Weekendverhalen – Pagina 17

Waarom ik nog steeds donateur van Stichting Tileng ben……

Geschreven door Remco Lange op 1 mei 2015. Gepost in Weekendverhalen.

1. omdat ik in 2000 samen met Ton Lange en Cees van der Jagt aan de wieg heb gestaan van deze stichting en ik mij om die reden alleen al min of meer “schatplichtig” voel;

2. het doorzettingsvermogen van deze stichting om op lokaal niveau op Midden-Java de initiatieven van de lokale bevolking waar te kunnen maken;

3. het geloven in zelfredzaamheid van de lokale bevolking met een steuntje in de rug vanuit Nederland;

4. de resultaten die deze stichting in de loop van de jaren heeft geboekt zijn niet onopgemerkt gebleven in de landelijke en regionale pers in Indonesië;

5. dat er niets aan de strijkstok blijft hangen;

6. dat de onvermijdelijke overhead tot het uiterste minimum blijft beperkt;

7. dat het bestuur zijn werk geheel onbezoldigd uitvoert;

8. dat de kosten voor reizen door bestuursleden naar Indonesië niet ten laste van de stichting komen;

9. omdat de verantwoording van de besteding van de ontvangen donaties transparant is; en ten slotte

10. omdat ik Stichting Tileng een heel warm hart toedraag.

Onlangs kreeg ik ………… (deel 2)

Geschreven door Remco Lange op 24 april 2015. Gepost in Weekendverhalen.

Onlangs kreeg ik onderstaand artikel aangereikt door onze ambassadeur Wouter Muller. Hij vond het een inspirerend artikel over ontwikkelingshulp op een manier waarin hij “Het geheim van Stichting Tileng” in meende te herkennen.

Stichting Tileng is ook gestart vanuit frustratie en teleurstelling over ontwikkelingswerk in de dusuns (woongemeenschappen) in de desa Tileng een van de huidige werkgebieden van de stichting.

Het inspirerende artikel, geschreven door Cris Zomerdijk van Holland Consulting Group (www.criszomerdijk.nl) en op 3 maart gepubliceerd op ManagementSite.nl, willen wij u niet onthouden. Herkent u hier ook het “Het geheim van Stichting Tileng” in? Laat het ons weten.

Vorige week plaatsten wij deel 1

Het artikel (deel 2)

Experimenteren en aansluiten bij potentieel

“We proberen aan te sluiten bij sterke punten die al aanwezig zijn.”

Zo kwamen vroedvrouwen uit het naastgelegen dorp om assistentie vragen over hoe de kinder- en moedersterfte te verlagen en om hun dokterspost te vervolmaken. Dit hadden hun mannen na 12 jaar bouwen maar niet voor elkaar gekregen. Gezamenlijk hebben we de dokterspost afgebouwd en binnenkort komen professionele vroedvrouwen uit Nederland cursussen geven. De trots van deze vrouwen is hierdoor gegroeid en één van hen is nu zelfs in de race voor burgemeester. En dan te bedenken dat een vrouwelijke burgemeester hier echt een unicum is. Haar voorbeeldrol is een inspiratiebron voor andere vrouwen.

Een ander voorbeeld is het stimuleren van de ontwikkeling van kinderen. We zijn begonnen met het organiseren van een kindercircus om hun zelfvertrouwen, creativiteit en plezier te vergroten. Na een jaar blijken de deelnemende kinderen allemaal voorin de klas te zitten en de beste schoolresultaten te behalen. De oudsten zijn inmiddels naar de ‘secondary school’ gegaan en zijn daar zelf met een cursus gestart. Ze ervaren dat creativiteit en inzet leidt tot betere prestaties en meer plezier.

Stichting Tileng:scholarship project

Geef medewerkers verantwoordelijkheid

Het streven is om de Eco Lodge straks zo veel mogelijk door de ‘locals’ te laten runnen, zonder ons. We zijn constant bezig om hun talenten te (h)erkennen en verantwoordelijkheid en initiatief te stimuleren. Als je echter zelf nooit verder bent gekomen dan het naastgelegen dorp en het begrip ‘vakantie’ niet kent, kun je niet verwachten dat ze onze Westerse toeristen direct goed bedienen. We laten onze medewerkers daarom zelf een dag als gast in de lodge verblijven zodat ze ervaren hoe dat is. Daarnaast begint iedereen bij de schoonmaakploeg, daarna naar de keukenbrigade en tenslotte een aantal dagen bij de receptie. Na een paar weken bepalen we pas waar iemand het beste tot zijn recht komt. Bij tijdelijke ‘piekbelasting’ van het ene team wordt er bijgesprongen door een ander team. Zo helpt de wacht regelmatig bij het ontbijt en de schoonmakers staan aardappels te schillen in de keuken.

Stichting Tileng:Handboek implementatie van beleid op lokaal niveau

“Ik raad iedere organisatie aan om nieuwe medewerkers altijd eerst te laten meedraaien in het primaire proces om meer begrip en saamhorigheid te creëren als je daarna op een andere (ondersteunende) afdeling terecht komt.”

