Skip to main content

Tag: projecten

Kent u deze nog?

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

(Een keer in de maand halen we met u oude verhalen op!)

Leren over anderen is leren over jezelf – door Jozef den Hollander

GEPLAATST OP: 3 SEPTEMBER 2010 · GEPLAATST IN: WEEKENDVERHALEN

Mijn tijd in Manggung zit erop! Twee en een halve maand heb ik in Manggung mogen verblijven. In de tussentijd ben ik ook naar Imogiri en Baturraden gegaan. In al deze 3 plaatsen is Stichting Tileng actief.  Ik heb Indonesië leren kennen vanuit een perspectief dat niet snel voor de hand ligt. De gemiddelde buitenlandse bezoeker doet Indonesië aan voor de toeristische plaatsen die het land rijk is. En waarom ook niet? Het is nu eenmaal een prachtig land, maar de realiteit achter de glimlach en de gastvrije warmte van de Javanen kan echter ook anders zijn. De mensen in de dorpen werken hard op het land in een gebied waar de watervoorzieningen slecht zijn. Mensen zijn in alles afhankelijk van het weer. Regenwater wordt opgevangen in watertanks en -bakken en gebruikt om te wassen, eten te bereiden en als drinkwater voor het vee. Veel regen is goed voor het dagelijks gebruik en stelt de tijd uit dat mensen water moeten gaan inkopen. Echter teveel regen beïnvloedt de oogst negatief, waardoor de prijs per kilo van bijvoorbeeld pinda’s, maïs of cassave ver kan teruglopen. Voor mijn afstudeerproject ben ik op zoek gegaan naar dergelijke levens- en werkwijzen van dorpelingen (voor het overgrote deel boeren) tegen een achtergrond van ontwikkelingsprocessen en -mechanismen. Zo maakt de hulp van de stichting deel uit van ontwikkelingsprocessen waarbij ook de nationale en lokale machtsstructuren (denk aan dorpshoofden, religieuze leiders en lokale overheidsfunctionarissen) bij betrokken zijn. Binnen al deze bestaande structuren moet de stichting haar weg vinden naar de lokale bevolking. Daarbij moet ook de lokaal specifieke cultuur van die samenlevingen zeker niet over het hoofd worden gezien. Al met al geen gemakkelijke opgave.

De stichting is over het algemeen vrij om te gaan en staan waar men wil zonder dat er teveel tegenstand is van lokale overheden. De participatie vanuit de overheid is het sterkst in Baturraden. Het verbouwen van lagere scholen, die allen onder verantwoordelijkheid van de overheid vallen, betekent automatisch ook contact met de overheid. Mede door de sterke lobby en sociale netwerken van de twee contactpersonen van de stichting zou het op korte mogelijk zijn dat de overheid van Indonesië financieel gaat bijdragen aan projecten van de stichting.

In Baturraden zijn de twee contactpersonen goed geworteld in de lokale samenleving en is men in staat om verschillende groepen in die samenleving bewust te maken van het nut van samenwerking. In Manggung komt de lokale vertegenwoordiger uit Imogiri, van buiten het dorp dus. De lokale vertegenwoordiger ondervindt hier meer moeilijkheden, doordat hij minder geworteld is in de lokale samenleving en minder in staat is om een sociale beweging op gang te brengen. De uitdaging voor de toekomst voor de stichting en zijn vertegenwoordigers is om de lokale vertegenwoordigers zo te ondersteunen dat het draagvlak voor de stichtingsactiviteiten onder de lokale bevolking blijft groeien. Een goede impuls hiervoor is pas nog gegeven door middel van het bezoek van de voorzitter van Stichting Tileng aan de desa’s en de projecten in de maanden juni en juli.

