirkelen in de lucht, zwevend op de thermiek. Even later landen ze en krijgen de jonkies op het nest hun eten. Frits (80) en Els (78) Koopman kijken graag naar dit schouwspel. Ze runnen inmiddels 36 jaar een opvangplek voor ooievaars in hun tuin, maar nu is het tijd voor opvolging.

Opvolging waar ook wij steeds aan denken om de continuïteit van de stichting te waarborgen!

EEN OOIEVAAR IN JE TUIN

Wie heeft een plekje voor een  ooievaar in de tuin?’ Die vraag werd in 1979 gesteld bij de Natuurvereniging Staphorst. Frits Koopman was toen net lid geworden van deze club. Als Amsterdams stadsmens wilde Frits zich tussen de bossen en weidegebieden gaan verdiepen in vogels. Hij had net een huis gekocht in het Reestdal. ‘En dus stak ik mijn vinger omhoog. Een ooievaar in de tuin leek me wel leuk’, blikt hij terug op de vinger die uiteindelijk grote gevolgen zou gaan krijgen. Op zijn leven en op de inrichting van de tuin rondom zijn opgeknapte keuterboerderij. Want het ging niet om één ooievaar. Al snel was het officiële ooievaarsstation in Drenthe geboren. Koopman: ‘In het begin had ik een paar ooievaars, uit het opvangstation in Ooievaarsdorp Het Liesvelt in Groot- Ammers. Maar het groeide. Na tien jaar woonden hier vijftig ooievaars. Dat ging vanzelf. Ze trekken elkaar aan, het zijn kolonievogels. Maar die snelle groei had ik me destijds niet gerealiseerd.’

Zesduizend bezoekers per jaar

Het grote aantal ooievaars had ook gevolgen voor het privéleven van de Koopmannen. ‘Ooievaars waren toen we startten nog echt zeldzaam. Dus kwamen mensen bij ons kijken, ooievaars van dichtbij zien was bijzonder. Tijdens de dis werd vaak aangebeld, of ze even de tuin in mochten.

We moesten openingstijden invoeren om dat in te dammen.’ Nu telt De Lokkerij zo’n zesduizend bezoekers per jaar. Dat is veel, want de hekken zijn alleen op zaterdagmiddag open en dan nog van 1 mei tot 1 september. Daarnaast komen ook groepen op bezoek. Deze bezoeken leveren geld op, waarmee onder andere het eten voor de ooievaars en de medische zorg kan worden betaald. Gelukkig zijn er ook vrijwilligers die de Koopmannen bijstaan in het begeleiden en informeren van gasten. Dat overdragen van informatie is volgens het echtpaar een belangrijke missie van De Lokkerij. ‘Het verhaal gaat niet alleen over de ooievaar, maar ook waarom het dier vrijwel was uitgestorven. De mens heeft hem in de vorige eeuw bijna uitgeroeid.’

Opvolging gezocht

Spijt heeft het echtpaar niet over de beslissing van toen. Maar nu is het wel tijd voor nieuwe keuzes. Els heeft een hartinfarct gehad en Frits heeft een operatie achter de rug. Frits: ‘En dat terwijl het werk gewoon doorgaat. Er valt wel eens een nest met jongen om. Of een jonkie wordt verwaarloosd door de ouders, dan moet die kleine om de twee uur door ons worden gevoerd met eendagskuikens. Of we worden ’s nachts gebeld door de dierenambulance, die een zieke ooievaar wil onderbrengen. We zijn 24 uur per dag en zeven dagen per week beschikbaar. Dat wordt zwaarder op onze leeftijd. We beseffen dan ook dat het leven eindig is.’ De grond is verkocht aan stichting Drents Landschap. ‘Want die laat het

hier niet verloederen als we wegvallen.’ De uitdaging is nu om een beheerder te vinden die De Lokkerij wil overnemen. Koopman heeft al een aantal gegadigden gesproken. Zonder resultaat helaas. ‘Het is en blijft toch vrijwilligerswerk, daar haken de meesten op af.’

