Tijdens mijn afgelopen reis in Indonesië had ik op Facebook beloofd af en toe terug te komen op mijn belevenissen tijdens deze reis.
Mocht mij weer een verhaal te binnenschieten dan zal ik dat met u delen. Dus hou de website in de gaten.
Noem het aangeboren, noem het een levensmissie, maar het bestaat: ergens voor gaan. Als voorzitter van Stichting Tileng, droom ik vaak over wat de mensen in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden nog zouden willen uitvoeren met steun van de stichting. Het blijkt vaak aan te sluiten bij hun dromen.
Veel mensen hebben van kinds af aan grote dromen. Acteur, zanger worden. Bij de politie. Maar de meeste van de mensen verliezen gaandeweg dat plan. Geen, talent, geen balgevoel, geen zin meer. Sommige zetten wél door. De ene die wel alle uren wil trainen voor een medaille. Of die, zoals de mensen in de desa’s, tijd, energie en alles wat ze kunnen missen inzetten om met z’n allen projecten te realiseren die hun leef- en woonomstandigheden. kunnen verbeteren Ja met z’n allen. Want dat gebeurt altijd als de stichting met een project start. Participatie van de mensen in een project is van cruciaal belang voor de start maar ook het behoud op langere termijn.
Ik schrijf vaak over deze dromen omdat ik een ieder deelgenoot wil maken van die dromen en gelijker tijd wil laten lezen en zien welke door de mensen uit de desa’s en de stichting worden gerealiseerd.
Voor onze dromen kijk op de website naar “PROJECTPORTEFEUILLE” en voor de gerealiseerde projecten naar “LOPENDE EN AFGERONDE PROJECTEN”.
Heeft vragen of opmerkingen mail ons: info@tileng.nl
Het begon in 2011 met de droom van Myra Safar, die een beter soort onderwijs voor haar dochters wilde. Met beter bedoelde ze minder star, minder gericht op koele cijfers en meer op de ontwikkeling van de leerlingen.
Myra dacht daarbij aan een school waar iedereen naar toe zou kunnen, ongeacht (financiële) achtergrond of (academisch) potentieel. Een school waar ook kinderen die speciale aandacht nodig hadden welkom zouden zijn.
Op ‘haar’ school zou met name gebruik gemaakt moeten worden van de rijkdom van de Indonesische natuur. Bergen, rivieren, landerijen, bossen, de zee, dit zijn allemaal rijke bronnen van kennis en motivatie, en daarmee goede handvatten voor onderwijs.
Meer dan de helft van Indonesië is bedekt met bos, maar dat is onderhavig aan enorme ontbossingen. De kennis van het belang van ‘onze longen’, de bossen, moet derhalve ook in Indonesië worden vergroot.
Met andere woorden, de natuur kan een belangrijk onderdeel zijn van goed onderwijs en dat onderwijs kan vervolgens weer bijdragen aan een beter omgaan met de natuur.
Myra nam zich vervolgens voor zelf het verschil te gaan maken. Ze besloot een school te stichten waar het milieu, naast de gewone vakken, een belangrijk onderdeel van het lesprogramma moest worden. Het werd, naar het voorbeeld van een school in Bogor, een zogenaamde Groene School (“Sekolah Alam”).
De lessen worden in de Groene School niet alleen in het klaslokaal gegeven, maar ook buiten, in de natuur, op een markt, of andere locaties, waar kan worden geleerd door eigen waarneming en interactie. De lessen zijn gebaseerd op de creativiteit van het onderwijzend personeel, met de natuur als hulpmiddel en het lesmateriaal als gids.
Myra is er van overtuigd dat kinderen, die in en met de natuur leren, van die natuur gaan houden en er later, wanneer zij het voor het zeggen hebben, beter voor zullen zorgen.