Mijn ervaringen in de afgelopen periode zijn er teveel om nu op te noemen. Wat ik als antropoloog in spé vooral geleerd heb is dat leren over anderen, leren over jezelf betekent! Ik ben mezelf een paar keer tegengekomen, maar mijn Nederlands individualisme legde het al gauw af tegen de Indonesische hartelijkheid. Ik heb het voorrecht gehad om in het leven te kruipen van de mensen in de dorpen. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk te participeren en te observeren. Alles om maar zoveel mogelijk te weten en te begrijpen over het leven van de mensen in de dorpen. Als ze naar het land gingen, volgde ik. Was er een dorpsvergadering, dan was ik ook aanwezig.  Voetballen met kinderen, hangen met ouderen, huisbezoekjes………conclusie: ik ben haast meer te weten gekomen over mezelf dan over de mensen waarvoor ik gekomen was!

Salam hangat,

Niet eerder opgeschreven

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Soms heb je van die momenten dat je in je eentje rustig in de woonkamer zit weg te mijmeren en zo het een en ander de revue laat passeren.

Ik dacht, velen kennen inmiddels wel mijn verhaal “Van bezoek tot stichting”. Maar wellicht nog niet het verhaal hoe ik een jonge gids ontmoette voor een hotel. Een jongen die nu de General Manager is van Stichting Tileng in Indonesië met vestigingsplaats Baturraden.

Toen wij (Wil en ik) in 2001 voor de derde keer sinds 1997 terug waren op Java voor een rondreis en een bezoek aan Manggung, een van de 16 woongemeenschappen (dusuns) van de desa Tileng, gebeurde er iets bijzonders. We deden Baturraden aan en verbleven daar  in het Hotel Rosenda.

Toen we even rond het hotel wilde gaan lopen zagen we tegenover de uitgang van het hotel een kleine bamboe toko, met daarin een jonge man. Daar langslopend werden we door deze jongeman aangesproken in redelijk goed Nederlands: “Goedemiddag mevrouw, mijnheer, zoekt u een gids? Zo ja, mag ik u gidsen?”. Nee, zeiden wij, onze chauffeur heeft dat voor morgen al geregeld. Hij vroeg “Wie is uw chauffeur, als ik vragen mag?”. Dat is Puri Purwanto zeiden wij. Hij zei “Dat is mooi, dan ben ik morgen uw gids en ik heet Santos”. We werden gelijk uitgenodigd in zijn toko om wat te drinken en zijn overheerlijke pisang goreng te proeven. Van het een kwam het ander. Hij vroeg mij hem te helpen wat promotiemateriaal te maken over wandeltochten die hij als gids uitvoert in Baturraden. Zo kon hij zich beter gaan presenteren aan de Nederlandse toeristen, die Baturraden tijdens hun rondreis op Java aandoen.

We maakten afspraken over hoe we de PR zouden gaan aanpakken en uitwerken. Daarnaast spraken we af hoe laat we de volgende dag aan de wandeltocht van minimaal 5 uur zouden beginnen.

We worden om 09:00 uur opgehaald door Santos. De zon schijnt en de temperatuur is aangenaam. Goed weer om te lopen. Het is een tropisch regenwoud waar we door wandelen. Santos vertelt ons dat de berg “Genung Slamet “ de afgelopen periode niet actief is geweest. We wandelen verder en hij plukt wat takken van varens en iets verder een aantal palm- en bananenboombladeren. Dit alles is voor een verrassing voor ons, zei hij. We zijn benieuwd. Het is een mooi pad waarover wij wandelen met toch wel een flinke stijging. Het pad gaat verderop zelfs over in trappen. Hier staan allerlei stalletjes, waar ze zowel souvenirs als eten en drinken verkopen. In een van die stalletjes drinken we wat. Nadat onze glazen leeg zijn, lopen we de trappen verder af. Dan komen we bij de 7 heetwaterbronnen. Het water is erg warm, tussen de 68 en 90 graden. Iets verder zien we dames en heren op krukjes zitten, die door jongens met klei worden gemasseerd. Het is de bedoeling dat wij dit ook ondergaan, zegt Santos. Hiervoor moesten we dus onze badkleding meenemen. We kleden ons om en gaan op een van de krukjes zitten. We worden met klei besmeurd en meteen gemasseerd, wat best lekker is. Hierna lopen de jongens die ons gemasseerd hebben en Santos met ons mee de trappen af naar beneden, waar een warme waterval ons moet schoonspoelen. Het water is hier ook echt warm en voelt heerlijk aan.

