Het geheim van Tileng. Een overzicht van 15 jaar werken in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden, Java, Indonesië.
De song is geschreven een gezongen door de ambassadeur van Stichting Tileng Wouter Muller.
https://youtu.be/8Wy2dOTV77M
Ik blijf het een prestatie vinden. Vanuit het niets beginnen met de ambitie een verschil te willen maken en dat dan al 15 jaar volhouden. Stichting Tileng doet het. En Stichting Tileng is dit jaar jarig. Allereerst wil ik de stichting daarom van harte feliciteren. Gefeliciteerd, mooie stichting, met jullie bestaan, met de resultaten die jullie boeken, met het verschil dat jullie maken.
Wat is het geheim van deze stichting? Hoe doe je dat, van droom naar realiteit en dan zorgen voor 15 jaar continuïteit? Toen ik van 2008 tot en met 2013 bestuurslid was van de stichting, kreeg ik gedurende een paar jaar een ‘kijkje in de keuken’. Als ik terugkijk op mijn ervaringen als bestuurslid kom ik tot de volgende conclusies:
En tot slot, heb je natuurlijk donateurs en sponsoren nodig die je steeds maar weer blijven ondersteunen. Maar het geval wil dat als je als kleine stichting met grote dromen beschikt over passie, daadkracht en structuur, je donateurs en sponsoren aan blijft trekken. Al kunnen het er natuurlijk nooit genoeg zijn. Ik wens de stichting nog vele mooie jaren! Steun Stichting Tileng!
Het is al weer vijftien jaar geleden dat de eerste stappen werden gezet om met Stichting Tileng mooie projecten te realiseren. Huizen bouwen, waterputten slaan, buffels kopen, noodwoningen bouwen, kleuterscholen opknappen en herbouwen. Als je het zo snel zegt is het als of het niets is. Maar stiekem zijn er veel projecten opgestart en tot een goed eind gebracht. Sommige projecten duren nog voort, andere projecten zijn misschien al weer aan een opknapbeurt toe. Werk zat, altijd al geweest, dat zal ook in de toekomst niet veranderen. Veel vrijwilligers hebben zich in de afgelopen jaren hard gemaakt voor de stichting, zowel in Nederland als in Indonesië. Nog meer donateurs en sponsors hebben hun financiële bijdrage kunnen leveren. Er is geld opgehaald met spontane acties, de verkoop van kaarten en met 12,5 jaar hebben we zelfs onze eigen glossy verkocht. Dat deze stichting bij veel mensen diep in het hart zit mag duidelijk zijn. Simpelweg omdat je het anders niet 15 jaar volhoudt. Ik kan hier nu nog meer ruimte gaan spenderen en u vragen nog meer tijd vrij te maken om dit relaas te lezen. Ik wil u echter maar een ding vragen, met al de vrijwilligers, donateurs en sponsors hebben we goud in handen en hebben we het kristallen jubileum bereikt. Zullen we er samen voor zorgen dat we voor goud gaan?
Bedankt voor uw inzet in welke vorm dan ook en ik vertrouw er op dat we samen met Stichting Tileng nog veel mooie doelen mogen bereiken.
Met vriendelijke groet,
Natuurlijk mag de ‘aanschuiftafel’ Bunga Lili niet ontbreken in onze reeks verhalen rondom het 15-jarig bestaan van Stichting Tileng. Uiteraard hebben wij initiatiefneemster Sonja van der Lely gevraagd haar ideeën en ervaringen op papier te zetten. Zij wilde dat graag, maar was daartoe helaas niet in de gelegenheid. Dat nemen wij daarom maar voor onze rekening. Bijkomend voordeel is daarbij dat wij nu de loftrompet over haar werk kunnen steken, iets wat ze zelf vast niet zou doen.
Onder de naam Bunga Lili heeft Sonja de afgelopen jaren bij haar thuis menig ‘aanschuifdiner’ georganiseerd voor mensen die van lekker Oosters eten houden en die tegelijkertijd het goede doel, Stichting Tileng, willen steunen. Dit onder het motto: “Schuif aan en ervaar de smaak van Azië!”
Sonja’s liefde voor Indisch eten is haar met de paplepel ingegeven. Haar beide oma’s waren sublieme koks met hun eigen specialiteiten. Op familiebijeenkomsten werden de overheerlijke specialiteiten van verschillende tantes en oma’s regelmatig uitgewisseld.
De Indonesische gerechten die zij kookt zijn veelal familierecepten van haar moeder en oma’s. Sommige recepten komen uit haar oma’s kookschriftje uit 1944. Naast de familierecepten kookt zij de traditionele gerechten als gado gado, babi ketjap, saté, etc.
Het initiatief voor de aanschuiftafel is ontstaan tijdens een reis in 2007. In januari van dat jaar maakten Sonja, met haar man Boelo en met haar ouders, een reis naar Indonesië en trokken zij over Java, Bali en de Gili eilanden.
