Skip to main content

Tag: Stichting Tileng

Afschaffing schenkingsrecht voor goede doelen

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

De kranten stonden er de afgelopen weken vol van: het schenkingsrecht voor goede doelen wordt per 1 januari 2006 afgeschaft! Het is nog niet 100% zeker, maar staatssecretaris Wijn van Financiën heeft aangegeven een overeenkomstig voorstel in te dienen en het ziet er naar uit dat er een Kamermeerderheid voor te vinden is. Hoewel deze gedachte al langer leeft, heeft de recente kritiek van Johan Cruyff één en ander blijkbaar in een stroomversnelling gebracht.

Velen vinden schenkingsrecht in zijn algemeenheid al onrechtvaardig, maar dat de overheid een graantje mee pikt bij schenkingen aan goede doelen kan natuurlijk eigenlijk ook niet. Aangezien de Stichting Tileng een ieder die zijn steentje probeert bij te dragen aan de verbetering van de samenleving, op welk gebied dan ook, een goed hart toe draagt, hopen wij dat vele goede doelen van deze maatregel kunnen profiteren.

Aangezien het huidige schenkingsrecht belastingvrije drempels kent (een algemene van EUR 2.582 per 2 jaar en een specifieke voor goede doelen van EUR 4.303 per 2 jaar) is, gezien de nog relatief geringe omvang van onze activiteiten, het directe effect voor de Stichting Tileng niet zo groot. Wij hopen echter uiteraard dat wij, met hulp van onze groeiende schare supporters, een dusdanige groei zullen gaan vertonen, dat ook wij, en daarmee dus ook de mensen op Java, van deze maatregel kunnen gaan profiteren. 

De wereld veranderen begint bij het onderwijs

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

BATURRADEN – Wie de wereld wil veranderen moet vroeg beginnen met het onderwijs. Om die reden is het probleem van de onderwijzers buitengewoon belangrijk. Des te meer omdat een onderwijzer een motivator is, met andere woorden: als het slecht gaat met de onderwijzers, dan gaat het ook slecht met het onderwijs dat zij geven.

“Onderwijs is het belangrijkste element voor de verbetering van de kwaliteit van Human Resources”, zei de voorzitter van de Stichting Tileng uit Nederland, Ton Lange, tijdens een ontmoeting met het hoofd van de openbare school in Kemutug Lor en Karangsalam, Baturraden.

Op dit moment, zei hij, geeft Stichting Tileng voorrang aan activiteiten voor het onderwijs, onder andere via hulp bij de renovatie van drie klaslokalen van de basisschool in Kemutug Lor met vrijwillige bijdragen van de ouders, buren en het gemeentebestuur.

“We zijn er trots op dat de renovatie van de lokalen wordt gesteund door participatie van de bevolking. Om die reden hebben we besloten de hulp voor de renovatie voort te zetten”, sprak Ton Lange.

Afgezien daarvan, ging hij verder, voeren we ook nog een project uit voor schoolmeubilair voor de kleuterschool Pertiwi in Karangsalam. Daarbij is ook inbegrepen assistentie voor het honorarium van de onderwijzer(es) in de hoop dat de kleuterschool zich meer kan concentreren op het onderwijs. “Dat betekent, meer geconcentreerd op het lesgeven en in het bijzonder de aandacht voor de kinderen”, benadrukte hij.

 

Collar robe de mariée en dentelle, Xiangjian exposé montrant une femme plus   Robe De Mariée

féminine et le côté sexy, jupe en dentelle de passer la serpillière rencontre le fantasme féminin, de belles personnes fascinés par le degré Robe De Mariée

!

Steun aan Tileng moet gestroomlijnd

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

CAPELLE AAN DEN IJSSEL – Of het nu voor een koe is of voor een schooltje, de donaties aan de Capelse stichting Tileng worden volgens initiatiefnemer Ton Lange goed besteed. Inwoners van het Javaanse dorp Tileng krijgen sinds acht jaar steun vanuit Capelle waardoor er met de geldelijke steun nu 27 koeien rondlopen, een aantal huizen is gerenoveerd en een school is gebouwd. Genoeg reden om tevreden achterover te leunen? Studente Ontwikkelingsstudies June de Bree (22) vindt van niet. „Er gebeurt inderdaad veel goeds in Tileng, al is er ook een hoop voor verbetering vatbaar.’’