Bestaansrecht

Het is wel dankbaar werk, want mede door De Lokkerij heeft de ooievaar een flinke comeback gemaakt. Vorig jaar waren bij Koopman 44 jongen in de opvang, die verzwakt waren gevonden. Afgelopen winter waren er 177 overwinteraars. Nederland telt maar liefst 1.800 uivers, een aantal waar de Vogelbescherming trots op is. Is het nog nodig om De Lokkerij in stand te houden bij deze mooie aantallen? Volgens Koopman heeft deze verzamelplek van ooievaars zeker bestaansrecht. ‘De dieren hebben een spanwijdte van tweeëneenhalve meter. Ze zijn dus te groot om in een gewoon vogelasiel te worden opgevangen. Daarom moeten er in het land een paar plekken zijn waar ze terechtkunnen. Net zoals met de zeehondjes in Pieterburen’, vertelt hij. Achter hem maakt een ooievaar in stilte een spectaculaire landing.

(uit Nestor mei 2017)

Kumpulan 2017

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Een aantal onder u vraagt zich – terecht – af, of er dit jaar nog een benefiet-kumpulan ten bate van Stichting Tileng wordt georganiseerd. Het is al mei en u heeft nog niets van ons gehoord! Ja, het is zeker de bedoeling om dit jaar weer een gezellige kumpulan te organiseren. Wij zijn echter nog op zoek naar een geschikte locatie met voldoende gratis parkeergelegenheid in de buurt en die ook met openbaar vervoer te bereiken is. Weet of heeft u een geschikte locatie voor onze kumpulan?

Of organiseert u zelf een kumpulan of pasar en mogen wij bij u ‘aanschuiven’? In het verleden hebben wij ook wel op uitnodiging deelgenomen aan een kumpulan of pasar, die georganiseerd werd door sympathisanten van de stichting. Zij stelden ruimte en tijd beschikbaar en nodigden ook de artiesten uit. Uiteraard houden wij ons ook hiervoor van harte aanbevolen en helpen we graag mee met de organisatie hiervan. Als wij plaats hebben voor een tafel/kraampje, kunnen wij ons presenteren met o.a. brochures en videobeelden. Vragen van bezoekers worden door de aanwezige bestuursleden beantwoord. Door onze aanwezigheid krijgen wij meer naamsbekendheid, ontvangen wij ook giften en worden bezoekers donateur.  

Kunt u ons helpen, heeft u ideeën voor ons waar we eventueel terecht kunnen, organiseert u zelf iets en wilt u de baten aan Stichting Tileng doneren, mail dan naar mierop@tileng.nl .

Namens de inwoners van de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden alvast hartelijk dank voor uw meedenken! Want u weet, alle opbrengsten komen voor zeker 99% terecht bij genoemde desa’s. Niets blijft aan de strijkstok hangen!

Ik kreeg bezoek

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ik kreeg op een dag bezoek van een paar mensen.

Nieuwsgierig vroegen ze mij wat voor nut het leven in stilte, rust en meditatie had. Met name werd gedacht aan Stichting Tileng. Want ik moest toch wel elke dag bedenken wat te doen met de mensen uit de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden? En wat we aan onze trouwe sponsors en donateurs te vertellen hadden?

Ik, die net met een gieter water haalde uit de vijver, stopte met mijn werkzaamheden en zei: ‘Kijk eens in de vijver. Wat zien jullie?’

De mensen tuurden naar het water en zeiden: ‘We zien helemaal niets.’

Enige tijd later herhaalde ik mijn vraag. ‘Kijk weer in de vijver. Wat zien jullie nu?’

De mensen keken weer en zeiden opgetogen: ‘We kunnen in de weerspiegeling onszelf zien!’

‘Dat is de kracht van de stilte,’ legde ik uit. ‘Ik was water aan het putten en daarom was het water onrustig. Nu is het rustig en kunnen jullie jezelf zien. De stilte van meditatie zorgt ervoor dat je jezelf kunt zien. Maar blijf nog even hier wachten. ‘

Enige tijd later zei ik weer: ‘Kijk nu nog een keertje in de vijver. Wat zien jullie nu?’

De bezoekers tuurden naar de vijver en riepen uit: ‘Nu zien we de stenen op de bodem van de vijver!’

‘Juist,’ beaamde de ik, ‘als je maar lang genoeg wacht en opgaat in stilte en meditatie, kun je de grond van alles aanschouwen.’

Ook die van het werk van Stichting Tileng en resultaten daarvan!

Want wij zijn de stichting immers zelf en wij bepalen als sponsor en donateur zelf wat te doen met het geld.