Wanneer we denken ons goed genoeg te hebben afgespoeld, kunnen we ons in een klein hokje weer omkleden. Iets verder moet Wil op een boomstronk zitten voor de verrassing. We zijn benieuwd. Eerst krijgt zij door Santos een palmblad om haar hoofd geknoopt. Hierna wordt het palmblad gevuld met de bladeren van de varens en de bloemen van de Bougainvillea, die Santos vanmorgen vroeg al geplukt heeft en waar hij al die tijd mee gelopen heeft. Daar zit Wil dan met een kroon van bladeren en bloemen op haar hoofd. Hierna ben ik aan de beurt. Ik krijg ook een palmblad om mijn hoofd geknoopt, maar de bloemen worden achterwege gelaten. Santos maakt van een palmblad een vlecht en knoopt die vervolgens om mijn hoofd. Met onze kronen op vervolgen we de weg door het woud en de sawa’s naar een kampong. De weg door het woud is echt prachtig. We lopen langs een gebouw, dat door Nederlanders is gebouwd bij een watervoorziening. Dit huis is een monument en mag niet verbouwd worden. De watervoorziening is weer goed voor de irrigatie van de rijstvelden. We lopen over randen van irrigatiekanalen. Daarna volgt het laatste stuk sawa en begint het ontzettend hard te regenen. We gebruiken een bananenboomblad als paraplu. Geeft een redelijke bescherming. We eindigen in een kampong, waar we door onze chauffeur worden opgehaald. We zijn moe van de tocht, maar voldaan. We rijden niet meteen naar het hotel, maar eerst naar het huis van Santos. Daar ontmoeten we de gehele familie. Niet wetende dat het een jaar daarna ons pleeggezin zou worden. Buiten de stichting om, privé dus. We hebben er dan ineens een zoon, schoondochter en drie kleinkinderen bij. Wat tot op dit moment nog steeds het geval is, met inmiddels zelfs twee achterkleinkinderen.

Ook vertelt Santos dat hij graag met zijn vrouw een Bed and Breakfast wil beginnen en we moeten zijn huis zien. Het Bed and Breakfast heeft hij inmiddels mede met onze steun kunnen realiseren met Santos Homestay.

Het is niet bij dat ene bezoek aan Baturraden gebleven. Ik ben er sinds 1997 nu 15 keer geweest. Toen in 2000 de Stichting Tileng werd opgericht, is statutair vastgelegd dat het werkgebied zich beperkte tot de desa Tileng met zijn 16 woongemeenschappen (dusuns). Later zijn Baturraden en Imogiri daar aan toegevoegd. We hebben inmiddels veel projecten in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden kunnen ondersteunen.

Gaandeweg ontplooide Santos, met zijn maatje Iko, zich tot onze aanspreekpunten in Indonesië, later vastgelegd (in ons Handboek “Implementatie van beleid op lokaal niveau”) als ons management in Indonesië. Dat management bestaat vanaf die tijd uit Santos, Iko, Suci, Tri en in september jl. (op proef) aangevuld met Amik uit Yogyakarta. Een geweldige groep mensen, met een groot hart op de goede plaats, om de mensen in Tileng, Imogiri en Baturraden te helpen om hun projecten met onze steun te realiseren. Projecten die direct gericht zijn op het genereren van inkomen, dan wel indirect bijvoorbeeld via onderwijs. Dit om de mensen in de desa’s te stimuleren zelf structureel hun levensstandaard te verhogen.

Zo zie je, wat er allemaal kon gebeuren na ons eerste bezoek in 1997. Het blijft bijzonder.

 

Vrijwilligerswerk in Baturraden

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Daar stonden we dan in Baturraden, op de stoep bij Santos Homestay. Geen idee wat ons te wachten stond, maar vol motivatie en enthousiasme om een handje te helpen en ons te laten onderdompelen in de Javaanse cultuur. Ook de inwoners van Baturraden hadden er zin in. Op de scholen werden we zeer gastvrij ontvangen en ook voor de lessen bij Santos thuis was er altijd animo. De kinderen en docenten waren allemaal erg enthousiast en wilden graag samen met ons leren.