Verder hebben we een aantal praktische overlegmomenten om de boel hier draaiende te houden. Wekelijks heb ik met ieder team, van de schoonmaak tot de receptie, een overleg waarin de vraag centraal staat: wat gaat goed en wat kan beter? Ik laat hen dan zelf met oplossingen komen. Je vergroot hiermee op een simpele wijze het eigenaarschap. Zo merkten de receptiemedewerkers dat gasten voor vragen nog vaak naar ons toekwamen in plaats van naar de (lokale) manager. Doordat wij nu niet meer zichtbaar zijn achter de receptie, maar verplaatst zijn naar een minder zichtbaar kantoor, gaan gasten direct naar de manager toe.

Stichting Tileng:hier maken de mensen het verschil

“Het is fantastisch om te zien wat er ontstaat als je durft los te laten en mensen ruimte geeft. Verder roep ik regelmatig dat wij een keer dood gaan en dat ze het dan zelf moeten dragen.”

Ook dat voorkomt het afschuiven van problemen en vergroot het eigenaarschap. Wellicht ook een mooie ‘mindset’ voor de managers in Nederland!

Stichting Tileng:los laten

Blijf denken in mogelijkheden

Je wordt hier constant uitgedaagd om inventief te zijn. Zo bleek dat veel van onze medewerkers een dag na uitbetaling van hun salaris alweer blut waren. De hele familie profiteert hier namelijk mee. En de families zijn groot. Nu hebben we een eigen ‘bank’ gecreëerd waar medewerkers een deel van hun salaris kunnen bewaren tot later in de maand. Ook werken we met computers en een iPad die het gedoe met briefjes, lijsten en werkuren heeft vervangen. Het was verrassend om te zien dat zelfs de (bijna) ongeletterden al snel met de iPad overweg konden en het geeft op managementniveau goed inzicht in het wel en wee van de lodge.

Ook is het erg lastig om samen met de lokale (corrupte) instanties structureel onderwijs en zorgvraagstukken aan te pakken. Politiek is hier namelijk business. Waar je in Nederland om geld te verdienen het bedrijfsleven in stapt, ga je in Afrika de politiek in. En met Justitie en Politie als meest corrupte instanties, hoef je daar dus niet veel van te verwachten.

Wat we nu doen is vraagstukken lokaal en van onderaf oplossen. Zo verbeteren we gezondheid niet via zorgprogramma’s vanuit de overheid maar door bijvoorbeeld met de lokale bevolking drinkwaterputten aan te leggen die het aantal tyfus gevallen drastisch heeft teruggebracht. En het volgende project is koken op efficiënte houtkachels die het houtverbruik (en dus de ontbossing) en de geproduceerde rook drastisch moeten beperken. Veel huizen staan hier zwart van de rook en veel vrouwen en kleine kinderen ademen dit dagelijks in, wat zorgt voor longproblemen op nummer 1 van veel voorkomende ziektes.

Als Google hier in het afgelegen gebied straks wifi-ballonnen in de atmosfeer loslaat (Google ‘Loon Project’) voor een krachtige internetverbinding, voorzie ik weer nieuwe mogelijkheden!

Lange-termijn commitment

Na zo’n 6 jaar zijn we best trots op de toegenomen bedrijvigheid en ondernemerschap in deze regio. Er is hier een ‘middenstand’ ontstaan en een actieve dorpsgemeenschap die zelf initiatieven ontplooit. Met een klein beetje effort kun je hier een enorme impact veroorzaken. Niet door snel iets veranderen of het geld over de balk gooien, maar door een wederzijds commitment en langjarig te blijven ontwikkelen.

Ook managers in Nederland zou ik als tip willen meegeven om meer in oplossingen te denken dan in onmogelijkheden. En degenen die zijn ideeën en kennis wil delen of van een sabbatical in Tanzania wil genieten, zijn van harte welkom om hier een bijdrage te leveren….

Stichting Tileng:Beleidsplan 2014 – 2015

Drie leerinzichten voor de manager

Veranderen vanuit trots: interessant in de aanpak van Herman en Marion is dat zij niet werken met ‘blauwdrukken’ maar veranderen vanuit experimenteren, dialoog en nieuwsgierigheid. Het veranderproces volgt geen geplande structuren. Het pad ontstaat door erop te lopen en de ontwikkeling komt voort vanuit energie en intrinsieke motivatie. Al doende leert men van elkaar en als initiatieven moeizaam verlopen dan wordt er niet direct ingegrepen door Herman en Marion, maar samen gekeken waar kansen voor verbetering liggen.
Werken vanuit de bedoeling: in een omgeving waar de ‘systeemwereld’ allang niet meer ondersteunend is aan de ‘leefwereld’ ontstaan plekken waar individuen zelf het heft in handen nemen. Het aansluiten en ondersteunen van deze bronnen van vernieuwing is de belangrijkste taak van de ‘leiders’. Alle activiteiten ontstaan van onderaf, door te observeren wat de lokale gemeenschap nodig heeft en hen te vragen zelf met voorstellen te komen. Dit start bij het inleven en begrijpen van de lokale cultuur. Begrippen als ‘corruptie’ en ‘diefstal’ komen in een ander licht te staan als je snapt waarom dit gebeurt. De leiding is ‘slechts’ de facilitator, stimuleert zelforganisatie en biedt waar nodig een klankbord, een klein zetje in de goede richting of een paar kritische vragen om de ander op weg te helpen.
Helpen met de handen op de rug: in het kader van onze landelijke discussies over eigen kracht, zelfredzaamheid en participatiemaatschappij is het interessant om te zien wat er ontstaat als je durft los te laten. Hulp maakt mensen lui en vermindert de eigen verantwoordelijkheid. Herman en Marion hebben er juist voor gekozen om te helpen met de handen op de rug. Een andere ‘mindset’ waarbij de regie zoveel mogelijk bij de lokale bevolking blijft liggen. Of zoals Jan Rotmans het stelt, het gaat niet om zorgen voor, maar zorgen dat…

Onlangs kreeg ik ………… (deel 1)

Geschreven door Remco Lange op 17 april 2015. Gepost in Weekendverhalen.