Samen met Anas, haar echtgenoot, en de medewerking van de gemeenschap, is haar droom werkelijkheid geworden. Er is grond ter beschikking gesteld en er is door vele vrijwilligers hard gewerkt. Het is geen traditionele, glad betegelde en kleurig geverfde school geworden, maar hij staat wel midden in de bossen en is precies geschikt voor het soort onderwijs waar hij voor bedoeld is.
In juni 2012 is de school in Baturraden geopend met 18 leerlingen. Aan het eind van het schooljaar waren dat er al 36. Later dit jaar hopen ze het nieuwe schooljaar te starten met 60 leerlingen, 8 leerkrachten en 3 assistenten.
Wij wilden dit mooie verhaal graag met u delen. Niet alleen omdat er vertegenwoordigers van Stichting Tileng actief bij dit initiatief betrokken zijn, maar ook omdat dit weer eens aangeeft dat er in ‘onze dorpen’ door de bewoners zelf hard wordt gewerkt aan een betere toekomst. De keuze van Stichting Tileng om niet zelf aan de slag te gaan, maar om alleen – daar waar nodig – lokale initiatieven te ondersteunen, lijkt eens te meer een goede geweest.
Ik hoef geen seconde na te denken waar ik mijn laatste geld aan zou geven!
Aan de projecten van Stichting Tileng uit Capelle aan den IJssel. Ik ontmoette op een van mijn reizen Santos, een gids en toen nog eigenaar van een klein tokootje tegenover het hotel Rosenda in Baturraden. Santos had een droom: nieuwe scholen bouwen voor de kinderen in de desa’s van Baturraden op Java. Peuter-, kleuter- en lagere scholen. In de loop van de tijd is er een opleidingscentrum aan deze droom toegevoegd.
Hij vroeg toen of ik enig idee had hoe hij aan geld voor de bouw van die scholen moest komen. Zo is er nader contact gekomen tussen Santos en Stichting Tileng. Santos is inmiddels General Manager van de stichting in Indonesië en na twee kleuter- en drie lagere scholen gerealiseerd te hebben, blijven er nog dromen genoeg te vervullen.
Wie helpt Santos deze dromen samen met Stichting Tileng verwezenlijken?
In de laatste twee verhalen heeft u kunnen lezen welk effect de hulp van de stichting heeft op de mensen van de desa’s in het werkgebied van Stichting Tileng. Een mooi resultaat, nietwaar?!
De reis naar Indonesië is al even geleden, maar toch plaatsen wij hier graag het bijzondere reisverslag van Jan den Boer en Pauline Heij.
Op zondag 7 oktober zijn wij vertrokken voor een rondreis over de Indonesische eilanden Java en Bali. Voor een vakantie, maar ook om op Java, in de desa Baturraden, mensen te ondersteunen die qua voorzieningen nog onder de levensstandaard leven. De Stichting Tileng is daar al jaren bezig om mensen financieel te ondersteunen in projecten, onder andere op het gebied van onderwijs. Na Tileng, bezochten we de stichting ‘Sayab Ibu’, die in Yogyakarta 2 weeshuizen heeft.
Vanuit donaties van familie, vrienden, collegae, bedrijven en een zendingscommissie hadden we een mooi bedrag om daar te besteden: bijna € 4000. Verder hadden we ondermeer een 2e hands laptop mee gekregen uit Nederland.
STICHTING TILENG
Op 15 oktober 2012 werden we in Baturraden zeer welkom geheten door Santos, de contactpersoon van Stichting Tileng. De volgende dag stonden we al vroeg naast ons bedje voor een rondrit op de brommer door de omgeving van het prachtige bergdorpje. Prachtige natuur aan de voet van de vulkaan Slamet. Na de rondrit zijn we alle scholen die door Tileng zijn gebouwd en worden ondersteund, langsgereden. Dit was een geweldige ervaring. Hele enthousiaste leraren en leraressen, enthousiaste kinderen en schooldirecteuren.