Mijn bezoek

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Eindelijk kon ik het waar maken om een bezoek te brengen bij Tekad Santosa (roepnaam Santos).  Santos is General Manager van Stichting Tileng Indonesië wat weer wordt bestuurd vanuit Nederland.

Santos woont op het eiland Java zelf in de gemeente Banyumas midden-Java in de desa Baturraden een prachtig natuurgebied, bosrijke omgeving en ligt ongeveer op 640 meter boven de zeespiegel.

Santos wekte mij de eerste morgen om 05.00 uur om naar de Pasar (Markt) te gaan. Hoe eerder hoe beter zei Santos. Samen op de brommer gingen we bergafwaarts naar het dorp en de Pasar.

Tijdens mijn laatste vakantie in november 2016 in Indonesië op het eiland Java, bracht ik weer bezoek aan het woonhuis in Purwokerto waar mijn pleegvader Joseph Arthur Mansveld enkele jaren woonde voor de 2e wereldoorlog.

De foto van de woning van J.A. Mansveld in Purwokerto in 1937.

Pa Mansveld was beambte bij de Staatsspoorwegen zie foto met het huisnummer 5 en SS staat voor Staatsspoorwegen.

Het betrof een woning in Purwokerto aan de Stationsweg nummer 5. Ik wilde perse deze woning zien. Eerder bracht ik daar een bezoek in 2013. De woning werd toen slecht onderhouden en er was sprake om de woning te slopen om meer zicht op de t-splitsing te krijgen waaraan de woning staat.

Foto gemaakt in 2013 Station van Purwokerto de boog is inmiddels verdwenen.

En ongeveer 300 a 400 meter vanaf het station staat de bedrijfswoning van de Spoorwegen toen nog van de Staatsspoorwegen.

 

 

 

 

De woning aan de stationsweg Purwokerto in 2013. Ik sta hier met de oude foto van de Familie Mansveld uit 1937.

 

 

 

 

 

 

 

Het huis is er nog steeds en wordt gebruikt als zijnde museum van de Spoorwegen en er worden belangrijke vergaderingen gepleegd door de directie van de spoorwegen Purwokerto en omgeving.

En wat schetst mijn verbazing, nu in 2016 is deze woning nog steeds van de Spoorwegen (Kereta Api) en is de woning als een soort museum ingericht en wordt derhalve gebruikt voor belangrijke besprekingen. Na aangemeld te zijn bij de bewaking konden wij een delegatie waaronder een gemeentebeambte (van Purwokerto) en Santos en mijn persoon de woning bezichtigen met de bewaker.

November 2016 nu een museum gebouw van de Spoorwegen ofwel Kereta Api op Stationsweg 5 Purwokerto.

 

 

 

 

Prachtig dat ik toen foto’s mocht maken voor een zus van mijn pleegvader (Joseph Arthur Mansveld) die er zelf ook woonde toen zij nog maar net 5 jaar was in 1937.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook waren wij bij het station Purwokerto om te bezichtigen het oude gedeelte werd gefotografeerd en het station zelf, het oude Stationsgebouw van Purwokerto.

 

 

 

 

 

 

Santos bracht ons ook naar het eerste bankgebouw op het eiland Java uit de oude tijd. Er werd e.e.a. verteld over het ontstaan van de eerste bank en wie de oprichter was (R. Aria Wirja Atmadja 1831-1909)  Bank Rakyat Indonesia.

 

 

 

 

 

Santos vertelde ook over Stichting Tileng waar studenten/vrijwilligers komen vanuit België van de Bouworde Vlaanderen uit Leuven.  Eén project heb ik gezien. Vlakbij Santos Homestay. Het betrof een kleuterschool die werd (her)(ge)bouwd onder toezicht van Santos en met financiën uit Nederland .

De projecten hebben wij niet zoveel bekeken. Het was meer een eerste kennismaking met Santos die met zijn lieve vrouw en familie heel gastvrij zijn. Wij, Inge en ik, hopen in 2018 ook weer te logeren in Santos Homestay.

Het was een kort bezoek maar ik heb veel kunnen leren en bezoeken met als gastheer Santos. Met mijn vriend uit eerdere vakanties Anton Sugiyanto hadden wij een leuk afscheid bij de familie van Santos. Wij werden door hen naar het Station Purwokerto gebracht om de treinreis naar Jakarta te aanvaarden.