Vier weken lang hebben we mogen meelopen in de kleuter- en basisscholen van Stichting Tileng en hebben we daar zelf activiteiten mogen verzinnen. Zo hebben we Engelse en Nederlandse liedjes met de kinderen gezongen, simpele Engelse lesjes gegeven, creatieve activiteiten met de kinderen gedaan en onze culturen mogen uitwisselen. Wij hebben hier ook zelf ontzettend veel van kunnen leren. Naast het leren met de kinderen hebben wij veel tijd doorgebracht met de docenten. Hen hebben wij Engels en Nederlands geleerd. Tegelijkertijd leerden zij ons Bahasa Indonesia. Belajar bersama (samen leren) was het motto. Door dit werk hebben wij ontzettend veel kunnen leren van de Indonesische cultuur en hebben wij met eigen ogen kunnen zien wat voor fantastisch werk Stichting Tileng al heeft verricht. De bouw en renovatie van scholen, donaties voor schoolgeld en lesmateriaal maar ook de salarissen van docenten die deels door de stichting worden betaald.

We hebben niet alleen kunnen zien wat Stichting Tileng al heeft bereikt in de loop der jaren, maar ook dat er nog veel mogelijkheden liggen om de bevolking te steunen. Zo merkten we bijvoorbeeld dat er nog veel kan worden verbeterd op het gebied van Engelse les en er kunnen nog veel bouw- en renovatiewerkzaamheden worden verricht. Daarnaast is het natuurlijk altijd leerzaam om met mensen uit verschillende culturen op te trekken en zo van elkaar te kunnen leren. We hopen dan ook dat er nog veel vrijwilligers na ons komen die samen met de inwoners op Java kunnen werken aan een betere toekomst, zowel op bouwkundig, sociaal als educatief gebied.

Voor ons was het een ervaring die wij nooit zullen vergeten. We hebben geweldige mensen ontmoet en veel van elkaar mogen leren en met elkaar kunnen delen. We gaan dan ook zeker nog een keer terug naar deze prachtige plek!

Redactie: Janou en Anke zijn inmiddels ‘vrijwilligers jeugd en hygiëne’ bij Stichting Tileng.

 

Het blijvende effect van en donatie

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Onlangs kwam in het nieuws dat niet alle Amsterdamse leerlingen uit groep 8 naar de middelbare school van hun voorkeur mochten. Dit  had alles te maken met het feit dat er meer leerlingen dan plekken waren op de populaire Amsterdamse middelbare scholen. Hoewel het erg frustrerend moet zijn om niet op de school van je voorkeur te worden geplaatst, kun je er in Nederland van uit gaan dat je altijd wel ergens middelbaar onderwijs kunt volgen.

Hoe anders is dat in Indonesië. Veel kinderen volgen daar niet of nauwelijks onderwijs. Dit heeft niet zo zeer te maken met beschikbare plekken, maar met geld. Wanneer een familie weinig geld heeft, kan een kind vaak geen onderwijs volgen. Hierdoor zal dit kind laagopgeleid blijven en is de kans dat dit kind later genoeg verdient om zijn of haar kinderen naar school te laten gaan erg klein.

Daarom houdt Stichting Tileng zich bezig met scholarships. Deze scholarships geven kinderen wiens familie te weinig geld heeft om onderwijs te kunnen bekostigen de gelegenheid om toch onderwijs te volgen.  Niet alleen voor de scholieren is het fijn dat ze naar school kunnen, een scholarship stelt ze ook in de gelegenheid om zichzelf te ontwikkelen en kennis te vergaren. Hierdoor is de kans groter dat deze scholieren later een goede baan hebben, waarmee ze genoeg kunnen verdienen om hun eigen kinderen naar school te laten gaan, zodat die weer een goede baan krijgen en hun kinderen naar school kunnen laten gaan, et cetera.