Afgelopen zomer liep De Bree stage voor de stichting Tileng. Ze zegt dat er veel komt kijken bij het opzetten van een ontwikkelingsproject. „Zomaar geld in iets pompen heeft geen zin. Een goed project moet zich bewust zijn van de plaatselijke cultuur.’’ Dat is Tileng zeker, al hoopt June dat er iemand komt die het project vanuit Indonesië leidt. Lange valt haar bij. ,,We zijn inderdaad op zoek naar zo iemand. Zo iemand kan dan de zaken waarnemen en ook de toekomstige doelen van de stichting beter definiëren. Hiermee kunnen we dan het beste rendement uit de stichting halen.” De Bree: “De plaatselijke leidinggevende heeft geen slechte bedoelingen. Maar het is op punten wel te verbeteren.” 

Bezoek aan de projecten

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Aanstaande donderdag 22 september vertrek ik naar Indonesië. Daar zal ik de lopende projecten gaan inspecteren. Ik kijk dan naar de uitvoering in relatie tot ingediende plannen en begroting. Gelet op de tussenberichten vanuit Indonesië mogen daar geen verrassingen uit voort komen. In de eerste week zal ik in Baturraden de lagere school openen en de plannen bezien van de tweede fase.

Tevens zullen er gesprekken gevoerd worden met onze vertegenwoordigers in Baturraden de heren mr. Deskart Sotyo Djatmiko en Tekad Santos. In Imogiri zal ik gesprekken voeren met Renata het meisje dat haar opleiding via de stichting voor een deel betaald krijgt. Ook zal ik daar gesprekken voeren over een plan voor de renovatie van een kleuterschool en ondersteuning onderwijzeressen. Met de vertegenwoordiger van onze stichting Yayasan Mitra Abadi (YMA) zal ik de desa Tileng bezoeken en vooral kijken naar het goedlopende Buffelbankproject.

Tevens zal ik een bezoek afleggen in een van de woongemeenschappen Manggung, Ngalombo, Teken, Tileng, Mloko, Sentul, Ngasem, Nanas, Mandesan, Pugeran, Papringan, Ngrombo, Sawah, Bonagung, Ploso en Nangin binnen desa Tileng. Tussendoor zal ik proberen mij ervaringen te mailen naar het secretariaat zodat u middels de website op de hoogte gehouden kan worden.

Mocht u tussentijds toch met vragen zitten schroom dan niet en mail naar info@tileng.nl.

Donateurs gevraagd

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Donateurs van Stichting Tileng vormen de basis van het bestaan van de stichting. Zij maken het mogelijk dat de stichting geld binnen krijgt om desa Tileng te ondersteunen. Om regelmatig contact te onderhouden met de donateurs ontvangen zij op gezette tijden een nieuwsbrief. Reeds verschenen nieuwsbrieven zijn te lezen en te downloaden van de website. Als donateur blijft u zo op de hoogte van alle ontwikkelingen van de projecten.

Een stichting als de onze heeft te maken met het zgn. vliegwieleffect. Zodra de eerste financiële middelen binnen zijn, kan een project worden gestart. Met de resultaten van een dergelijk project kunnen nieuwe sponsors en donateurs worden geworven, waardoor er weer andere projecten kunnen worden gestart, enz.. Het grootste probleem is om het vliegwieleffect op gang te houden. Een kring van vaste donateurs is daarvoor van groot belang. Wanneer u onze stichting wilt ondersteunen komt dit ten goed aan nog meer projecten op Midden-Java. Zoals u zult begrijpen kunnen wij onze doelstellingen alleen verwezenlijken met de hulp van vele andere mensen.

Wilt u ook donateur worden en het werk van Stichting Tileng steunen? Zo ja, dan is de te volgen procedure eenvoudig. U kunt uw bijdrage overmaken op bankrekening 64.45.17.824 ten name van Stichting Tileng te Capelle a/d IJssel. Zodra uw eerste bijdrage bij ons is bijgeschreven ontvangt u van ons een bevestiging en wordt je opgenomen op de verzendlijst voor verdere publicaties.