Al met al hebben wij een prachtige mooie week ervaren in Baturraden. Zeker door de familie van Santos is het perfect verlopen zeker de moeite waard om daar nog eens te vertoeven.

Selamat jalan Santos en Baturraden.

Kent u deze nog?

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

(We halen met u regelmatig oude verhalen op!)

Het land dat mijn leven volledig veranderde – door Ton Lange

GEPLAATST OP: 14 FEBRUARI 2014 · GEPLAATST IN: WEEKENDVERHALEN

Het is allemaal begonnen in de jaren negentig, na een bezoek van aan ons ‘pleegkind’ in de dusun (woongemeenschap) Manggung, een van de dusuns van de desa Tileng op het eiland Java.

Na onze eerste rondreis door Indonesië -Sumatra, Java en Bali, – brachten we vanuit Yogyakarta een bezoek aan het ‘pleegkind’ en haar familie. Een bezoek van twee dagen.

De eerste dag zijn wij onder veel belangstelling van de dorpsgenoten goed doorgekomen. Van slapen kwam natuurlijk niet veel terecht. Gelukkig duurde de nacht niet zo lang. Deze mensen komen om 04.00 uur weer tot leven en dan begint de vrouw alweer aan haar dagelijkse bezigheden.

In een  gesprek met het dorpscomité werd mij gevraagd of ik bereid was meer voor het dorp te doen. Ze hadden een idee. Ze wilden een plan ontwikkelen voor de bouw van en renoveren van woningen in het dorp. En of ik dan in Nederland op pad wilde gaan om sponsors zoeken, die dat plan zouden willen financieren. Ik had gezegd daar mee aan de slag te gaan als ze zelf met een plan zouden komen. Ik wilde dit niet voor hen doen. Het moest immers een plan van hun zelf zijn. Dit is nu nog steeds het uitgangspunt van de daarna in 2000 opgerichte Stichting Tileng.

Er kwam inderdaad  snel een plan van de bewoners. Het betrof de nieuwbouw van drie woningen en het renoveren van zeven woningen. Met dit plan ben ik op pad gegaan en heb ik een sponsor gevonden. Nu konden de bewoners met een aantal vaklui aan de slag.

In 1999 zijn mijn vrouw en ik weer naar Indonesië gegaan. Naast de rondreis op Oost-Java zijn wij natuurlijk weer in Manggung geweest. Naast de gebruikelijke activiteiten konden wij de gerenoveerde en een afgebouwde woning(en) aanschouwen. Twee woningen waren nog in aanbouw, zodat ik daar zelf ook nog aan heb kunnen metselen.

In Nederland blijf je je bezighouden met  Manggung. Er kwamen signalen richting Nederland dat men wel met andere projecten verder wilde gaan, maar dat dan op desa-niveau zou moeten gebeuren om Manggung niet meer privileges te geven boven de andere 16 dusuns die samen de desa Tileng vormen.

Nu ik meer geld nodig had voor andere projecten en voor een groter gebied zeiden mijn sponsors dat ik dan het een en ander maar zou moeten formaliseren.

Tijdens het vertonen van de vakantie documentaire over onze reis op Oost-Java werd het idee geboren een stichting op te richten. Een van de toeschouwers was bereid een stichting met mij op te zetten. Nadat ook een collega van mij bereid was een bestuursfunctie te bekleden was het snel bekeken. Op naar de notaris en Stichting Tileng was geboren in juni 2000.

Vanaf dat moment moest het bestuur gaan werken om de stichting verder vorm te geven en operationeel te krijgen.

En vanaf dat moment is mijn leven ook veranderd en wel zodanig dat ik vanaf dat moment dagelijks met de stichting bezig ben. Men zegt wel eens dat mijn leven ten dienste staat van de mensen in dat mooie land Indonesië, maar ik kreeg daarmee wel een leven met voldoening en ook werd mijn leven rijker.

Sekarang tiba saatnya untuk menceritakannya kepada semua!

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Sebagai penyumbang, pembaca cerita akhir pekan dan follower di medsos tanpa diragukan mencolok bagi Anda bahwa Yayasan Tileng sejak awal 2017 jarang memberi kabar.

Selama dua belas bulan kami di internal pengurus sempat merasa tegang. Tidak ada pertengkaran, percekcokan malah tidak ada perbedaan pendapat sama sekali. Sama sekali tidak ada. Yang jelas kesinambungan yayasan tidak pernah mengalami bahaya. Kami hanya sempat mengalami masa-masa bergejolak. Dan inilah yang yang diceritakan hari ini.