Dit heet het vliegwieleffect en is altijd een doelstelling van Stichting Tileng geweest. Door één iemand te helpen, krijgen toekomstige generaties een betere levensstandaard.

Uw donatie kan helpen om  toekomstige generaties van een betere levenstandaard te voorzien. Voor meer informatie kunt u terecht opwww.tileng.nl of mail naar info@tileng.nl

 

Kent u deze nog?

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

(Een keer in de maand halen we met u oude verhalen op!)

OORSPRONKELIJK GEPLAATST OP 5 OKTOBER 2012 IN: WEEKENDVERHALEN

Het fenomeen aanschuiftafel – Norah & Hans Smook

Het fenomeen aanschuiftafel gezien in het kader van fundraising voor Stichting Tileng. Afgelopen zomer zijn wij te gast geweest bij Sonja en Boelo van der Lely. Zij organiseren zes keer per jaar de “Aanschuiftafel Bunga lili” (Bloem van de Lelie) bij hun thuis in Lopik.

Het doel is geld te genereren voor enkele projecten in drie desa’s in Indonesië. Deze projecten liggen in het Oostelijk en Westelijke deel van Java en die desa’s zijn Tileng, Imogiri en Baturraden.

Leuk was dat Ton Lange (onbezoldigd voorzitter) van Stichting Tileng deze avond ook aanwezig was om uitleg te geven waarmee Stichting Tileng bezig is.

Doelstelling is om de leef- en woonomstandigheden in de voornoemde desa’s te verbeteren.

De stichting is inmiddels meer dan twaalf jaar effectief bezig met een koeienproject, de bouw van schooltjes en huizen en het geven van studie- en lerarenbeurzen.

Het credo is en blijft duurzaamheid.

En verder de zelfredzaamheid van bewoners te vergroten en daarom formuleren de subsidieontvangers zelf de noodzaak en wenselijkheid van deze hulp.

De mensen die aanschuiven betalen een bepaald bedrag en de opbrengst komt  voor 99 procent ten goede aan de diverse voornoemde projecten.

Het is voor ons de tweede keer dat we aanschoven aan tafel bij Sonja en Boelo. Elke keer nemen we vrienden mee, zodat we met ongeveer een twaalftal personen aan tafel zitten. Sonja heeft haar roots in Indonesië en ze kookt de sterren van de hemel.

Fantastische Indische gerechten brengt ze samen met vriendin Ank op tafel.

We troffen het die dag met het weer zodat we buiten op het terras  van ons welkomstdrankje konden genieten.

Daar heb je dan ook tevens de mogelijkheid om op een informele wijze kennis te maken met de andere gasten.

Ik moet zeggen dat het zo leuk is dat je mensen ontmoet met een zelfde interesse en natuurlijk dezelfde smaak wat betreft de Indische keuken en natuurlijk oog hebben voor de op maat gesneden vorm van deze ontwikkelingshulp!

Sonja en Boelo hebben ook een fantastische tuin waar we aan een lange tafel onder het bladerdak van Moerbeienbomen van onze twee voorgerechten hebben genoten.

De hoofdmaaltijd werd binnen geserveerd en was zoals verwacht weer van een fantastische kwaliteit! Onder het eten werd wat afgelachen in een ontspannen sfeer en zo vloog de tijd om. Tegen middernacht werd afscheid genomen van onze disgenoten en van Sonja en Boelo.

Eerst moest natuurlijk afgerekend worden! Het fijne idee achter het hele verhaal is dat de opbrengst van deze  avond voor 99 procent ten goede komt aan de doelen waarvoor we gemeenschappelijk bij elkaar waren gekomen.

Wij zelf zijn inmiddels donateur geworden met een vaste bijdrage per maand om dit goede doel dan ook in de tijd te blijven ondersteunen.

Ik vind het een zeer vertrouwd gevoel dat Stichting Tileng met alleen maar vrijwilligers werkt en dat de gelden voor 99 procent ten goede komen aan de doelen van de stichting! Met name de op maat gesneden hulp en op voordracht van de bewoners zelf spreekt ons zo aan.