Stichting Tileng is ook gestart vanuit frustratie en teleurstelling over ontwikkelingswerk in de dusuns (woongemeenschappen) in de desa Tileng, een van de huidige werkgebieden van de stichting.

Het artikel

“Slechts 5 tot 15 procent van ontwikkelingsgelden komt uiteindelijk op de juiste plek terecht.”

Dat kan en moet anders. Helpen met de handen op de rug. Oftewel, ondernemerschap en eigen initiatief stimuleren om duurzame resultaten te bereiken. Hoe realiseer je dit in een afgelegen berggebied in Tanzania waar de bevolking van minder dan 1 dollar per dag moet rondkomen? Hoe bereik je meer toegevoegde waarde met ontwikkelingsinitiatieven en hoe ga je om met taaie patronen? Ik vroeg het Herman en Marion, sociale ondernemers en eigenaren van MamboViewpoint Eco Lodge. Zes jaar geleden gestart vanuit frustratie en teleurstelling uit eerdere ontwikkelingsprojecten, besloten zij dat het beter en anders kon. Gezien de hedendaagse roep om eigen kracht, ondernemerschap en verandering, een interessante casus ook voor managers in Nederland.

Stichting Tileng:onze werkwijze

Ontwikkelingswerk is big business

“Hulp bieden maakt mensen afhankelijk.”

Van ongebruikte viskotters, tot kapotte waterpompen en ongebruikte scholen. Herman en Marion hebben het tijdens eerder ontwikkelingswerk allemaal voorbij zien komen, evenals de ongewenste neveneffecten en dure overhead van veel ontwikkelingsprojecten.

Stichting Tileng:bestedingsgarantie

“Ontwikkelingswerk is een business geworden; de ziel is eruit.”

Veel projecten zijn vooral vanuit de ‘donors’ gericht: snel ‘succes’ en mooie plaatjes. Als de hulporganisaties weg zijn stort het weer net zo hard in, bijvoorbeeld omdat er dan wel een school gebouwd is maar vergeten is om leraren te organiseren. De goede doelen zijn een industrie verworden die zichzelf in stand houdt. Als het effectief zou gebeuren, drogen de oneindige stroom giften op en raken de ontwikkelingswerkers hun baan kwijt. Zo hebben de goede bedoelingen vele landen afhankelijk gemaakt van externe hulp en wordt het in deze ontwikkelingslanden vooral gezien als goede mogelijkheid om er persoonlijk beter van te worden. In ‘donor darling’ Tanzania is maar liefst 40% van het nationaal inkomen afkomstig van donorgelden.

Stichting Tileng:aanvulling salarissen leraren

Ontwikkeling komt van onderaf

In onze filosofie ontstaat echte ontwikkeling alleen als je mensen voedt met ideeën, kennis en informatie en niet met geld. Een klein duwtje is vaak genoeg om successen te realiseren.

Stichting Tileng:over ons

“Schaf de ontwikkelingshulp af en stimuleer bedrijvigheid en vooral trots van de lokale bevolking.”

Het hart van ons project bestaat uit een eco lodge met ruimte voor zo’n 32 toeristen, gerund door lokale mensen. De lodge vormt de plek waar ‘locals’ toeristen ontmoeten. Waar ideeën ontstaan en waar vrijwilligers en toeristen verblijven om hun steentje bij te dragen via de aanverwante stichtingen MamboSteunPunt en Jamiisawa. De lodge is hiermee geen doel op zich maar een vliegwiel voor ontwikkeling. Zo kan hier een expert uit bijvoorbeeld Nederland praten met een lokale boer en direct ideeën uitwisselen over hoe hij zijn melkproductie kan vergroten.

Stichting Tileng:Geef mensen geen vis

“Ik gun iedere organisatie een ontmoetingsplek waar vanuit spontane ontmoetingen, inspiratie en enthousiasme ontstaat.”

De lodge is tot stand gekomen door de hulp van in totaal 1.000 lokale mensen die in kleine shifts 1,5 jaar hebben gewerkt aan de bouw van de lodge. Naast verspreiding van inkomen voor een grote gemeenschap leidde dit ook tot het versterken van skills en eigenwaarde. Bovendien gaf het Herman en Marion de gelegenheid de meest initiatiefrijke personen te selecteren om MamboViewpoint Eco Lodge te runnen. Een prachtige selectie ‘aan de poort’ en tegelijkertijd stimulans en draagvlak in het dorp.

Gedurende de bouwperiode was een ieder welkom om vragen te stellen en ideeën uit te wisselen. Te beginnen met iedere morgen een ‘morning prayer’. Tijdens deze dagopening krijgt een ieder de gelegenheid om actuele vragen of problemen te delen en worden direct oplossingen aangedragen.