Ton Lange: “Bukanlah apa yang menimpa diri kita yang membentuk kehidupan kita, tapi bagaimana kita menanganinya dan bergerak maju.”

Pada saat liburan Paskah 2016, ketua kita dan pendiri yayasan Ton Lange berhadapan dengan kenyataan bahwa di paru-parunya ada kanker. Akibatnya ia mengalami pengobatan intensif, dan terjadilah pergantian pengurus dan komunikasi pun dikurangi. Tidak ada jalan lain. Ton adalah sumbu yayasan dan bersama dengan para relawan lain kami selama ini berusaha sebaik mungkin untuk menangani semua masalah.

Kemudian Ton mengalami pengobatan dan berhasil dioperasi, tetap di bawah pengawasan dokter dan sampai 9 Januari tidak ada apa-apa lagi. Bukankah Ton sudah dinyatakan “bersih.”

Pada September 2016 ia sempat melihat proyek bersama antara Yayasan Tileng dengan Bouworde Vlaanderen. Dia ia melihat sendiri betapa para relawan bekerja keras dan hidup bersama dengan waraga desa Baturraden.

Namun pada 9 Januari 2017 dunia Ton tiba-tiba berubah. Serangan jantung menimpa dirinya. Ia pun langsung dirawat di rumah sakit dan dipasanglah stent untuk memperbaiki arus darah di dalam tubuhnya. Dua minggu kemudian ia dirawat lagi di rumah sakit gara-gara serangan jantung dan lalu dipasanglah dua stent di sebelah kiri.

Ton Lange: “Sikap percaya diri dan positif pasti membantu kita untuk pulih dan menang tetap merupakan semboyan saya, dulu dan sekarang.”

Lalu tiba saatnya untuk menguatkan jasmani yang ditunggu-tunggu Ton. Akhirnya kembali membina masa depan lagi dan kembali giat melakukan apa yang paling suka dilakukannya. Cucu-cucu, Yayasan Tileng dan pekerjaan sebagai anggota Dewan Kotapraja di Capelle aan den IJssel. Namun tanpa diduga, kondisi Ton tidak membaik. Selama lima minggu kami mencari penyebab rasa mual, kepala pusing dan berbicaranya yanag gagap. Pendarahan otak, yang mungkin disebabkan oleh pemasangan stent, juga diselidiki dengan mendalam. Hasil penyelidikan ini menunjukkan bahwa bukan pendarahan otak yang diidapnya, tapi tumor otak. Sayang, kanker paru-parunya menyebar.

Ton pun mendapat kabar dari dokter syaraf dengan disaksikan keluarganya. Pilihannya sederhana: operasi atau beberapa bulan lagi berpisah. Sebuah pil pahit, tapi dikatakan pula bahwa dokter tidak ragu bahwa tumor tipe ini bisa dioperasi. Anda pasti mengerti, bahwa pilihan cepat diputuskan. Maka pada 22 Maret Ton berhasil dioperasi dan proses pemulihan berjalan lebih cepat dari dugaan. Terapi radio terapi harus dilakukan, dan terapi terakhir akan dilakukan Senin mendatang.

Ton Lange: “Saya akan lakukan ini semua dan berharap bisa berjumpa dengan kalian lagi lewat webstie atau medsos.”

Sementara itu Ton sudah sempat menghadiri rapat pengurus lagi dan mulai minggu depan akan giat lagi di yayasan “miliknya”. Mungkin belum akan rutin seperti sebelumnya, suatu hal yang harus pelan-pelan dikembangkan dan untuk itu ia mohon pengertian. Kalau Anda ada pertanyaan, jangan ragu untuk menyampaikannya. Karena kami transparan tentang seluk beluk yayasan, maka kami pun akan terbuka tentang ini semua.

Ton Lange: “Saya ingin menambahkan bahwa kita memiliki pengurus yayasan yang luar biasa, yang mampu menjalankan semua kegiatan, juga pada saat saya absen atau dipusingkan oleh masalah-malah lain. Terima kasih Remco, Jonathan, Cees, Ellen, Sonja dan Janou!”

Atas nama pengurus kami gembira Ton bisa aktif kembali dan berharap semoga ia bisa menikmati hidup sepenuhnya. Ton, terima kasih kembali!