We voelden ons wat schuldig bij het zien van de bergen afwas, maar we hoorden ook de afwasmachine zijn werk doen, dus dat gevoel werd direct wat minder moet ik zeggen!

Met een voldaan gevoel keerden we huiswaarts en waren blij dat we na een viertal kilometers de slingerende dijk in het donker konden verlaten.

Buiten in de polder kan het inderdaad behoorlijk donker zijn!

We kijken in ieder geval terug op een heel plezierige avond, en voor ons zeker weer een keer voor herhaling vatbaar.

Met nogmaals dank aan Sonja en Boelo voor de plezierige avond die we gehad hebben voor wat betreft de culinaire kwaliteit  en vriendschap alsmede de bijdrage die we konden leveren voor het goede doel waarvoor de aanschuiftafel kookt!

 

Zeg het voort

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Wat mij opvalt is dat een zeer groot deel van de mensen die in contact komen met de projecten van Stichting Tileng in Indonesië enthousiast worden over het werk van Stichting Tileng. Verbaast me dat? Eigenlijk niet. En dat zeg ik niet om onszelf als stichting op de borst te kloppen.

De reden waarom het me niet verbaast, is omdat mensen die in contact komen met de projecten van Stichting Tileng vaak ook zien wat de projecten doen voor de mensen in Indonesië voor wie de projecten gerealiseerd zijn. Denk hierbij aan de kinderen voor wie een kleuterschool is gebouwd, de docenten wiens salaris wordt aangevuld, de gezinnen die een buffel uit de buffelbank verzorgen, enzovoorts.

Deze kinderen, docenten en gezinnen merken direct het effect van de projecten. Projecten die een groot positief effect hebben op hun dagelijks leven.

Daarom verbaast het me niet dat mensen die deze projecten zien of over deze projecten horen, enthousiast worden over het werk van Stichting Tileng. Het komt geregeld voor dat mensen die enthousiast zijn over het werk van Stichting Tileng ook donateur van onze stichting worden. Deze donaties zijn voor ons ontzettend belangrijk, want zonder deze donaties kunnen wij geen nieuwe projecten realiseren en dus geen mensen helpen.

U kun helpen om mensen bekend te maken met de projecten van Stichting Tileng. U kunt bijvoorbeeld mensen vertellen over het werk van Stichting Tileng, maar u kunt ook een bericht op onze Facebookpagina liken en delen. Een kleine moeite, maar alle kleine beetjes helpen om meer mensen te laten weten wat Stichting Tileng doet. Hoe meer mensen weten wat we doen, hoe groter de kans dat mensen ook daadwerkelijk gaan doneren en hoe meer projecten we kunnen realiseren, wat weer een positief effect heeft op het dagelijks leven van meer mensen.

Alvast bedankt voor uw hulp.

 

Hosselaar Hans

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ergert u zich ook zo aan die jongens die u altijd naar het restaurant van hun neef, oom of buurman willen brengen?

Hans Avontuur beschrijft elke week een voorval, anekdote of dilemma uit zijn leven als reisjournalist.

Je wordt er door de reisgidsen, hostesses, en hotelbazen altijd streng voor gewaarschuwd en waarschijnlijk vaak terecht, maar ik heb op reis in exotische oorden een zwak voor de hosselaars. Je weet wel, die jonge mannen die halve dagen achter je aan lopen om iets te verkopen. Van brommerhuur tot een plaatsje in het altijd geweldige restaurant van hun neef, oom, buurman …….

Ik zal mijn sympathie proberen uit te leggen. Stel je voor. Je woont met je moeder, drie broers en vijf zussen in een krot van kratten, pallets en karton aan de rand van een bamboedorp in pakweg Vietnam (Red.: of Indonesië). Dagelijks is het zwoegen en zweten om net genoeg geld bij elkaar te schrapen om te kunnen eten. In elk geval ‘s-avonds. En dan wordt er om de hoek, aan dat witte strand met palmbomen, een luxe resort gebouwd waar vreemde mensen op visite komen. Toeristen.