De lodge zorgt nu voor continuïteit en diepgaande kennis van de kansen en valkuilen in dit gebied. Er kan tijdig bijgestuurd worden en initiatieven worden direct ingebed in de lokale gemeenschap. Dit in tegenstelling tot veel traditionele ontwikkelprojecten die na afronding een stille dood sterven.

Stichting Tileng:“Buffelbank”

Werken vanuit de bedoeling

“Veel projecten worden geïnitieerd vanuit een Westerse ‘mindset’ en achter een bureau ver weg van de plek waar de ontwikkeling dient plaats te vinden.”

Als je aansluit bij de praktische kennis en behoefte van de lokale mensen en deze verbetert, bereik je veel meer. Zo heeft een vrijwilliger de vrouwen hier in de gemeenschap geleerd hoe zij van melk, kaas en yoghurt kunnen maken. Hun inkomsten én hun trots is daarmee gegroeid. Een jongen uit het dorp heeft hier in de lodge geholpen met het aanleggen van lampen op zonne-energie. Hij heeft nu een bloeiende handel opgebouwd voor de lokale bevolking in de omringende dorpen. Weer een ander heeft een business opgebouwd met het maken van daken van palmbladeren (Makuti), wat hij geleerd heeft bij de bouw van de lodge.

Het mooie is dat wij als eigenaren van de Eco Lodge dagelijks worden geconfronteerd met dezelfde problemen als de lokale bevolking. Hierdoor trekken we gezamenlijk op bij uitdagingen en hebben we een groot potentieel om huidige en toekomstige vraagstukken aan te pakken. Managers in Nederland kan ik van harte aanbevelen om vaker af te dalen naar de échte leefwereld om daar je bijdragen te leveren.”

Stichting Tileng:“Buffelbank”

Een corrupt systeem doorbreken

De corruptie zit hier in alle lagen van de samenleving en dit systeem is te hardnekkig om te veranderen. Zo is het lokale bestuur totaal verlamd doordat al het geld wat er binnenkomt verdwijnt in de zakken van de burgemeester en zijn vrienden. Er blijft zogenaamd niets meer over voor bijvoorbeeld schoolboeken of betere wegen. Op kleine, lokale schaal is daar nog wel enige invloed op uit te oefenen. Het dorpsbestuur geven we nu bijvoorbeeld geen geld meer, maar laten we zelf een lijst maken van prioriteiten en projecten. Arbeid en materialen worden vervolgens vergoed op basis van werkelijke bestedingen, we betalen rechtstreeks aan de ‘shopkeepers’ en de werkers. Tevens houden we een oogje in het zeil bij de voortgang. Bij de projecten zoals de bouw van vier nieuwe bruggen twee jaar geleden moeten lokale mensen ook altijd een eigen bijdrage leveren en voelen zich daardoor ook mede-eigenaar.

Stichting Tileng:bewoners bepalen

Volgende week deel 2.

Waarom ben ik donateur …………

Geschreven door Remco Lange op 10 april 2015. Gepost in Weekendverhalen.

In het verhaal van 27 juni jl. deed Stichting Tileng de volgende oproep; “Heeft u een verhaal dat verband houdt met het werk van Stichting Tileng en u wilt het kwijt op onze site, laat het ons weten via info@tileng.nl”.

Het heeft even geduurd maar ja, ik heb ook een verhaal.

‘Waarom ben ik donateur van Stichting Tileng, nou gewoon daarom’.

Ik geloof niet dat dit, ‘nou gewoon daarom’, zomaar als een weekendverhaal geplaatst gaat worden. Ik zal een betere uitleg geven, welnu daar komt-ie.

Jaren geleden was ik donateur van wat toen nog Foster Parents Plan (FPP) was. Er was een jongetje in Sri Lanka dat ik ondersteunde. Met Kerst kwam er weer een tranen trekkende uitzending op de TV en besloot ik nog een kindje er bij te nemen. Dat werd er een uit Sierra Leone. Maar daar brak een burgeroorlog uit en besloot FPP dat er maar een kindje van ergens anders moest worden. Even daarna kwam naar buiten wat de directeur van FPP verdiende, voor ongeveer 3 dagen werk in de week, dat schoot drie dubbel dik in mijn verkeerde keelgat.

Ik had even daarvoor een hernieuwde kennismaking gehad met een oude schoolvriendin, die getrouwd was en nog steeds is, met Ton Lange. Ton maakte in 1997 een rondreis in Indonesië zag hoe FPP werkte in de desa Tileng en werd daar niet blij van en besloot in 2000 zelf een stichting op te richten. U allen wel bekend als Stichting Tileng.

Ton zocht donateurs. Dus was de keuze snel gemaakt. De directeur van FPP kon van mij de welbekende boom in en ik stopte met de betaling, maar stortte het bedrag op de rekening van Stichting Tileng.

Ik kreeg in die tijd nog een papieren maandbrief met weetjes en verhalen via de post binnen. Na verloop van tijd ging dit via e-mail. Ton typte, en na 15 jaar nog steeds, zich blauwe vingers om donateurs te werven. Wat vaak lukte, soms ook niet.

Wat ik wel miste was reclame op de tv. Tot ik hoorde dat daar veel geld naar toe gaat en dat volgens mij beter besteed kon worden.

Na de grote inzameling voor de Tsunami slachtoffers in het verre Oosten wist ik het zeker, er blijft veel aan de bekende strijkstok hangen. Na ruim een jaar was er nog niets aan de situatie van veel bewoners van bijvoorbeeld Sri Lanka gedaan, omdat er grote sommen geld naar toegestuurd werden, die besteed werden aan de plaatselijke projectontwikkelaars die er bruiloftsfeesten mee betaalde.