Op Midden-Java verbleven zij o.a. in Baturraden, waar ze samen met een gids een wandeling maakten door de prachtige natuur en langs de heetwaterbronnen. Deze gids (u raadt het al, dat was Santos) vertelde over de omgeving en over Stichting Tileng, waarvoor hij in het dagelijkse leven actief is. Ze werden gegrepen door zijn toewijding en enthousiasme, vooral toen hij later op de dag één van de projecten van de stichting liet zien, een lagere school in Baturraden.
Mede dank zij deze reis werd besloten Stichting Tileng op een niet alledaagse manier te ondersteunen. Zo ontstonden de plannen voor de aanschuiftafel: Oosters (Indisch en Thais) koken voor een klein aantal betalende gasten, waarvan de opbrengst naar de Stichting Tileng gaat.
Wij zijn altijd zeer blij met iedereen die zich verbonden voelt met Stichting Tileng. Of het nou gaat over mensen die hun ervaringen in Indonesië met ons willen delen, of die Nederlanders kennis willen maken de Indonesische cultuur, of die als vrijwilliger iets willen doen voor de stichting, of die zorgen voor een financiële bijdrage, of ……….
Wij stellen het allemaal op prijs. Heel soms kom je echter iemand tegen die in al die categorieën valt, zoals Bunga Lili. Daarom, Sonja bedankt. Je maakt een onlosmakelijk deel uit van 15 jaar Stichting Tileng.
Stichting Tileng: Lekker samen!
In 2002 vertrokken wij voor de tweede keer naar Indonesië om mijn schoonmoeder haar roots te laten zien. Samen met onze gids Paul Kawilarang maakten wij de reis van Jakarta naar Surabaya en daar vandaan naar Lombok. Surabaya was de geboorteplaats van mijn schoonmoeder en daar verheugden wij ons op.
Voor mijn vrouw waren het de woorden uit een mooi gedicht:
Indonesia het moederland
De schoot waarin ik terug kruip
Ik wil een verklaring
Voor mijn gedachten en gevoelens
Voor mijn geschiedenis
Voor de kleur van mijn huid
Voor de manier waarop ik handel
Voor de dingen die ik niet kan verklaren
Ben ik jou komen bezoeken Ibu Indonesia
Wij maakten een stop in Baturraden en logeerden in het hotel Rose Garden.
Toen we het hotel uitliepen voor een wandeling ontmoetten wij een jonge man en die zei tegen ons “goedemiddag meneer hoe gaat het met U?”
Deze jongeman genaamd “Santos” nodigde ons uit in zijn kleine Warung recht tegenover het hotel.
Hij zong liedjes van de zangeres zonder naam, vertelde dat hij Yvonne Keuls kende en dat er een meneer Ton Lange was die een stichting had opgericht om desa’s te ondersteunen.
Toen wij weggingen vroeg hij of hij ons nog eens mocht mailen, dus wisselden we mailadressen uit.
Deze Santos is 1 van de mensen die je eens in je leven tegenkomt en nooit meer vergeet. Een bijzonder mens die leeft in een prachtige omgeving met geweldige aardige mensen.
We namen hem mee in onze gedachten en de hele vakantie was hij bij ons.
Toen we terug kwamen in Nederland was diezelfde week de Tong Tong fair. En het ongelofelijke gebeurde, we ontmoette daar Yvonne Keuls en vroegen haar of zij Santos kende. Een enigszins geëmotioneerde Yvonne Keuls vertelde ons over Santos en zijn opa over de behandelingen met Lida Buwaya.
Dat bracht ons op het idee om die meneer Ton Lange ook maar eens te gaan bellen.
Dat was het begin van een mooie relatie die wij hebben met Stichting Tileng.
Ton vertelde ons over zijn plannen en wij werden enthousiast. Van dat moment af zijn wij begonnen met ondersteunen van de stichting.
Al jaren leveren wij een bijdrage in het salaris voor dat deel van het onderwijzend personeel dat niet betaald wordt door de Indonesische overheid. Het geld levert een bijdrage aan het nog meer gemotiveerd lesgeven, doordat de leerkrachten dan niet langer worden gedwongen om andere werkzaamheden uit te voeren teneinde enigszins een inkomen te genereren.
Uji Rujinah die schrijft in het weekeind verhaal van 27 maart 2015 (Cerita dari ……… / Het verhaal van …….. Uji Rujinah) hoe belangrijk dit wel niet is. Dus doe ook mee en steun een leerkracht.
Voor ouders en onderwijzers begint elk jaar opnieuw weer een ingewikkeld spel om de eindjes aan elkaar te knopen. Onderwijs is gratis, maar er zijn bijdragen voor het uniform, voor schoolboeken, etc.. En dat zijn vaak onmogelijke bedragen voor een arm gezin. Bijna een vijfde van de Indonesische gezinnen heeft minder dan twee euro per dag te besteden.