Mocht u nog iets willen weten over de stichting dan is dat te vinden op deze website of kunt u met mij contact opnemen,

att bära kläderna verkligen göra kläder Balklänning?
Kall hög personlig bild, ser ut, kylan och kläder, i själva verket var känd som den höga kalla medvetna namn Balklänning.

 

 

 

 

 

 

 

 

Stichting Tileng op geheel Java

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Sinds de oprichting van Stichting Tileng komen er regelmatig verzoeken om financiële steun binnen voor projecten die buiten het statutaire werkgebied van de stichting zijn gelegen. Om de aanvragers niet al te zeer teleur te moeten stellen, kon een aantal van die verzoeken door bemiddeling van onze stichting bij een aantal instanties alsnog worden gehonoreerd.

Omdat het bestuur deze werkwijze, mede gelet op het feit dat het merendeel van die projecten steun verdient, nogal omslachtig vindt, is onlangs besloten de statuten van de stichting aan te passen. Het werkgebied desa Tileng wordt verruimd tot geheel Java, met dien verstande dat het zwaartepunt bij de desa Tileng blijft. 

Indonesië verslag Deel 4 (slot)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Mijn laatste week dat ik actief was voor Stichting Tileng had een verrassend einde. Ik werd namelijk in de gelegenheid gesteld om een ‘nieuwe’ plaats te bezoeken: Imogiri. Vanuit deze plaats waren aanvragen bij Stichting Tileng ingediend met betrekking tot het renoveren van een kleuterschool aldaar. Ik mocht op onderzoek uit in dit voor Indonesiërs zeer heilige plaatsje Imogiri.

Als gevolg van enige miscommunicatie met Mursidi over de plaats van bestemming, kwam ik een uur te laat in Imogiri aan. Dat gaf natuurlijk allemaal niks en ik werd zeer vriendelijk ontvangen door het schoolhoofd, leraressen en de lokale contactpersoon Renata. In de kleuterschool trof ik twee klassen aan met druk knutselende kinderen. Uiteraard was iedereen weer zeer vereerd met mijn komst en werden de kinderen geïnstrueerd om verschillende traditionele Javaanse liedjes voor mij te zingen. Hoewel sommigen om het hardst meezongen, zag ik ook een hoop afgeleide donkere oogjes met een verlegen blik in de richting staren van het vreemde grote blanke wezen dat om een of andere reden in hun klas stond. Toen de kinderen naar huis gingen, kreeg ik de dertig inmiddels bekende handkussen. Dit is een gebruik van kinderen om respect te tonen aan ouderen; alhoewel sommige kinderen mijn hand meer leken te beschouwen als een mooie gelegenheid om hun neus af te vegen.

Mijn gebruikelijke vragenvuur gericht aan alle betrokkenen bij de kleuterschool verliep dit keer uitzonderlijk snel, aangezien Renata goed Engels sprak en alles in hoog tempo voor me kon vertalen. Om deze reden was er nog tijd over om bezoekjes te brengen aan het huis van Renata, andere familieleden en de koninklijke begraafplaats. De reden waarom Imogiri een plaats van betekenis is voor Indonesiërs. Om bij dit heilige kerkhof te komen, was het nodig om een flink aantal traptreden te beklimmen. Ik werd van tevoren dan ook meerdere malen gevraagd of ik wel zeker wist of ik erheen wilde, het was namelijk ONGELOOFLIJK vermoeiend. Na een minuut of tien was ik echter boven met een stel puffende Indonesiërs naast me.

Met een goed gevoel rijd ik even later weg uit Imogiri: het was een mooie afsluiting van mijn laatste week voor Stichting Tileng. Helemaal klaar ben ik echter nog niet, want eenmaal weer thuis bij “oma” wacht het internetcafé op mij waar ik urenlang mijn onleesbare aantekeningen moet gaan transformeren tot leesbare rapporten. 