Weet u nog de aardbeving in 2006, waarbij een net afgerond project in de desa Imogiri ingestort was? Woningen en herbouwde scholen. Binnen een maand werd door de stichting al begonnen met de bouw van noodwoningen voor de getroffen bevolking. Zonder de hulp of centjes van Nederlandse tv inzamelingsactie(s) die ook weer op touw waren gezet en waar veel bekende Nederlanders aan mee werkten.

Nu zie ik vaak de foto’s van scholen en nieuwe stenen huizen die door de stichting gerealiseerd zijn. Zonder dure reizen van ambassadeurs en cameraploegen die er een mooie rapportage van maken van het geld wat volgens mij eigenlijk bestemd is voor de daar aanwezige bevolking.

Zoals Ton al een keer uitgelegd heeft gaat alles wat aan donaties binnenkomt voor 99% naar de projecten naar de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden. In Indonesië, Baturraden, huist het management van de stichting dat er voor zorg draagt dat alle financiën en de uitvoering van de projecten goed in de gaten wordt gehouden.

Nou en daarom ben ik al 15 jaar donateur van de stichting. Want Stichting Tileng steunt de desa’s en mijn man en ik steunen Stichting Tileng.

(Red.: Naast het donateurschap hebben Joke en haar man ook een tijd lang het scholarship project gesteund. Hulde.)

Stichting Tileng, voor hulp die écht het verschil maakt

Geschreven door Remco Lange op 3 april 2015. Gepost in Weekendverhalen.

Stel je voor dat in Nederland drie keer zo veel mensen zouden leven. Hoe zou het dan met onze welvaart zijn gesteld? Zou een dak boven ons hoofd dan ook vanzelfsprekend zijn? En goede scholing voor ieder kind? Waarschijnlijk niet.

Op het eiland Java in Indonesië ervaren ze dat dagelijks. In de duizenden dorpjes (desa’s) op het eiland is bijna niets vanzelfsprekend. Leren lezen of schrijven bijvoorbeeld, laat staan een normale opleiding volgen. Een fatsoenlijk dak boven je hoofd, of de mogelijkheid om een eigen bedrijfje te beginnen. Voor al deze dingen is geld nodig. En dat is nou precies wat er niet is.

Zonder hulp komen veel dorpelingen onmogelijk uit deze vicieuze cirkel. Daarom maakt de Stichting Tileng zich al vijftien jaar sterk voor een betere leefsituatie op Java, in het bijzonder voor de inwoners van de dorpjes Tileng, Imogiri en Baturraden. Niet door noodhulp te organiseren vanuit Nederland, maar door op Java samen met de lokale bevolking te kijken naar wat het beste helpt. En deze hulp ook ter plaatse te organiseren.

De stichting bouwt bijvoorbeeld huizen en scholen, verleent studiebeurzen en helpt bij het opzetten van veestapels (de ‘Buffelbank’). Op deze manier hebben de dorpelingen er niet alleen nu, maar ook de rest van hun leven baat bij en kunnen zij eindelijk uit die vicieuze cirkel komen. Een opleiding betekent een beter arbeidsperspectief, een dak boven het hoofd zorgt voor een beter leefklimaat en een eigen bedrijf zorgt ook op de lange termijn voor inkomsten. Hulp dus die écht het verschil maakt!

Dankzij de projecten kan de bevolking steeds meer gaan ‘leven’, in plaats van overleven. Inwoners die hun leven dankzij de hulp weer wat meer op de rit hebben dienen bovendien als voorbeeld voor anderen. Zo rolt de bal van de stichting op een effectieve manier de goede kant op.

De projecten van de Stichting Tileng zijn ook bijzonder omdat de lokale bevolking er van begin af aan nauw bij is betrokken. Sterker nog: de stichting bedenkt de projecten niet zelf, het is de bevolking die plannen voor projecten indient. De inwoners weten immers als geen ander waar het meeste behoefte aan is. Via een speciaal team van de stichting op Java belanden de plannen vervolgens bij het bestuur in Nederland voor goedkeuring.

Als iemand een plan indient moet het wel aan een aantal voorwaarden voldoen. Zo moet onder meer een realistische begroting zijn uitgewerkt en is het belangrijk dat de bevolking de plannen ondersteunt. Op die manier raakt iedereen erbij betrokken. Dit draagvlak draagt in grote mate bij aan het succes van de projecten.

Door middel van frequente rapportages weet de stichting op elk moment hoe een project vordert. Alle rapportages bevatten onder meer een verantwoording van de uitgaven en foto’s zodat vanuit Nederland kan worden meegekeken. De stichting maakt daarnaast zelf amper kosten; al het werk is vrijwilligerswerk. Dure overhead is er niet. Op deze manier gaat iedere euro rechtstreeks naar de dorpen in Java, voor zichtbaar effectieve hulp. Stichting Tileng geeft zelfs een bestedingsgarantie van 99 procent. Dat is gerust uniek te noemen!