Daarom ondersteunen wij een jonge dame met haar studie. Dit jaar is zij aan haar studie op de universiteit begonnen. Met regelmaat krijgen wij van haar een berichtje en kunnen wij haar resultaten volgen. We zijn ook heel trots op wat zij presteert.
Enkele malen hebben we nu het werk van de stichting tijdens onze bezoeken aan Indonesië gezien en wij zijn nog steeds enorm enthousiast.
In 2004 (Red.: oplevering eind 2003) mochten wij zelfs namens de stichting een nieuwe school openen. Een onvergetelijke belevenis. Zo’n gerenoveerde of nieuwe school ziet er niet alleen geweldig uit, maar geeft de kinderen bovendien het gevoel een volwaardige leerling te zijn op een goede school . Heel belangrijk voor het zelfvertrouwen van leerlingen en leerkrachten.
We hebben de resultaten van Stichting Tileng goed kunnen volgen en daarmee de voortgang die geboekt is. Het is veel meer dan alleen de lachende gezichtjes van de kinderen. Het is een enorme stap voorwaarts in de ontwikkeling en ook in de manier waarop zij het nu zelf ter plaatse oppakken.
Wij zijn al die jaren enorm enthousiast over wat de stichting doet en in het bijzonder het vele werk wat Ton met zijn bestuur en de mensen in Indonesië allemaal wel niet realiseren.
En de aanpak van de stichting is natuurlijk heel doordacht. De kinderen zijn de toekomst van het dorpje. Als zij een vak kunnen leren, hebben ze later kans om beter voor zichzelf en hun familie te kunnen zorgen, waardoor ondersteuning van buitenaf op een gegeven moment overbodig moet worden.
Het streven naar een situatie waarin onze hulp in desa Tileng, Imogiri en Baturraden niet meer nodig zal zijn, zou prachtig zijn. Al moeten we ons terdege beseffen dat dat moment nog ver in de toekomst ligt.
We lezen steeds meer dat Indonesië behoort tot de krachtigste opkomende economieën. De nieuwe president en zijn regering staan voor belangrijke keuzes in de sectoren mijnbouw, landbouw, voedselvoorziening en industrialisering. En wellicht nog belangrijker: hoe wordt het economische succes vertaald in meer sociale rechtvaardigheid?
Het Bruto Nationaal Product (BNP) van Indonesië in 1970 was afgerond 90 miljard dollar. Tegen 1997 was dat gegroeid tot 200 miljard dollar. In 1999 – na de financiële en politieke crisis – was dat opnieuw teruggevallen tot 90 miljard dollar, maar in 2014 overschreed het BNP de kaap van 1 biljoen dollar.
De keerzijde van die medaille is dat Indonesië in de Human Development Index van het VN-Ontwikkelingsprogramma UNDP slechts de 121 ste plaats krijgt, slechter dan de buurlanden Maleisië, Thailand en Filipijnen. Bovendien vertaalde de sterke economische groei zich meteen in een even sterke toename van de ongelijkheid.
Daarom laten we niet verwachten dat het morgen goed gaat in de werkgebieden van Stichting Tileng en er moet nog heel veel gebeuren voordat dit zover is, en er is nog genoeg werk aan de winkel en ook uw steun is hard nodig.
Steun daarom Stichting Tileng, een stichting waar elke eurocent goed wordt uitgegeven en ten goede komt van de projecten in Indonesië.
Zondag 21 juni vieren wij ons 15-jarig bestaan en u kunt dit met ons vieren. Meld u zich (alsnog) aan of kom spontaan naar het Landgoed Schakenbosch, Veursestraatweg te Leidschendam.
De Kumpulan van 21 juni staat in het teken van het 15-jarig bestaan van Stichting Tileng. Uiteraard is de ambassadeur van de stichting, Wouter Muller, aanwezig. Hij treedt op samen met zijn bandleden Bep Kamphuis en Nick de Vos.
De verdere zang en muzikale omlijsting is in handen van Fifty Fifty and The Dangers (The Sunset Band is onlangs uit elkaar gegaan). Zij spelen zowel Country rock als Indo rock, nummers waarop je lekker kan dansen!
Al deze muzikanten treden gratis op, dat wil zeggen dat de opbrengst uit de kaartverkoop en de tombola geheel ten goede komt van Stichting Tileng.
Bent u op zoek naar een speciaal cadeautje, bijvoorbeeld een uniek sieraad, grote kans dat u op onze Kumpulan slaagt! Arts and Crafts by LIEKis met een stand aanwezig.
De catering wordt als vanouds verzorgd door Kelapa Muda. Dat wordt lekker smullen.
Datum: zondag 21 juni van 13 – 18.00 uur, zaal open 12.30 uur
Locatie: Landgoed Schakenbosch, Veursestraatweg 185, 2264 EG Leidschendam
Toegang: € 10,00, incl. een lot voor de tombola.