Het werd ons ook duidelijk dat hier ook nog de grotere bedragen nodig zijn om alle scholen opnieuw te bouwen. Wat de stichting heeft gebouwd ziet er picobello uit, maar er moet nog worden uitgebreid. Zo is er bijvoorbeeld een kleuterschool, waar nog geen verdieping op staat, terwijl de fundering erop is berekend en er met de bouw al rekening is gehouden met het plaatsen van een eerste verdieping. Die uitbreidingen zijn keihard nodig, want het is nu heel erg proppen in de klassen en de docenten hebben vaak geen eigen ruimte om te zitten en hun lockers te plaatsen. De door de stichting gebouwde scholen zijn zeer populair.
Maar dit zijn, zoals gezegd, andere bedragen dan het bedrag dat wij hebben ingezameld, dus werden er boodschappenlijstjes gemaakt door de docenten van de bezochte scholen, die meer in ons budget zaten. Geen probleem hoor, want ze kunnen zo veel gebruiken aan materiaal.
We hebben vijf scholen bezocht waar de groepen 1 tot en met 4 werden gehuisvest en 3 scholen waar de groepen 5 tot en met 8 werden gehuisvest.
Van het geld hebben we educatief houten speelgoed, sportspullen, zoals badmintonrackets, shuttles, pingpongbadjes, -netten en -balletjes, diverse soorten ballen, honkbalknuppels, schaakborden e.d. , een complete set slaginstrumenten voor de drumband met meerdere maten trommels, xylofoons, bekkens en majorettestokken, een nieuwe laptop en muurverf voor alle schoolgebouwen . Die hebben trouwens allemaal dezelfde kleuren, namelijk wit, groen en vooral ORANJE. Vanwege Nederland. De uit
Nederland meegekregen laptop is natuurlijk ook bij Santos achtergebleven. Santos wilde zo graag laptops om bij zijn woning een ruimte in te richten als internetcafé. Alle kinderen en andere bewoners van zijn dorpje kunnen dan bij hem gratis het internet op. Hij heeft thuis namelijk, als een van de weinigen, WIFI, betaald door Stichting Tileng. Immers nodig voor het werk. Hij moet goed kunnen communiceren met de stichting in Nederland.
Na deze lange dag en vele indrukken vielen we doodmoe in bed. De volgende ochtend waren we nog maar net uit bed toen we rond half 8 een hoop herrie hoorden….. Het bleek tromgeroffel te zijn. Er stonden kleine kinderen (groep 3) in mooie schoolkleding met trommels voor het huis van Santos. Wij gingen snel naar buiten en begrepen toen pas dat de kinderen voor ons kwamen. Directrice Ruci was er met enkele onderwijzeressen bij. We kregen een heuse aubade van de kinderen. Als dank voor de dingen die we met de donaties van familie, vrienden, collegae, bedrijven en een zendingscommissie hadden kunnen kopen voor alle scholen van de Desa. Het was ontroerend. Dit was zo mooi en onverwacht. De kinderen glunderden en sloegen er flink op los op hun trommels. Na een tweetal muziekstukjes liepen ze weer, al trommelend, terug naar school, ons ontroerd en overrompeld achterlatend.
Wij hebben het een bijzondere ervaring gevonden. Met dank aan allen, die dit mede mogelijk maakten.
Tijdens mijn werkbezoek aan de in aanbouw zijnde kleuterschool Pelita Hati en de reeds gerealiseerde projecten (de stichting controleert regelmatig of men zich houdt aan hun onderhoudsverplichting), heb ik ook een lagere school bekeken die nu door de overheid wordt gerenoveerd c.q. gedeeltelijk herbouwd. De lagere school die ik heb gezien ligt in de desa Kemutug Kidul. Het resultaat ziet er goed uit.