Indonesië verslag deel 3

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Op een vroege ochtend staat Pabak Mursidi van Stichting Tileng zoals altijd verrassend op tijd voor mijn deur. Dit keer om mij te begeleiden naar het dorp Tileng waar het dorpscomité mij verwacht in het dorpshuis voor een vergadering. Nog half slapend zie ik door de autoruit hoe de drukte in Yogyakarta aan me voorbij trekt: de gebruikelijke motoren afgeladen vol met handelswaar of met complete gezinnen. Ondertussen vraag ik me af hoe een vergadering in Indonesië in z’n werk zal gaan. Ik moet glimlachen als ik me herinner dat Mursidi me een week geleden verzekerde dat het me zeker binnen een week zou lukken om Bahasa te leren. Bahasa is volgens hem namelijk veel makkelijker dan Engels. Helaas bleek een week toch ietwat aan de korte kant te zijn en zal ik weer dankbaar gebruik maken van zijn capaciteiten als tolk.

Op een vroege ochtend staat Pabak Mursidi van Stichting Tileng zoals altijd verrassend op tijd voor mijn deur. Dit keer om mij te begeleiden naar het dorp Tileng waar het dorpscomité mij verwacht in het dorpshuis voor een vergadering. Nog half slapend zie ik door de autoruit hoe de drukte in Yogyakarta aan me voorbij trekt: de gebruikelijke motoren afgeladen vol met handelswaar of met complete gezinnen. Ondertussen vraag ik me af hoe een vergadering in Indonesië in z’n werk zal gaan. Ik moet glimlachen als ik me herinner dat Mursidi me een week geleden verzekerde dat het me zeker binnen een week zou lukken om Bahasa te leren. Bahasa is volgens hem namelijk veel makkelijker dan Engels. Helaas bleek een week toch ietwat aan de korte kant te zijn en zal ik weer dankbaar gebruik maken van zijn capaciteiten als tolk.

Als we ruim twee uur later de inmiddels vertrouwde omgeving binnen rijden zie ik dat iedereen al zit te wachten in de ruimte waar de vergadering zal plaats vinden. Het is de bedoeling dat ik en mijn begeleiders tegenover de dorpelingen gaan zitten, terwijl het dorpshoofd links van mij plaats neemt. Ik zie vele donkere ogen op mij gericht die rustig afwachten wat er gaat gebeuren en ik voel me ineens wel heel reflecterend blank. Het dorpshoofd leidt de vergadering in met een officieel praatje gevolgd door enkele anderen die ook wat te zeggen hebben en uiteindelijk mag ik mijn vragen gaan stellen. Meestal geeft het dorpshoofd alleen antwoord op een vraag, maar af en toe barst er hier en daar ook een discussie los.

Na een tijdje word ik afgeleid door de schalen eten die maar blijven komen waardoor de tafel al snel helemaal vol staat. Terwijl ik me afvraag hoe ik dit in godsnaam allemaal op moet krijgen, maakt het dorpshoofd duidelijk dat het eetpauze is. Het blijft niet bij eten alleen, de moskee wordt nog even snel bezocht en daarna is het tijd voor een fotosessie waarin ik de hoofdrol mag vervullen. De ene foto na de andere wordt geschoten terwijl ik geduldig blijf lachen.

Na toch al gauw een paar uur heb ik de meeste antwoorden op mijn vragen wel te pakken en vraag ik de dorpelingen of ze mij nog iets willen vragen met betrekking tot Stichting Tileng. Mijn vraag wordt verkeerd begrepen en ik krijg vragen op me afgevuurd als: ‘Hoeveel broers en zussen heb je? Wat doen je ouders voor werk?’ Het kost me twintig minuten om ze duidelijk te maken of er nog vragen voor Stichting Tileng zelf zijn.

Na het sluiten van de vergadering maken de dorpelingen dat ze wegkomen en met een licht schuldgevoel vraag ik me af of ik ze met al mijn vragen misschien van hun werk gehouden heb. Tegen mijn verwachting in was de vergadering ook duidelijk voor mij georganiseerd, niet om dingen onderling te bespreken waar ik toevallig getuige van mocht zijn. Tot slot maak ik nog een enorme blunder doordat ik vergeet het dorpshoofd een hand te geven als we weer vertrekken richting Yogyakarta. Gelukkig geeft het allemaal niks en komt hij mij met een glimlach achterna om me alsnog een prettige reis terug te wensen.