Kinderen tot 4 jaar gratis, tot 12 jaar € 5,00
Reserveringen:
Alex von Ende: 06-22984482 Nancy Pelupessy-Vorster: 06-48784550 Peter Lefeber: 06-55540441
Of mail naar: mierop@tileng.nl
Het woord Kumpulan of Koempoelan betekent letterlijk bijeenkomst van desahoofden met (Wedono’s)districtshoofden en de regent. In Indische kringen heeft het de betekenis van een gezellig samenzijn, in ons geval met vrienden, donateurs en sponsors van Stichting Tileng, waarbij – onder het genot van een rijstgerecht of een andere Indische lekkernij – bijgepraat wordt over allerlei zaken, muziek gemaakt en gedanst. Dus gewoon gezellig met een hoog reünie gehalte.
Ik hoop u op de Kumpulan te mogen begroeten zodat we gezamenlijk van kristal goud kunnen maken.
Stichting Tileng zijn we met z’n allen.
Onlangs kreeg ik onderstaand artikel aangereikt door onze ambassadeur Wouter Muller. Hij vond het een inspirerend artikel over ontwikkelingshulp op een manier waarin hij “Het geheim van Stichting Tileng” in meende te herkennen.
Stichting Tileng is ook gestart vanuit frustratie en teleurstelling over ontwikkelingswerk in de dusuns (woongemeenschappen) in de desa Tileng een van de huidige werkgebieden van de stichting.
Het inspirerende artikel, geschreven door Cris Zomerdijk van Holland Consulting Group (www.criszomerdijk.nl) en op 3 maart gepubliceerd op ManagementSite.nl, willen wij u niet onthouden. Herkent u hier ook het “Het geheim van Stichting Tileng” in? Laat het ons weten.
Vorige week plaatsten wij deel 1
Het artikel (deel 2)
Experimenteren en aansluiten bij potentieel
“We proberen aan te sluiten bij sterke punten die al aanwezig zijn.”
Zo kwamen vroedvrouwen uit het naastgelegen dorp om assistentie vragen over hoe de kinder- en moedersterfte te verlagen en om hun dokterspost te vervolmaken. Dit hadden hun mannen na 12 jaar bouwen maar niet voor elkaar gekregen. Gezamenlijk hebben we de dokterspost afgebouwd en binnenkort komen professionele vroedvrouwen uit Nederland cursussen geven. De trots van deze vrouwen is hierdoor gegroeid en één van hen is nu zelfs in de race voor burgemeester. En dan te bedenken dat een vrouwelijke burgemeester hier echt een unicum is. Haar voorbeeldrol is een inspiratiebron voor andere vrouwen.
Een ander voorbeeld is het stimuleren van de ontwikkeling van kinderen. We zijn begonnen met het organiseren van een kindercircus om hun zelfvertrouwen, creativiteit en plezier te vergroten. Na een jaar blijken de deelnemende kinderen allemaal voorin de klas te zitten en de beste schoolresultaten te behalen. De oudsten zijn inmiddels naar de ‘secondary school’ gegaan en zijn daar zelf met een cursus gestart. Ze ervaren dat creativiteit en inzet leidt tot betere prestaties en meer plezier.
| Stichting Tileng:scholarship project |
Geef medewerkers verantwoordelijkheid
Het streven is om de Eco Lodge straks zo veel mogelijk door de ‘locals’ te laten runnen, zonder ons. We zijn constant bezig om hun talenten te (h)erkennen en verantwoordelijkheid en initiatief te stimuleren. Als je echter zelf nooit verder bent gekomen dan het naastgelegen dorp en het begrip ‘vakantie’ niet kent, kun je niet verwachten dat ze onze Westerse toeristen direct goed bedienen. We laten onze medewerkers daarom zelf een dag als gast in de lodge verblijven zodat ze ervaren hoe dat is. Daarnaast begint iedereen bij de schoonmaakploeg, daarna naar de keukenbrigade en tenslotte een aantal dagen bij de receptie. Na een paar weken bepalen we pas waar iemand het beste tot zijn recht komt. Bij tijdelijke ‘piekbelasting’ van het ene team wordt er bijgesprongen door een ander team. Zo helpt de wacht regelmatig bij het ontbijt en de schoonmakers staan aardappels te schillen in de keuken.
| Stichting Tileng:Handboek implementatie van beleid op lokaal niveau |
“Ik raad iedere organisatie aan om nieuwe medewerkers altijd eerst te laten meedraaien in het primaire proces om meer begrip en saamhorigheid te creëren als je daarna op een andere (ondersteunende) afdeling terecht komt.”