De centrale overheid in samenwerking met de regionale overheid wil niet achter blijven bij Stichting Tileng. De stichting heeft de afgelopen jaren veel op dit gebied gerealiseerd in Baturraden in de verschillende desa’s. Het regelmatig aanspreken van de regionale overheid door ons heeft dus geholpen. Bij elke opening van een school hebben we gezegd dat we graag zagen dat zij ook aan de slag zouden gaan met het verbeteren van de schoolgebouwen. Goed voorbeeld doet goed volgen is weer een waarheid als een koe.
Binnenkort worden we dan ook door ons management in Baturraden geïnformeerd welke projecten uit de projectportefeuille gehaald kunnen worden omdat ze door de overheid worden aangepakt. Zo krijgt de stichting meer ruimte om andere (mogelijk kleinere) projecten te realiseren.
Sinds april jl. is na de verkiezingen een nieuwe Bupati, ir. Ahmad Husen, aangetreden. Het is een ingenieur en hij houdt van aanpakken. Ik ben benieuwd hoe hij wil gaan samenwerken met de stichting om mooie projecten te realiseren. De mensen in desa’s verwachten veel van hem. Wij ook.
Ook hiermee ben ik weer aangenaam verrast over het sneeuwbaleffect van de projecten van de Stichting Tileng. Naast directe steun een belangrijke pijler van ons werk.
Op een ochtend – zittend met een bakje thee voor mijn verblijf “Santos Home Stay” in Baturraden Kemutug Lor – zie ik tot mijn verbazing een vuilniswagen langskomen die de vuilnisbakken komt legen. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt en ik kom toch al een groot aantal jaren in Baturraden.
Nu blijkt maar weer eens dat sinds Stichting Tileng actief is in Baturraden Kemutug Lor de mensen zelf ook hard werken aan het verbeteren van hun leef- en woonomstandigheden. Sinds kort denkt men goed na over het milieu in hun desa. Het project is begin 2013 gestart door de mensen in Kemutug Lor zelf. Ze zijn zich bewust geworden dat netheid bijdraagt aan een goede gezondheid. Het afval wordt niet meer op een hoop gegooid in de omgeving van hun huis maar ze doen alles netjes in vuilnisbakken. Deze worden voor een gewoon huishouden eenmaal per week opgehaald. Voor grote vervuilers gebeurt dat driemaal per week. Ze hebben als gemeenschap zelf de vuilnisauto gekocht en betalen ook voor deze dienst. Geweldig, toch?
De door de stichting gebouwde bad- en wasgelegenheden dragen ook bij aan het verbeteren van de hygiëne van de mensen in de desa. Ze wassen zich en doen hun behoeften niet meer in de kali, maar netjes in de wasgelegenheden en op het toilet. Hier komen we nog een keer op terug in een apart verhaaltje met foto’s.
Zo zie je dat het werk van de stichting zijn impact heeft en mensen aan het denken zet. Het is weer eens duidelijk geworden dat onze inzet voor het verbeteren van de leef- en woonomstandigheden niet voor niets is. We moeten dus gewoon door blijven gaan!
Het op de hoogte houden van onze donateurs van het wel en wee van de stichting is een van onze belangrijke pijlers. Binnenkort ga ik, overigens weer op eigen kosten, naar Indonesië, voor mij al weer de dertiende keer. Naast het bezoeken van de projecten van Stichting Tileng blijft het speciaal om mijn privé pleeggezin in de desa’s Baturraden weer te zien. Dit doe ik in de laatste week van onze vakantie. In die week trouwt ook onze (pleeg)kleindochter Tika met Agung. Agung is afgestudeerd als onderwijzer en Tika hoopt in oktober als onderwijzeres af te studeren. Tika heeft deze universitaire studie kunnen volgen dankzij een studiebeurs van Stichting Tileng in het kader van het scholarshipproject.
De rest van de tijd reis ik altijd in andere delen van Indonesië. Nu een deel van de kleine Sunda-eilanden; Bali, Flores, Rinca, Komodo en Lombok. De gordel van Smaragd heeft zoveel mogelijkheden en er is veel te beleven. Ik schrijf daar vaker over.