Al met al blijft mijn prinsessenbehandeling hier in Indonesië me toch een raar gevoel geven. Aan de andere kant kan ik er maar beter van genieten, want eenmaal in Nederland is dit alles verleden tijd. Zeker aangezien mijn laatste week binnenkort aanbreekt.

Als we ruim twee uur later de inmiddels vertrouwde omgeving binnen rijden zie ik dat iedereen al zit te wachten in de ruimte waar de vergadering zal plaats vinden. Het is de bedoeling dat ik en mijn begeleiders tegenover de dorpelingen gaan zitten, terwijl het dorpshoofd links van mij plaats neemt. Ik zie vele donkere ogen op mij gericht die rustig afwachten wat er gaat gebeuren en ik voel me ineens wel heel reflecterend blank. Het dorpshoofd leidt de vergadering in met een officieel praatje gevolgd door enkele anderen die ook wat te zeggen hebben en uiteindelijk mag ik mijn vragen gaan stellen. Meestal geeft het dorpshoofd alleen antwoord op een vraag, maar af en toe barst er hier en daar ook een discussie los.

Na een tijdje word ik afgeleid door de schalen eten die maar blijven komen waardoor de tafel al snel helemaal vol staat. Terwijl ik me afvraag hoe ik dit in godsnaam allemaal op moet krijgen, maakt het dorpshoofd duidelijk dat het eetpauze is. Het blijft niet bij eten alleen, de moskee wordt nog even snel bezocht en daarna is het tijd voor een fotosessie waarin ik de hoofdrol mag vervullen. De ene foto na de andere wordt geschoten terwijl ik geduldig blijf lachen.

Na toch al gauw een paar uur heb ik de meeste antwoorden op mijn vragen wel te pakken en vraag ik de dorpelingen of ze mij nog iets willen vragen met betrekking tot Stichting Tileng. Mijn vraag wordt verkeerd begrepen en ik krijg vragen op me afgevuurd als: ‘Hoeveel broers en zussen heb je? Wat doen je ouders voor werk?’ Het kost me twintig minuten om ze duidelijk te maken of er nog vragen voor Stichting Tileng zelf zijn.

Na het sluiten van de vergadering maken de dorpelingen dat ze wegkomen en met een licht schuldgevoel vraag ik me af of ik ze met al mijn vragen misschien van hun werk gehouden heb. Tegen mijn verwachting in was de vergadering ook duidelijk voor mij georganiseerd, niet om dingen onderling te bespreken waar ik toevallig getuige van mocht zijn. Tot slot maak ik nog een enorme blunder doordat ik vergeet het dorpshoofd een hand te geven als we weer vertrekken richting Yogyakarta. Gelukkig geeft het allemaal niks en komt hij mij met een glimlach achterna om me alsnog een prettige reis terug te wensen.

Al met al blijft mijn prinsessenbehandeling hier in Indonesië me toch een raar gevoel geven. Aan de andere kant kan ik er maar beter van genieten, want eenmaal in Nederland is dit alles verleden tijd. Zeker aangezien mijn laatste week binnenkort aanbreekt. 

Indonesië verslag Deel 2

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Een typische ‘werkdag’ voor Stichting Tileng begint meestal om een uur of half 8 ‘s ochtends als Meneer Mursidi van YMA (de vertegenwoordiger van Stichting Tileng) mij komt ophalen om me naar Gunungkidul (desa Tileng) te begeleiden. Als we in zijn busje Yogyakarta doorkruisen, barst het al van het leven op straat. Vooral motoren razen om ons heen die soms zoveel spullen vervoeren dat de daadwerkelijke bestuurder erin lijkt te verdwijnen. Meneer Mursidi is een man die altijd lacht. Zelfs als zijn busje het begeeft en hij het busje met mij erin naar de kant moet duwen, blijven zijn tanden glinsteren in het zonlicht.

De weg naar Gunungkidul is lang en vandaar dat we vaak stoppen voor een versnapering. Als ik bevestigend heb geantwoord op de vraag of ik wat fruit wil, wordt er meteen 10 kilo ingeslagen. Als we na niet al te lange tijd weer stoppen om te eten wordt er voor ruim 10 personen eten besteld waar de vliegen vrolijk rondjes boven cirkelen.