Verder hebben we een aantal praktische overlegmomenten om de boel hier draaiende te houden. Wekelijks heb ik met ieder team, van de schoonmaak tot de receptie, een overleg waarin de vraag centraal staat: wat gaat goed en wat kan beter? Ik laat hen dan zelf met oplossingen komen. Je vergroot hiermee op een simpele wijze het eigenaarschap. Zo merkten de receptiemedewerkers dat gasten voor vragen nog vaak naar ons toekwamen in plaats van naar de (lokale) manager. Doordat wij nu niet meer zichtbaar zijn achter de receptie, maar verplaatst zijn naar een minder zichtbaar kantoor, gaan gasten direct naar de manager toe.
| Stichting Tileng:hier maken de mensen het verschil |
“Het is fantastisch om te zien wat er ontstaat als je durft los te laten en mensen ruimte geeft. Verder roep ik regelmatig dat wij een keer dood gaan en dat ze het dan zelf moeten dragen.”
Ook dat voorkomt het afschuiven van problemen en vergroot het eigenaarschap. Wellicht ook een mooie ‘mindset’ voor de managers in Nederland!
| Stichting Tileng:los laten |
Blijf denken in mogelijkheden
Je wordt hier constant uitgedaagd om inventief te zijn. Zo bleek dat veel van onze medewerkers een dag na uitbetaling van hun salaris alweer blut waren. De hele familie profiteert hier namelijk mee. En de families zijn groot. Nu hebben we een eigen ‘bank’ gecreëerd waar medewerkers een deel van hun salaris kunnen bewaren tot later in de maand. Ook werken we met computers en een iPad die het gedoe met briefjes, lijsten en werkuren heeft vervangen. Het was verrassend om te zien dat zelfs de (bijna) ongeletterden al snel met de iPad overweg konden en het geeft op managementniveau goed inzicht in het wel en wee van de lodge.
Ook is het erg lastig om samen met de lokale (corrupte) instanties structureel onderwijs en zorgvraagstukken aan te pakken. Politiek is hier namelijk business. Waar je in Nederland om geld te verdienen het bedrijfsleven in stapt, ga je in Afrika de politiek in. En met Justitie en Politie als meest corrupte instanties, hoef je daar dus niet veel van te verwachten.
Wat we nu doen is vraagstukken lokaal en van onderaf oplossen. Zo verbeteren we gezondheid niet via zorgprogramma’s vanuit de overheid maar door bijvoorbeeld met de lokale bevolking drinkwaterputten aan te leggen die het aantal tyfus gevallen drastisch heeft teruggebracht. En het volgende project is koken op efficiënte houtkachels die het houtverbruik (en dus de ontbossing) en de geproduceerde rook drastisch moeten beperken. Veel huizen staan hier zwart van de rook en veel vrouwen en kleine kinderen ademen dit dagelijks in, wat zorgt voor longproblemen op nummer 1 van veel voorkomende ziektes.
Als Google hier in het afgelegen gebied straks wifi-ballonnen in de atmosfeer loslaat (Google ‘Loon Project’) voor een krachtige internetverbinding, voorzie ik weer nieuwe mogelijkheden!
Lange-termijn commitment
Na zo’n 6 jaar zijn we best trots op de toegenomen bedrijvigheid en ondernemerschap in deze regio. Er is hier een ‘middenstand’ ontstaan en een actieve dorpsgemeenschap die zelf initiatieven ontplooit. Met een klein beetje effort kun je hier een enorme impact veroorzaken. Niet door snel iets veranderen of het geld over de balk gooien, maar door een wederzijds commitment en langjarig te blijven ontwikkelen.
Ook managers in Nederland zou ik als tip willen meegeven om meer in oplossingen te denken dan in onmogelijkheden. En degenen die zijn ideeën en kennis wil delen of van een sabbatical in Tanzania wil genieten, zijn van harte welkom om hier een bijdrage te leveren….
| Stichting Tileng:Beleidsplan 2014 – 2015 |
Drie leerinzichten voor de manager
Onlangs kreeg ik onderstaand artikel aangereikt door onze ambassadeur Wouter Muller. Hij vond het een inspirerend artikel over ontwikkelingshulp op een manier waarin hij “Het geheim van Stichting Tileng” in meende te herkennen.
Stichting Tileng is ook gestart vanuit frustratie en teleurstelling over ontwikkelingswerk in de dusuns (woongemeenschappen) in de desa Tileng, een van de huidige werkgebieden van de stichting.
Het inspirerende artikel, geschreven door Cris Zomerdijk van Holland Consulting Group (www.criszomerdijk.nl) en op 3 maart gepubliceerd op ManagementSite.nl, willen wij u niet onthouden. Herkent u hier ook het “Het geheim van Stichting Tileng” in? Laat het ons weten.
Het artikel
“Slechts 5 tot 15 procent van ontwikkelingsgelden komt uiteindelijk op de juiste plek terecht.”