In de laatste week van mijn bezoek aan Java zal ik ook overleg voeren met de General Manager van Stichting Tileng Indonesia en zijn collega’s, die zetelt in de desa Baturraden. Er is veel te bespreken. Zo zal de afgelopen periode 2011 tot heden worden geëvalueerd en zullen afspraken gemaakt worden voor de komende periode.
Ik zal trachten u tijdens mijn reis, als er voldoende internet is op de kleine Sunda-eilanden, op de hoogte te houden van mijn ervaringen. Mocht dat niet lukken, dan gebeurt dat zeker als ik weer terug in Nederland ben. U zult dan tijdens mijn reis verstoken blijven van de wekelijkse verhalen. Ik vraag daar uw begrip voor.
In juli a.s. pakken we natuurlijk de draad weer op met onze weekendverhalen.
Ik wend mij nu tot mijn “vriendinnen” op Facebook. Waarom zullen jullie denken? Ik vraag jullie naar beide plaatjes te kijken. Een huisje (foto links) wat je veel ziet in de desa’s zoals Tileng, Imogiri en Baturraden. Daar krijgen jullie volgens mij geen mooie woonbeelden bij. Ook geen ideeën hoe je het in zo’n huisje gezellig kunt maken.
Ik denk dat die beelden en ideeën wel naar boven komen als je een door Stichting Tileng gebouwde woning (foto rechts) ziet. Een woning met een woonkamer, 2 slaapkamers, keuken, badkamer en een verandaatje voor de deur. Neem nu in gedachte hoe je zo’n huisje kan inrichten en hoe je er zelf zou willen wonen. Bedenk daarbij dat als je de stichting financieel ondersteunt, zo’n huisje ook echt gebouwd kan worden en een familie in jouw denkbeeldige inrichting zou kunnen gaan vertoeven. In de literatuur heb ik gelezen dat vrouwen betere denkbeelden kunnen ontwikkelen dan wij mannen. Vrouwen wikken en wegen langer, vormen denkbeelden en hebben daardoor meer oog voor nuances en uitkomsten.
Dus dames, maak het waar en help de stichting om (nog) zo’n huisje te kunnen bouwen en blijf het beeld houden hoe een familie zou kunnen wonen in zo’n door jou denkbeeldig ingericht huisje.
Stichting Tileng streeft naar een structurele verbetering van de levensstandaard in een drietal desa’s in Indonesië. Een van de pijlers daarbij is onderwijs. Vergroting van de kansen op een goede opleiding is de beste basis voor een betere toekomst.
ChildRight Fund vecht, gesteund door vele Nobelprijswinnaars, voor het recht van kinderen wereldwijd op een beter bestaan en een betere toekomst. Beter onderwijs is daarbij uiteraard van groot belang.
De overeenkomsten tussen beide organisaties zijn duidelijk en deze vorm geven in een samenwerking ligt voor de hand. Het verheugt ons dat daar inmiddels afspraken over zijn gemaakt. Naast het gebruik kunnen maken van elkaars kennis en netwerk en het waar mogelijk coördineren van bezoeken aan projecten, zijn wij onze samenwerking begonnen met de bouw van een kleuterschool “Pelita Hati”. De bouw zal worden uitgevoerd door ‘onze mensen’ op Java en zal, tot EUR 13.500, worden gesponsord door ChildRight.
Reeds vorig jaar schreven wij: “Op deze school is sprake van een schrijnende situatie. Het gebouw waar onderwijs wordt gegeven is de naam kleuterschool niet waardig”. Gelukkig kunnen we nu schrijven: “De bouw van een nieuwe kleuterschool met vier lokalen is begonnen en oplevering wordt nog dit jaar verwacht”.
We houden u uiteraard op de hoogte.