Wat zou jij doen? Doorgaan met rijst planten en plastic flessen verzamelen, of een alternatief bedenken waarmee het leven er net wat zonniger uit gaat zien? Want die mogelijkheid doet zich dankzij dat nieuwe resort plotseling voor. Die toeristen geven je een dagloon als je hun koffer van de bus naar het hotel draagt, of een maandloon als je hen naar de verborgen waterval brengt. Je hebt geen idee waarom ze daar zo graag naartoe willen, maar de klant is koning en het geld is goed.

Toegeven, ook ik erger me onderweg soms aan dat voortdurende gezeur. En ja, ook wimpel ik ze regelmatig af. Gewoon, omdat ik niets hoef of omdat ik naar rust verlang. Meestal doe ik dat op een vriendelijke manier. Maar als de hosselaar wat al te vasthoudend en opdringerig is, ook weleens met harde woorden.

En daar heb ik later weer spijt van, omdat ik in hun situatie precies hetzelfde zou doen.

Stichting Tileng: Mensen, doneer en doe mee met ons scholarship-project! Kinderen kunnen dan naar school en later een vak gaan leren, zodat ze geen hosselaar hoeven te worden.

 

Imogiri en Manggung

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Zaterdag 19 september was Tekad Santosa (Santos – onze General Manager) met de bus naar Imogiri gekomen om samen met de vertegenwoordiger van de desa Imogiri, Puri Purwanto, bij ons in het busje te stappen en mee te rijden naar Tileng/Manggung. De weg ernaartoe was al een belevenis. Steile weg met haarspeldbochten en mooie uitzichten.

De voorzitter van het plaatselijk bestuur in Tileng en zijn 16 woongemeenschappen, de heer Jaelani was zelf  niet aanwezig, hij was bij een bruiloft van familie, maar we werden hartelijk ontvangen door de familie Widayati. De taakverdeling binnen het plaatselijke bestuur ziet er verder zo uit: secretaris – de heer Deni, penningmeester – mevrouw Endang Lestari, divisie onderwijs – mevrouw Dwiwiayantie en de divisie sapi (koeien ”Buffelebank”) – de heren Suwandi en Marsilam.

Na een aantal zaken besproken te hebben, ben ik even een kijkje gaan nemen bij een paar sapi’s (koeien). De “Buffelbank” is één van de succesvolle projecten van Stichting Tileng.

De dag erna hebben we met Puri Purwanto een rondje  Imogiri gemaakt. De stenen huizen die, dankzij onze donateurs, na de aardbeving gebouwd konden worden zien er nog piekfijn uit. Ook na 7 jaar zit de verf er nog strak op. Er is kwalitatief goed werk geleverd. Op het verlanglijstje van Imogiri staan o.a. nog een aantal van deze permanente huizen. Het eerstvolgende huis zal voor een mevrouw zijn. Zij woont nu nog steeds in een bamboehuisje, dat direct na de aardbeving in mei 2006 voor tijdelijke bewoning door de stichting is gebouwd.

Ook de eerste kleuterschool in Imogiri hebben wij bekeken. Het was zondag, dus helaas geen kindertjes en leerkrachten aanwezig. Maar dat gaf mij wel de kans om, met behulp van een tolk, uitgebreid de stand van zaken met Puri Purwanto te bespreken!

Uiteraard zullen mijn bezoeken aan en in Baturraden, Tileng/Manggung en Imogiri worden geëvalueerd in de eerstvolgende bestuursvergadering in Nederland.

Er valt nog veel werk te verrichten en met uw steun kunnen wij dat realiseren. De bewoners in de desa’s geven zelf de  prioriteiten aan. Wij bepalen dat niet voor hun. Zij weten het beste wat het belangrijkste is voor nu en de toekomst.

Ik ben blij dat Ik de projecten van Stichting Tileng (weer) heb kunnen bezoeken en ik hoop dat nog regelmatig te kunnen doen.