Dat kan en moet anders. Helpen met de handen op de rug. Oftewel, ondernemerschap en eigen initiatief stimuleren om duurzame resultaten te bereiken. Hoe realiseer je dit in een afgelegen berggebied in Tanzania waar de bevolking van minder dan 1 dollar per dag moet rondkomen? Hoe bereik je meer toegevoegde waarde met ontwikkelingsinitiatieven en hoe ga je om met taaie patronen? Ik vroeg het Herman en Marion, sociale ondernemers en eigenaren van MamboViewpoint Eco Lodge. Zes jaar geleden gestart vanuit frustratie en teleurstelling uit eerdere ontwikkelingsprojecten, besloten zij dat het beter en anders kon. Gezien de hedendaagse roep om eigen kracht, ondernemerschap en verandering, een interessante casus ook voor managers in Nederland.
| Stichting Tileng:onze werkwijze |
Ontwikkelingswerk is big business
“Hulp bieden maakt mensen afhankelijk.”
Van ongebruikte viskotters, tot kapotte waterpompen en ongebruikte scholen. Herman en Marion hebben het tijdens eerder ontwikkelingswerk allemaal voorbij zien komen, evenals de ongewenste neveneffecten en dure overhead van veel ontwikkelingsprojecten.
| Stichting Tileng:bestedingsgarantie |
“Ontwikkelingswerk is een business geworden; de ziel is eruit.”
Veel projecten zijn vooral vanuit de ‘donors’ gericht: snel ‘succes’ en mooie plaatjes. Als de hulporganisaties weg zijn stort het weer net zo hard in, bijvoorbeeld omdat er dan wel een school gebouwd is maar vergeten is om leraren te organiseren. De goede doelen zijn een industrie verworden die zichzelf in stand houdt. Als het effectief zou gebeuren, drogen de oneindige stroom giften op en raken de ontwikkelingswerkers hun baan kwijt. Zo hebben de goede bedoelingen vele landen afhankelijk gemaakt van externe hulp en wordt het in deze ontwikkelingslanden vooral gezien als goede mogelijkheid om er persoonlijk beter van te worden. In ‘donor darling’ Tanzania is maar liefst 40% van het nationaal inkomen afkomstig van donorgelden.
| Stichting Tileng:aanvulling salarissen leraren |
Ontwikkeling komt van onderaf
In onze filosofie ontstaat echte ontwikkeling alleen als je mensen voedt met ideeën, kennis en informatie en niet met geld. Een klein duwtje is vaak genoeg om successen te realiseren.
| Stichting Tileng:over ons |
“Schaf de ontwikkelingshulp af en stimuleer bedrijvigheid en vooral trots van de lokale bevolking.”
Het hart van ons project bestaat uit een eco lodge met ruimte voor zo’n 32 toeristen, gerund door lokale mensen. De lodge vormt de plek waar ‘locals’ toeristen ontmoeten. Waar ideeën ontstaan en waar vrijwilligers en toeristen verblijven om hun steentje bij te dragen via de aanverwante stichtingen MamboSteunPunt en Jamiisawa. De lodge is hiermee geen doel op zich maar een vliegwiel voor ontwikkeling. Zo kan hier een expert uit bijvoorbeeld Nederland praten met een lokale boer en direct ideeën uitwisselen over hoe hij zijn melkproductie kan vergroten.
| Stichting Tileng:Geef mensen geen vis |
“Ik gun iedere organisatie een ontmoetingsplek waar vanuit spontane ontmoetingen, inspiratie en enthousiasme ontstaat.”
De lodge is tot stand gekomen door de hulp van in totaal 1.000 lokale mensen die in kleine shifts 1,5 jaar hebben gewerkt aan de bouw van de lodge. Naast verspreiding van inkomen voor een grote gemeenschap leidde dit ook tot het versterken van skills en eigenwaarde. Bovendien gaf het Herman en Marion de gelegenheid de meest initiatiefrijke personen te selecteren om MamboViewpoint Eco Lodge te runnen. Een prachtige selectie ‘aan de poort’ en tegelijkertijd stimulans en draagvlak in het dorp.
Gedurende de bouwperiode was een ieder welkom om vragen te stellen en ideeën uit te wisselen. Te beginnen met iedere morgen een ‘morning prayer’. Tijdens deze dagopening krijgt een ieder de gelegenheid om actuele vragen of problemen te delen en worden direct oplossingen aangedragen.
De lodge zorgt nu voor continuïteit en diepgaande kennis van de kansen en valkuilen in dit gebied. Er kan tijdig bijgestuurd worden en initiatieven worden direct ingebed in de lokale gemeenschap. Dit in tegenstelling tot veel traditionele ontwikkelprojecten die na afronding een stille dood sterven.
| Stichting Tileng:“Buffelbank” |
Werken vanuit de bedoeling
“Veel projecten worden geïnitieerd vanuit een Westerse ‘mindset’ en achter een bureau ver weg van de plek waar de ontwikkeling dient plaats te vinden.”
Als je aansluit bij de praktische kennis en behoefte van de lokale mensen en deze verbetert, bereik je veel meer. Zo heeft een vrijwilliger de vrouwen hier in de gemeenschap geleerd hoe zij van melk, kaas en yoghurt kunnen maken. Hun inkomsten én hun trots is daarmee gegroeid. Een jongen uit het dorp heeft hier in de lodge geholpen met het aanleggen van lampen op zonne-energie. Hij heeft nu een bloeiende handel opgebouwd voor de lokale bevolking in de omringende dorpen. Weer een ander heeft een business opgebouwd met het maken van daken van palmbladeren (Makuti), wat hij geleerd heeft bij de bouw van de lodge.