Dankzij deze uniek werkwijze hebben de afgelopen vijftien jaar al heel wat inwoners van de desa’s hun eigen idee werkelijkheid zien worden. Zij leiden nu een beter bestaan. Maar het werk is nog lang niet klaar. Ook de komende jaren gaat de stichting onvermoeibaar verder met het verbeteren van het woon- en leefklimaat op Java. Dat kan alleen niet zonder uw hulp. Word ook donateur en help op een manier die écht het verschil maakt!

Cerita dari ……… / Het verhaal van ……..

Geschreven door Remco Lange op 27 maart 2015. Gepost in Weekendverhalen.

(In het Indonesisch en Nederlands)

Hallo, Yayasan (Stiching) Tileng yang saya cintai dan saya banggakan..saya dan rekan rekan guru taman kanak kanak pertiwi kemutug lor baturaden mengucapkan banyak terima kasih atas bantuan honor buat saya dan teman teman.

Saya dapat melanjutkan Sl pendidikan anak usia dini untuk menambah pengetahuan.

Dan sangat penting untuk mendidik anak ank usia dini.

Saya dan teman teman sangat senang honor dari tileng sangat bermaanfaat untuk kami.

Karena kami hanya terima honor 100.000 per bulan. Itupun kalau masih ada sisa.

Yayasan tileng sangat berjasa. Dan kami mohon honor itu dapat di tambah nominalnya.

Karena masyarakat d sekitar kami yang bersekolah belum mampu membayar iuran lebih. Rata-rata buruh. Menjadikan prihatin mereka hanya memberi sumbangan rp15.000 setiap bulan.

Honor dari tileng sangat membantu sekali untuk saya dan rekan-tekan guru. Dapaf di gunakan membeli sepatu..baju seragam.

Saya dan teman – teman dapat membeli keperluan mengajar dan mendidik anak anak bila honor dari stiching tileng di berikan kepada kami.

Terima kasih Stiching Tileng.

Salam untuk semua donatur Yayasan (Stiching) Tileng.

Cerita dari ……… / Het verhaal van …….. Uji Rujinah

(Vertaling Bari Muchtar)

Hallo Stichting Tileng, waarvan ik hou en waar ik trots op ben. Ik en de collega’s onderwijzers van kleuterschool Pertiwi Kemutung Lor, Baturraden, spreken onze dank uit voor het honorarium voor mij en mijn collega’s.

Op jonge leeftijd kon ik verder studeren tot het S1-diploma om meer kennis te vergaren.

Het is heel belangrijk dat de kinderen in hun jonge jaren onderwijs krijgen.

Ik en mijn vrienden (red.: collega’s) zijn heel blij met het honorarium van Tileng en dat is heel nuttig voor ons. Want wij krijgen alleen Rp.100.000 (red.: EUR 8,30) per maand als honorarium. En dat gebeurt alleen als er (red.: op school) wat overblijft.

Tileng bewijst een goede dienst. En wij verzoeken jullie ons meer honorarium te geven. Want mensen in onze omgeving kunnen geen extra schoolgeld betalen. De meeste mensen zijn arbeiders. Het is zorgelijk dat ze alleen Rp.15.000 (red.: EUR 1,25) per maand kunnen bijdragen.

Het honorarium van Stichting Tileng helpt mij en mijn collega’s heel veel. We kunnen daarmee schoenen en uniformen kopen.

Ik en mijn vrienden kunnen dan benodigdheden kopen waardoor we les en onderwijs aan de kinderen kunnen geven wanneer Stichting Tileng ons honorarium betaalt. Onze dank daarvoor, Stichting Tileng.

Heel veel dank.

Groetjes aan alle donateurs van Stichting Tileng.

Stichting Tileng: Uw steun is hard nodig. Wordt donateur!

Stichting Tileng en De strijkstok

Geschreven door Remco Lange op 20 maart 2015. Gepost in Weekendverhalen.

Nog steeds bestaat grote belangstelling voor de strijkstok (volkomen terecht) en hoeveel er wel niet aan blijft hangen.

Ook Stichting Tileng krijgt die vraag nog steeds regelmatig. Wij willen dus nogmaals benadrukken dat er bij ons niets aan de strijkstok blijft hangen. Sterker nog, er is geen strijkstok. Stichting Tileng geeft geen geld uit aan fundraising noch aan de eigen organisatie. Ook reizen naar de projecten in Indonesië worden volledig door het desbetreffende bestuurslid of de vrijwilliger zelf betaald. Iedereen die actief is voor Stichting Tileng doet dat geheel belangeloos en ook nog eens met veel plezier.

Stichting Tileng kan daarom de volgende bestedingsgarantie afgeven:

“Van alle donaties en sponsorgelden die Stichting Tileng ontvangt wordt meer dan 99% besteed aan projecten in Indonesië.”

Al uw donaties komen daarom echt op zijn plek – en dus in Indonesië – terecht. Vandaar onze 99% bestedingsgarantie.

Dit kan worden bereikt doordat alle betrokkenen hun activiteiten voor de stichting geheel belangeloos verrichten en doordat alle overige kosten door bestuursleden, vrijwilligers en een aantal fantastisch meewerkende bedrijven voor hun rekening worden genomen. Ook kantoor- en vergaderruimte, inclusief faciliteiten, worden kosteloos ter beschikking gesteld.

Met andere woorden, wie Stichting Tileng financieel steunt, kan er op rekenen dat het geld rechtstreeks wordt besteed aan projecten van, voor en door de mensen uit de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden.

Stichting Tileng steunt de mensen uit de desa’s, steunt u Stichting Tileng?