Na drie uur rijden door het heuvellandschap – hier en daar een tegenligger ontwijkend – merk ik dat we in Gunungkidul komen. Iedereen kijkt op wanneer ze het rode busje zien passeren. Wanneer ze mij in het vizier krijgen variëren de reacties van verbaasde blikken tot een glimlach of gegil. Even later rijdt het busje schuddend op zijn fundamenten de onverharde toegangsweg op naar het eerste dorp Manggung, een woongemeenschap van desa Tileng. In stilte vraag ik me af hoe lang dit rode busje zal overleven.

De rest van de dag word ik rondgeleid door de dorpen en spreek ik met leraren van scholen, met dorpsbewoners, het dorpshoofd en maak ik kennis met het kalf ‘limosin’, een product van het koeienproject. Ondanks het gebrekkige Engels van mijn tolk Mursidi, verzamel ik in vrij korte tijd al veel informatie. Af en toe vragen dorpelingen of ik niet getrouwd ben. Mijn ontkennende antwoord lijkt geaccepteerd te worden, maar ik blijf natuurlijk een rare verschijning: blank, vrouwelijk en ook nog eens alleen.

Nadat het dorpshoofd van de desa Manggung mij uitgenodigd heeft voor een vergadering met het dorpscomité, begint de terugtocht naar huis. Na drie uur rijden tref ik thuis ‘mijn’ oma die de hele dag bezorgd op de uitkijk heeft gestaan; wachtend tot ik weer terug zou komen.

Indonesië verslag Deel 1

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Van tevoren had ik natuurlijk goede verhalen over Indonesië gehoord, maar dat ik hier als een soort halfgod ontvangen zou worden, had ik niet verwacht. Mijn vierweekse avontuur voor Stichting Tileng begon in Baturraden, waar Santos (de plaatselijke contactpersoon van de stichting) mij zeer warm en hartelijk ontving. Ik heb met hem onder andere de lagere school bekeken waar met steun van Stichting Tileng en de Golfbaan Hitland te Nieuwerkerk aan den IJssel drie nieuwe schoolklassen zijn gebouwd.

Mijn komst aldaar ging gepaard met ongeveer 80 kinderhandjes die mij allemaal tegelijkertijd een hand wilden geven, een klassikaal ‘goedemorgen, miss June’ en veel schalen eten. De klassen zelf ogen solide, kleurrijk en zeer goed onderhouden. Alle kinderen die nog les hebben in oude lokalen zijn dan ook jaloers. Tot mijn verbazing bleek Santos ook nog een interview voor me geregeld te hebben. Ik dacht dat het ging om een lokaal krantje, maar al snel bleek dat de populairste radio-zender mij live wilde interviewen waar 2 miljoen mensen naar zouden luisteren. Help.

Halfgoden zijn natuurlijk nooit zenuwachting, dus dapper beantwoordde ik een uur lang alle vragen met betrekking tot Stichting Tileng van zowel de interviewer als mensen die belden naar de studio. Een geweldige ervaring! Naast het feit dat ik sinds mijn radio-ervaring wereldberoemd ben in heel Midden-Java, verklaarde de machtigste man van de regio mij diezelfde dag nog tot zijn pleegkind.

Dat betekende dat ik in Yogyakarta bij zijn schoonmoeder en zoon mocht gaan wonen. Yogyakarta was na Baturraden namelijk mijn volgende plaats van bestemming. Het is de stad die het dichtst bij het gebied ligt waar Stichting Tileng voornamelijk actief is. Inmiddels ben ik in Yogyakarta en heb ik al verschillende dorpen van Tileng mogen bezoeken. Vol trots lieten de bewoners mij hun koeien zien en de gebouwde kleuterscholen waar alle kleuters mij met een handkus begroetten.

Thuis spreek ik een mix van Bahasa Indonesia en gebarentaal met de oma des huizes, die mij verder de hele tijd uitlacht omdat ik zo lang ben (Lees: Ik = 1.73 m., zij = 1.40 m.). De zoon sleurt mij achterop de motor heel de stad door naar al zijn vrienden, stuk voor stuk ontzettend vriendelijke en lieve mensen. Ik vermaak me hier dus voorlopig nog wel!