Het mooie is dat wij als eigenaren van de Eco Lodge dagelijks worden geconfronteerd met dezelfde problemen als de lokale bevolking. Hierdoor trekken we gezamenlijk op bij uitdagingen en hebben we een groot potentieel om huidige en toekomstige vraagstukken aan te pakken. Managers in Nederland kan ik van harte aanbevelen om vaker af te dalen naar de échte leefwereld om daar je bijdragen te leveren.”
| Stichting Tileng:“Buffelbank” |
Een corrupt systeem doorbreken
De corruptie zit hier in alle lagen van de samenleving en dit systeem is te hardnekkig om te veranderen. Zo is het lokale bestuur totaal verlamd doordat al het geld wat er binnenkomt verdwijnt in de zakken van de burgemeester en zijn vrienden. Er blijft zogenaamd niets meer over voor bijvoorbeeld schoolboeken of betere wegen. Op kleine, lokale schaal is daar nog wel enige invloed op uit te oefenen. Het dorpsbestuur geven we nu bijvoorbeeld geen geld meer, maar laten we zelf een lijst maken van prioriteiten en projecten. Arbeid en materialen worden vervolgens vergoed op basis van werkelijke bestedingen, we betalen rechtstreeks aan de ‘shopkeepers’ en de werkers. Tevens houden we een oogje in het zeil bij de voortgang. Bij de projecten zoals de bouw van vier nieuwe bruggen twee jaar geleden moeten lokale mensen ook altijd een eigen bijdrage leveren en voelen zich daardoor ook mede-eigenaar.
| Stichting Tileng:bewoners bepalen |
Volgende week deel 2.
In het verhaal van 27 juni jl. deed Stichting Tileng de volgende oproep; “Heeft u een verhaal dat verband houdt met het werk van Stichting Tileng en u wilt het kwijt op onze site, laat het ons weten via info@tileng.nl”.
Het heeft even geduurd maar ja, ik heb ook een verhaal.
‘Waarom ben ik donateur van Stichting Tileng, nou gewoon daarom’.
Ik geloof niet dat dit, ‘nou gewoon daarom’, zomaar als een weekendverhaal geplaatst gaat worden. Ik zal een betere uitleg geven, welnu daar komt-ie.
Jaren geleden was ik donateur van wat toen nog Foster Parents Plan (FPP) was. Er was een jongetje in Sri Lanka dat ik ondersteunde. Met Kerst kwam er weer een tranen trekkende uitzending op de TV en besloot ik nog een kindje er bij te nemen. Dat werd er een uit Sierra Leone. Maar daar brak een burgeroorlog uit en besloot FPP dat er maar een kindje van ergens anders moest worden. Even daarna kwam naar buiten wat de directeur van FPP verdiende, voor ongeveer 3 dagen werk in de week, dat schoot drie dubbel dik in mijn verkeerde keelgat.
Ik had even daarvoor een hernieuwde kennismaking gehad met een oude schoolvriendin, die getrouwd was en nog steeds is, met Ton Lange. Ton maakte in 1997 een rondreis in Indonesië zag hoe FPP werkte in de desa Tileng en werd daar niet blij van en besloot in 2000 zelf een stichting op te richten. U allen wel bekend als Stichting Tileng.
Ton zocht donateurs. Dus was de keuze snel gemaakt. De directeur van FPP kon van mij de welbekende boom in en ik stopte met de betaling, maar stortte het bedrag op de rekening van Stichting Tileng.
Ik kreeg in die tijd nog een papieren maandbrief met weetjes en verhalen via de post binnen. Na verloop van tijd ging dit via e-mail. Ton typte, en na 15 jaar nog steeds, zich blauwe vingers om donateurs te werven. Wat vaak lukte, soms ook niet.
Wat ik wel miste was reclame op de tv. Tot ik hoorde dat daar veel geld naar toe gaat en dat volgens mij beter besteed kon worden.
Na de grote inzameling voor de Tsunami slachtoffers in het verre Oosten wist ik het zeker, er blijft veel aan de bekende strijkstok hangen. Na ruim een jaar was er nog niets aan de situatie van veel bewoners van bijvoorbeeld Sri Lanka gedaan, omdat er grote sommen geld naar toegestuurd werden, die besteed werden aan de plaatselijke projectontwikkelaars die er bruiloftsfeesten mee betaalde.
Weet u nog de aardbeving in 2006, waarbij een net afgerond project in de desa Imogiri ingestort was? Woningen en herbouwde scholen. Binnen een maand werd door de stichting al begonnen met de bouw van noodwoningen voor de getroffen bevolking. Zonder de hulp of centjes van Nederlandse tv inzamelingsactie(s) die ook weer op touw waren gezet en waar veel bekende Nederlanders aan mee werkten.