Zo welkom (Selamat Datang)

Geschreven door Remco Lange op 13 maart 2015. Gepost in Weekendverhalen.

het voorjaar begint bij mij voor het raam
je bloemen ontluiken ze dienen zich aan
als voorbode voor wat misschien nog komt
nu jouw lente is begonnen
en mijn winter verstomt

ik was op zoek maar niet naar jou
ik was op zoek naar iets in mij

de toekomst begint altijd onverwacht
en alles is anders dan ik eerst had gedacht
en het leven verloopt als toeval niet bestaat
nu jouw lente is begonnen
en ik mijn winter verlaat

ik was op zoek maar niet naar jou
ik was op zoek naar iets in mij
ik was op zoek naar Indië in mij
maar jij had een hart en jij had een oog
jij hebt een hart en een oog en een oor
voor het moederland in mij

‘k voel me zo welkom in je lijf en in je leden
zo welkom in je toekomst en verleden
zo welkom in je hart en in je handen
ik wil in heel je leven landen

zo welkom (selamat datang)

U bent zo welkom als donateur van “mijn” Stichting Tileng! Mag ik u verwelkomen?

Een prachtige vakantie op Java

Geschreven door Remco Lange op 6 maart 2015. Gepost in Weekendverhalen.

Marieke en Anje hebben afgelopen augustus een rondreis gemaakt door Java. Voordat zij aan deze trip begonnen, hebben zij eerst nog een aantal tips gevraagd aan Stichting Tileng. Uiteraard is toen aangegeven, dat zij ook Baturraden moesten aandoen en de projecten van Stichting Tileng op hun ’to do’ lijstje zetten. En ben je in Baturraden, dan is er geen betere plek om te verblijven dan bij Santos Homestay. De Homestay van Succi en Tekad Santosa, onze vertegenwoordigers in Indonesië. En dat dat geen loze beloftes waren, bleek wel uit het enthousiaste schrijven wat wij van Anje en Marieke mochten ontvangen! Zij vielen ook nog eens extra met hun neus in de boter. Want tijdens hun verblijf bij Santos Homestay, trouwde de oudste zoon van Succi en Santos. En natuurlijk waren zij ook uitgenodigd om de bruiloft en de daarbij behorende ceremonies bij te wonen. Mede daardoor werd hun verblijf in Baturraden het hoogtepunt van hun reis. Zij voelden zich er helemaal bij horen, zo gastvrij zijn Succi en Santos. Tijdens deze bruiloft maakten zij ook kennis met de schoonzoon van Succi en Santos. En, toeval bestaat niet, hij en zijn familie kwamen uit het dorp waar Anje geboren was!

Niet alleen de bruiloft, maar ook Baturraden zelf en zijn prachtige omgeving en natuurlijk de bezoeken aan de projecten van Stichting Tileng waren zeker de moeite waard. Om met eigen ogen te kunnen zien wat Tileng allemaal al gerealiseerd heeft. Door de regen hebben zij niet alles kunnen zien, maar zij hebben toch 4 scholen kunnen bezoeken. Door het enthousiasme van Santos (en de leerkrachten en leerlingen) voelen Anje en Marieke zich nu ook verbonden met Baturraden en Stichting Tileng.

Heeft u ook plannen om naar Indonesië te gaan en wilt u ook met eigen ogen zien wat Stichting Tileng al gerealiseerd heeft, dankzij u, dankzij alle donateurs en sponsors? Schroom dan niet om contact met ons op te nemen!

Stichting Tileng zijn we met zijn allen, niet waar?

Onze ondersteuner doet verslag

Geschreven door Remco Lange op 26 februari 2015. Gepost in Weekendverhalen.

Stichting Bersama wil graag, via Stichting Tileng, verslag doen van haar ervaring tijdens een werkbezoek aan Indonesië. Weliswaar deze keer geen reis in het werkgebied van de stichting, maar wel met het bekende doel. Gebieden leren kennen en er voor zorgen dat de mensen het, ook in die gedeelten van Indonesië, economisch beter krijgen, door het aanzetten van toeristen om daar naar toe te gaan!

Een reis naar Aceh en het Leuser park Sumatra.

“Bersama” bestaat al plus minus 15 jaar en is onderhand ook al bekend bij het Indonesisch Departement van Toerisme in Indonesië. Het voordeel van deze bekendheid is dat Stichting Bersama regelmatig een uitnodiging krijgt om op hun kosten een kennismakingsreis te maken naar streken waar nog weinig toeristen komen. Er wordt wel van ons verwacht dat wij die streken en plaatsen promoten in Nederland en onder de aandacht brengen van potentiële reizigers.

Deze kennismakingsreizen hebben een vol programma. Bezichtigen van hotels, restaurants en toeristische plaatsen/attracties. Het zijn lange dagen. Zo’n dag ziet er als volgt uit: om 06.00 uur ontbijt en om 06.30 op stap. De lunch wordt tussendoor genuttigd of je wordt uitgenodigd voor een lunch bij een plaatselijke of regionale hoogwaardigheidsbekleder(s). Lunchen met begroetingen en vele lange speeches. Meestal zijn we dan, na een officieel diner, om plusminus 23.00 terug in het hotel.

Dan volgt aantekeningen uitwerken, thuisfront inlichten en dan naar bed. Geen medelijden hebben hè, ik doe het graag. Slapen doe ik wel in het vliegtuig naar huis.