 

Radio Indigo

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Iedere donderdagavond zendt RTV Rijswijk FM het programma Radio Indigo uit, tussen 18:00 en 19:00 uur, met een herhaling op de zaterdag tussen 09:00 en 10:00 uur. Radio Indigo wordt gepresenteerd door Maud Guldenaar.

Een gezellig Indisch amusementsprogramma voor jong en oud, met veel muziek en interessante gesprekken met mensen uit de muziek, de sportwereld en uit de wereld van cultuur .

Men kan live meeluisteren op het internet op de uitzendtijden.

Op gezette tijden ben ik daar ook te gast. Zo krijg ik de gelegenheid te vertellen over Stichting Tileng en haar projecten. Het is altijd heel gezellig in de studio, waarin – naast de verhalen die ik dan mag vertellen – vooral ook veel mooie muziek gedraaid wordt.

De laatste keer dat ik daar was heb ik verteld over het succesvolle gezamenlijk project van Bouworde Vlaanderen en onze stichting; de bouw van een nieuw klasgebouw voor de zeer populaire Sekolah Alam Baturraden (Groene School Baturraden) in Baturraden.

De school begon in 2011 met de droom van Myra Safar, die een beter soort onderwijs voor haar dochters wilde. Myra dacht daarbij aan een school waar iedereen naar toe zou kunnen, ongeacht (financiële) achtergrond of (academisch) potentieel. Een school waar ook kinderen die speciale aandacht nodig hadden welkom zouden zijn.

Op ‘haar’ school zou met name gebruik gemaakt moeten worden van de rijkdom van de Indonesische natuur. Bergen, rivieren, landerijen, bossen, de zee, dit zijn allemaal rijke bronnen van kennis en motivatie, en daarmee goede handvatten voor onderwijs.

Myra besloot een school te stichten waar het milieu een belangrijk onderdeel van het lesprogramma moest worden. De lessen worden in de Groene School niet alleen in het klaslokaal gegeven, maar ook buiten, in de natuur, op een markt, of andere locaties, waar kan worden geleerd door eigen waarneming en interactie. De lessen zijn gebaseerd op de creativiteit van het onderwijzend personeel, met de natuur als hulpmiddel en het lesmateriaal als gids.

Myra is er van overtuigd dat kinderen, die in en met de natuur leren, van die natuur gaan houden en er later, wanneer zij het voor het zeggen hebben, beter voor zullen zorgen.

De Groene School is geen traditionele, glad betegelde en kleurig geverfde school geworden, maar hij staat wel midden in de bossen en is precies geschikt voor het soort onderwijs waar hij voor bedoeld is.

Vanwege het grote succes, en de vele aanmeldingen van nieuwe leerlingen, hebben de mensen in Baturraden besloten een nieuw (van bamboe) te bouwen klasgebouw in te dienen als gezamenlijk project van Bouworde Vlaanderen en Stichting Tileng.

De vrijwilligers van de Bouworde hebben het project enthousiast omarmd. Zij gingen in twee groepen naar Baturraden, in juli en augustus. De vrijwilligers betaalden zelf de reis- en verblijfskosten en daarbij zamelden ze ook geld in voor bouwmaterialen. Stichting Tileng heeft daarvoor garant gestaan en een bedrag voorgeschoten, zodat vooraf materialen konden worden ingekocht.

Het project is in zijn totaliteit naar grote tevredenheid van een ieder gerealiseerd. Wij bedanken dan ook Bouworde Vlaanderen en haar vrijwilligers voor de samenwerking en realisatie.

Dat deze samenwerking een vervolg moge krijgen.

Lees ook nog eens het verhaal van Wannes Victoor “Bouworde Vlaanderen besliste”, Silke Lenaerts ,“Op vrijwilligersreis naar Indonesië”, Remco Lange “Vele kleintjes maken samen iets groots” en Myra Safar, Yayasan Sekolah Alam Baturraden (Stichting Groene School Baturraden) “Vakantie & werken”.

Ik kijk nu al weer uit naar mijn volgende bezoek aan Radio Indigo, zodat ik weer een van onze projecten onder de aandacht kan brengen bij de luisteraars.