Nu zie ik vaak de foto’s van scholen en nieuwe stenen huizen die door de stichting gerealiseerd zijn. Zonder dure reizen van ambassadeurs en cameraploegen die er een mooie rapportage van maken van het geld wat volgens mij eigenlijk bestemd is voor de daar aanwezige bevolking.
Zoals Ton al een keer uitgelegd heeft gaat alles wat aan donaties binnenkomt voor 99% naar de projecten naar de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden. In Indonesië, Baturraden, huist het management van de stichting dat er voor zorg draagt dat alle financiën en de uitvoering van de projecten goed in de gaten wordt gehouden.
Nou en daarom ben ik al 15 jaar donateur van de stichting. Want Stichting Tileng steunt de desa’s en mijn man en ik steunen Stichting Tileng.
(Red.: Naast het donateurschap hebben Joke en haar man ook een tijd lang het scholarship project gesteund. Hulde.)
Stel je voor dat in Nederland drie keer zo veel mensen zouden leven. Hoe zou het dan met onze welvaart zijn gesteld? Zou een dak boven ons hoofd dan ook vanzelfsprekend zijn? En goede scholing voor ieder kind? Waarschijnlijk niet.
Op het eiland Java in Indonesië ervaren ze dat dagelijks. In de duizenden dorpjes (desa’s) op het eiland is bijna niets vanzelfsprekend. Leren lezen of schrijven bijvoorbeeld, laat staan een normale opleiding volgen. Een fatsoenlijk dak boven je hoofd, of de mogelijkheid om een eigen bedrijfje te beginnen. Voor al deze dingen is geld nodig. En dat is nou precies wat er niet is.
Zonder hulp komen veel dorpelingen onmogelijk uit deze vicieuze cirkel. Daarom maakt de Stichting Tileng zich al vijftien jaar sterk voor een betere leefsituatie op Java, in het bijzonder voor de inwoners van de dorpjes Tileng, Imogiri en Baturraden. Niet door noodhulp te organiseren vanuit Nederland, maar door op Java samen met de lokale bevolking te kijken naar wat het beste helpt. En deze hulp ook ter plaatse te organiseren.
De stichting bouwt bijvoorbeeld huizen en scholen, verleent studiebeurzen en helpt bij het opzetten van veestapels (de ‘Buffelbank’). Op deze manier hebben de dorpelingen er niet alleen nu, maar ook de rest van hun leven baat bij en kunnen zij eindelijk uit die vicieuze cirkel komen. Een opleiding betekent een beter arbeidsperspectief, een dak boven het hoofd zorgt voor een beter leefklimaat en een eigen bedrijf zorgt ook op de lange termijn voor inkomsten. Hulp dus die écht het verschil maakt!
Dankzij de projecten kan de bevolking steeds meer gaan ‘leven’, in plaats van overleven. Inwoners die hun leven dankzij de hulp weer wat meer op de rit hebben dienen bovendien als voorbeeld voor anderen. Zo rolt de bal van de stichting op een effectieve manier de goede kant op.
De projecten van de Stichting Tileng zijn ook bijzonder omdat de lokale bevolking er van begin af aan nauw bij is betrokken. Sterker nog: de stichting bedenkt de projecten niet zelf, het is de bevolking die plannen voor projecten indient. De inwoners weten immers als geen ander waar het meeste behoefte aan is. Via een speciaal team van de stichting op Java belanden de plannen vervolgens bij het bestuur in Nederland voor goedkeuring.
Als iemand een plan indient moet het wel aan een aantal voorwaarden voldoen. Zo moet onder meer een realistische begroting zijn uitgewerkt en is het belangrijk dat de bevolking de plannen ondersteunt. Op die manier raakt iedereen erbij betrokken. Dit draagvlak draagt in grote mate bij aan het succes van de projecten.
Door middel van frequente rapportages weet de stichting op elk moment hoe een project vordert. Alle rapportages bevatten onder meer een verantwoording van de uitgaven en foto’s zodat vanuit Nederland kan worden meegekeken. De stichting maakt daarnaast zelf amper kosten; al het werk is vrijwilligerswerk. Dure overhead is er niet. Op deze manier gaat iedere euro rechtstreeks naar de dorpen in Java, voor zichtbaar effectieve hulp. Stichting Tileng geeft zelfs een bestedingsgarantie van 99 procent. Dat is gerust uniek te noemen!
Dankzij deze uniek werkwijze hebben de afgelopen vijftien jaar al heel wat inwoners van de desa’s hun eigen idee werkelijkheid zien worden. Zij leiden nu een beter bestaan. Maar het werk is nog lang niet klaar. Ook de komende jaren gaat de stichting onvermoeibaar verder met het verbeteren van het woon- en leefklimaat op Java. Dat kan alleen niet zonder uw hulp. Word ook donateur en help op een manier die écht het verschil maakt!