Voor de laatste reis werden we uitgenodigd om naar Aceh te komen, waar een “Travel Fair” werd georganiseerd. Een grote hal vol met lokale organisaties die hun hotels, reizen, enzovoort aanprijzen. Van ons wordt dan verwacht dat wij alles nalopen en daarna de wederzijdse presentielijsten tekenen. Deze lijsten moeten dan na afloop worden ingeleverd zodat men een overzicht heeft van elkanders aanwezigheid.

We begonnen in Bandar Aceh voor de 3 daagse fair. Het vond plaats in een groot hotel waarop de begane grond de fair was opgesteld. Een drukte van belang. In de stands lagen natuurlijk de mooie folders mooi te zijn. Het is te vergelijken met de Vakantiebeurs in Nederland.

Aceh Bandar is erg mooi en ontzettend schoon. Je merkt dat het streng moslim gebied is. Verder heerst hier de Sharia, de moslim wetgeving. De dames dragen geen korte rokken en moeten schrijlings achterop de brommers zitten en in de etablissementen is geen alcohol te verkrijgen, zelfs Bintang niet. Wel zijn er overal koffiehuizen, niet te verwarren met onze koffieshops. Maar toch ook wel weer een beetje. De koffie van Aceh is door heel Indonesië bekend om de smaak en kwaliteit. Deze koffiehuizen worden druk bezocht door jongelui. Voor de deur staan de gehele dag veel brommers. Er wordt alleen koffie geserveerd en eventueel wat zoetigheid. Wij werden uitgenodigd om ook een bakje te nuttigen. Het is inderdaad hele goede koffie met een, voor mij, toch wel “bekende” smaak. Bij navraag en veel ontkenningen bleek de smaakmaker van de koffie, een geringe hoeveelheid Hasjiesj te zijn. Delen van de plant worden meegekookt en verleent de smaak en andere ingrediënten aan de koffie. Heeft mij wel bijzonder goed gesmaakt en ik heb er heel lekker op geslapen.

Je ziet duidelijk in de stad de gevolgen van de tsunami wat een grote impact had op de bevolking. Geen wonder met plus minus 170.000 doden en boten die ver van de oceaan in de stad zijn terecht gekomen. Zie hiervoor de bijgevoegde foto’s.

De 2e foto is een werkboot van de elektriciteit maatschappij die bezig was met het leggen van een zeekabel. Deze boot ligt nu op plusminus 3 kilometer van de zee. Men vermoedt dat onder deze boot nog lichamen liggen. De boot is nu een publiekstrekker.

Van Bandar Aceh vertrokken we, een uurtje varen met een fastboat, naar Pulau Weh op het noordelijkst puntje. Een prachtig eiland, te vergelijken met Bali 30 jaar geleden. Hier begint ook de Nul Kilometer van Indonesië. Ook hier zijn de gevolgen van de tsunami duidelijk zichtbaar.

Het eiland is bekend onder de backpackers die gewend zijn op onbekende plaatsen te komen die nog niet door de toeristenstroom is ontdekt. Het nadeel is dat langs de kust veel kliffen zijn zodat het veel trapjes lopen is om op het hagelwitte strand te komen.

Na dit onderdeel terug naar de hoofdstad en met het vliegtuig naar Medan en dan door naar het noordelijk deel van het Nationaal Leuser Park. Dit gedeelte is, in tegenstelling met Bukit Lawang, bij de toeristen onbekend. Degenen die hier komen zijn echte natuurliefhebbers die dagenlang door de jungle heen trekken op zoek naar wilde Orang Utans, Gorilla’s, Gibbons, Neushoornvogels, enzovoort. een prachtig gebied maar helaas voor ouderen onbegaanbaar, daar men door de jungle heen moet, die gekenmerkt wordt door ravijnen, smalle wildsporen en hoogteverschillen.

De logementen zijn ook erg basic.

Na dit achter ons gelaten te hebben ging we over de weg naar het “eiland” Samosir in het Tobameer. Ik heb weer wat bijgeleerd, daar ik niet wist dat Samosir een schiereiland is. Vroeger kon je gewoon over de weg naar het eiland komen, nu moet er een brug worden overgestoken. In het verleden hebben de koloniale machthebbers de verbinding met het vasteland met explosieven vernietigd, daar ze in onmin leefden met de Batak Karo bevolking. Naderhand is een brug gebouwd om dit ongemak te omzeilen.

Op Samosir uiteraard een keuze uit vele hotels. Na de was te hebben ingeleverd, wat hard nodig was na 10 dagen uit de koffer te hebben geleefd, en een dag rust, ging de reis verder naar Bali om daar de hotels in Sanur aan een inspectie te onderwerpen. Zo kunnen we kwaliteit blijven garanderen voor onze gasten. Immers, ik heb het met eigen ogen kunnen aanschouwen.

Al met al een enerverende reis met alweer een, voor mij, onbekend gedeelte van Indonesië. Na vele bezoeken kom je tot de ontdekking dat er nog heel veel plekken zijn, die de moeite waard zijn om te worden bezocht.

Zo ook de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden. Het werk gebied van de Stichting Tileng. De stichting die alle jaren op onze steun kan rekenen. Zie hun zogenaamde weekendverhaal van 26 december jl..

Vaarwel Indonesië en tot spoedig ziens.